Przerzuty Do Kości I żeber

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 21:47

Przerzuty do kości i żeber

Osoby z rakiem są bardzo narażone na przerzuty do kości i żeber. Komórki rakowe odrywają się od pierwotnego ogniska i rozprzestrzeniają się w organizmie przez krew (szlak krwiotwórczy) lub limfę (szlak limfogenny), przyczepiając się w nowym miejscu, rosną, tworząc przerzuty. Tkanka kostna jest stale odnawiana, co zwiększa prawdopodobieństwo wtórnej infekcji drogą krwiotwórczą. Szczególnie podatne na infekcję są kości o największym ukrwieniu, a mianowicie kręgosłup, czaszka, żebra, a także kości miednicy, kości udowej i kości ramiennej.

W tkance kostnej zachodzi ciągły proces resorpcji i tworzenia kości przez komórki osteoblastów i osteoklastów. Te pierwsze tworzą tkankę kostną, drugie ją rozpuszczają. Dostając się do szpiku kostnego wraz z przepływem krwi, komórki rakowe działają na osteoklasty lub osteoblasty, w zależności od rodzaju ogniska pierwotnego i zakłócają interakcję między nimi, a tym samym normalny rozwój tkanki kostnej.

Kości pełnią ważne funkcje biologiczne i mechaniczne w organizmie człowieka:

1. Podpora (kości tworzą ramę dla narządów wewnętrznych i tkanek miękkich).

2. Ochrona narządów wewnętrznych przed uszkodzeniem.

3. Hematopoeza (szpik kostny jest odpowiedzialny za produkcję czerwonych krwinek, białych krwinek, płytek krwi).

4. Utrzymanie składu mineralnego organizmu (zapasy wapnia, fosforu, sodu i magnezu).

Gdy osteoklasty są aktywowane, następuje proces niszczenia kości, powodując przerzuty osteolityczne, które prowadzą do ścieńczenia kości i częstych złamań, nawet przy niewielkich obciążeniach. Aktywacja osteoblastów prowadzi do przerzutów osteoblastycznych, aw konsekwencji do wzrostu kości. Istnieją również mieszane ogniska wtórne. Rodzaj przerzutów determinowany jest stosunkiem aktywności osteoplastów i osteoblastów.

Guzy z niewykrytym pierwotnym ogniskiem często dają przerzuty do kości. W większości przypadków ogniska wtórne w tkance kostnej są wywoływane przez raka prostaty, piersi, tarczycy, płuc, nerki, plazmocytoma (rak plazmatyczny), czerniak (rak barwnikowy). Rzadziej - rak szyjki macicy, tkanek miękkich, przewodu pokarmowego, jajników.

Przerzuty do kości w początkowych stadiach przebiegają bezobjawowo, dlatego wszyscy pacjenci z ogniskami pierwotnymi powinni być dokładnie zbadani pod kątem ognisk wtórnych. Pojawienie się objawów wtórnych u osoby z niewykrytym pierwotnym ogniskiem wskazuje na zaniedbanie choroby i przynosi największe cierpienie pacjentom chorym na raka, gdyż mogą mu towarzyszyć następujące objawy:

- ból kości (ciśnienie śródkostne);

- częste złamania;

- drętwienie kończyn;

- problemy z oddawaniem moczu;

- ograniczenie działalności;

- hiperkalcemia (wzrost poziomu wapnia we krwi), obserwowana najczęściej przy przerzutach osteolitycznych, objawia się zaburzeniem rytmu serca, osłabieniem ogólnym i mięśniowym, zaparciami, nudnościami, wymiotami, depresją, obniżonym ciśnieniem, zaburzeniami psychicznymi,

- myelophthisis (naruszenie procesu hematopoezy);

- obrzęk;

- ucisk rdzenia kręgowego (stale narastający ból pleców, deficyt neurologiczny).

Chorzy na raka powinni zwracać szczególną uwagę na powyższe objawy i niezwłocznie zgłaszać je lekarzowi, co pomoże zachować jakość życia chorego, zwiększyć jego przeżywalność i zapobiec rozprzestrzenianiu się ognisk wtórnych. Częstość powikłań zależy od intensywności leczenia, a także od tego, czy zidentyfikowany jest główny cel i jaki jest charakter nowotworów. Pacjenci z wtórnymi zmianami kostnymi mają średnio cztery powikłania rocznie.

Podczas diagnozowania przerzutów do kości najpełniejszych i najbardziej szczegółowych informacji dostarcza scyntygrafia - diagnostyka radionukleidowa, która pozwala rozpoznać ogniska w dowolnym miejscu szkieletu, nawet na najwcześniejszych etapach. Fakt ten znacznie zwiększa szanse pacjenta na wyzdrowienie. Ponadto metoda ta jest całkowicie bezbolesna i nieszkodliwa dla ludzi. Badanie całego szkieletu trwa około 50 minut. Spośród przeciwwskazań tylko ciąża, a następnie w niektórych przypadkach dozwolone są wyjątki.

Często wymagane są dodatkowe badania i analizy, aby uzyskać pełniejszy obraz kliniczny, ustalić trafną diagnozę i zalecić optymalne leczenie:

· Radiografia nie daje dobrych wyników. Guzy o średnicy do 1 cm są praktycznie niewidoczne, widoczne są tylko dojrzałe nowotwory;

· Tomografia komputerowa pozwala wykryć tylko ogniska osteolityczne;

· Rezonans magnetyczny nie wymaga interwencji instrumentalnej, nie naraża pacjenta na promieniowanie;

· Badania laboratoryjne określają poziom fosfatazy zasadowej i wapnia we krwi, badają markery nowotworowe kości;

· Badanie krwi.

Leczenie zależy od charakteru pierwotnej zmiany chorobowej, jeśli zostanie zidentyfikowana, oraz od objawów. Metody można podzielić na trzy grupy: radioterapię, farmakoterapię i chirurgię. Zwykle kombinację metod stosuje się jednocześnie lub sekwencyjnie. Nie wszystkie przerzuty do kości można wyleczyć; w niektórych przypadkach tylko leczenie paliatywne jest właściwe, aby złagodzić objawy i wesprzeć moralnie osobę.

Bisfosfoniany, zwane także bisfosfonianami lub difosfonianami, są wysoce skuteczne w leczeniu farmakologicznym. To klasa leków, które zakłócają proces resorpcji, co oznacza rozwój hiperkalcemii. Zmniejszają również ból, zapobiegają złamaniom i działają przeciwnowotworowo. Działają tylko na osteoklasty, nie szkodząc innym komórkom.

Bisfosfoniany są łatwo tolerowane przez pacjentów, ponieważ praktycznie nie powodują skutków ubocznych. Czasami mogą pojawić się objawy grypopodobne, duszność, osłabienie. Ale są szybko zatrzymywane bez leków. Można je łączyć z radioterapią i chemioterapią, ponieważ nie zwiększają toksyczności. Odnotowano również zdolność bisfosfonianów do zmniejszania częstości występowania ognisk wtórnych w raku piersi i szpiczaku.

W leczeniu przerzutów do kości szeroko stosowane są między innymi metody tradycyjne:

· Chemioterapia jest skuteczna, ale ma długą listę skutków ubocznych;

· Radioterapia jest odpowiednia dla ognisk niezbyt rozpowszechnionych, wymaga starannego obliczenia dawki promieniowania;

· Terapia hormonalna;

· Immunoterapia ma na celu utrzymanie własnego układu odpornościowego;

· Opieka paliatywna;

· Interwencja chirurgiczna.

Aby leczenie powiodło się, ważne jest, aby słuchać swojego organizmu, samodzielnie badać możliwe objawy powikłań i informować o nich lekarza w odpowiednim czasie, ponieważ nikt nie czuje lepiej zachodzących zmian w organizmie niż Ty.

Autor artykułu: Mochalov Pavel Alexandrovich | d. m. n. terapeuta

Edukacja: Moskiewski Instytut Medyczny. IM Sechenov, specjalność - „Medycyna ogólna” w 1991 roku, w 1993 roku „Choroby zawodowe”, w 1996 roku „Terapia”.