Infekcja Enterowirusowa - Co To Jest? Objawy I Leczenie

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-07 17:51

Infekcja enterowirusowa

Infekcja enterowirusowa to uogólniona grupa ostrych chorób zakaźnych wywoływanych przez enterowirusy „enterowirusy” (wirusy jelitowe), które namnażają się w jelicie człowieka.

Ten typ infekcji charakteryzuje się gorączką i szerokim zakresem objawów klinicznych, ponieważ enterowirusy atakują prawie wszystkie układy narządów: ośrodkowy układ nerwowy i sercowo-naczyniowy, przewód pokarmowy, mięśnie, wątrobę, nerki, płuca itp.

Infekcja enterowirusem jest szeroko rozpowszechniona we wszystkich krajach świata, a ostatnio coraz częstsze są epidemie zachorowalności (enterowirusowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, wirus Coxsackie, wirusy ECHO itp.) Zwykle wirus może przebywać w jelitach nie dłużej niż pięć miesięcy, ale z powodu zdrowego przenoszenia wirusa mogą wystąpić masowe formy choroby (zarówno u dzieci, jak i dorosłych).

Zadowolony:

• Infekcja enterowirusowa - co to jest?
• Objawy infekcji enterowirusowej
• Diagnoza zakażenia enterowirusem
• Leczenie infekcji enterowirusami
• Zapobieganie infekcji enterowirusowej

Infekcja enterowirusowa - co to jest?

W naturze występuje wiele enterowirusów.

Następujące szczepy są niebezpieczne dla ludzkiego organizmu:

• 32 serowary ECHO.
• 23 szczepy wirusów Coxsackie A i 6 szczepów Coxsackie B.
• Enterowirusy D od 68 do 71 typów.
• Szczep poliwirusów 1 do 3.

Istnieje również wiele enterowirusów, które wymykają się klasyfikacji. Ogólnie wiadomo, że ponad 100 gatunków enterowirusów jest niebezpiecznych dla ludzi. Są szeroko rozpowszechnione i spotykane na całym świecie. Takie organizmy są małe, a także bardzo wytrwałe w środowisku zewnętrznym. Wirusy są w stanie utrzymać swoją aktywność pod wpływem alkoholu (ponad 70% mikroorganizmów nie umiera w takich warunkach), lizolu, eteru. W odchodach chorego żyją dłużej niż sześć miesięcy.

Jednak wirusy nie tolerują suszy, promieni ultrafioletowych i temperatur powyżej 50 ° C. „Boją się” też chloru, roztworu formaldehydu itp.

Enterowirusy występują w 2 stanach: w środowisku zewnętrznym i ludzkim ciele. Środowisko zewnętrzne obejmuje wodę, glebę, żywność. W nich po prostu istnieją wirusy, wspomagające żywotną aktywność ich komórek. W organizmie wirusy mogą się rozmnażać i gromadzić. Najczęściej rozprzestrzenianiem się infekcji jest chory. Uwalnia maksymalną ilość wirusów do środowiska zewnętrznego w pierwszych dniach po pojawieniu się pierwszych objawów choroby. Ponadto nosicielem wirusa może być rozprzestrzenianie się infekcji. Według różnych źródeł na świecie żyje od 17 do 46% takich osób.

Wirus jest przenoszony drogą kałowo-ustną i kontaktowo-domową. Oznacza to, że może dostać się do organizmu brudnymi rękami, z naruszeniem zasad higieny osobistej, poprzez zanieczyszczone artykuły gospodarstwa domowego.

Przenoszenie drogą powietrzną występuje, gdy wirus namnaża się w układzie oddechowym.

Czasami infekcja jest przenoszona przez wodę, gdy owoce i warzywa są podlewane zanieczyszczoną wodą zawierającą ścieki. Możesz również zarazić się podczas pływania w wodzie. Przypadki infekcji zostały zidentyfikowane podczas picia wody z chłodziarki.

Kobieta w ciąży może przekazać infekcję enterowirusową swojemu dziecku podczas porodu. Ta ścieżka rozprzestrzeniania się choroby nazywa się pionową.

Najczęściej wybuchy choroby występują jesienią i latem. Osoba jest wyjątkowo podatna na enterowirusy. Odporność po chorobie utrzymuje się przez kilka lat. Jednak jest rozwijany przeciwko jednemu szczepowi wirusa i jest ich ogromna liczba.

Objawy infekcji enterowirusowej

Enterowirusy mogą powodować uszkodzenia ciała o różnym nasileniu.

Poważne konsekwencje zakażenia enterowirusem obejmują:

• Zapalenie wątroby.
• Ostry paraliż.
• Zapalenie mięśnia sercowego.
• Zaostrzenie chorób przewlekłych u osób zakażonych wirusem HIV.
• Sepsa u noworodków.
• Zapalenie osierdzia.

Powikłania o umiarkowanym nasileniu, które rozwijają się na tle infekcji enterowirusami, obejmują:

• Zapalenie spojówek.
• Gorączka trwająca 3 dni.
• Wysypki skórne.
• Herpangina.
• Pęcherzykowe zapalenie gardła.
• Pleurodynia epidemiczna.
• Uevit.
• Nieżyt żołądka i jelit
• Kaszel, obturacyjne zapalenie oskrzeli

Wszystkie wymienione powikłania infekcji enterowirusami mają swoje własne objawy, więc czasami bardzo trudno jest ustalić, czy choroba została spowodowana przez wirus jelitowy.

Jelitowa postać zakażenia enterowirusem charakteryzuje się silnym bólem brzucha, biegunką (częstość oddawania stolca - do 10 razy dziennie), wyniszczającymi wymiotami i wzdęciami. W przypadku postaci oddechowej pacjent cierpi na suchy kaszel i katar. Objawy te mogą trwać od jednego do półtora tygodnia. Ze strony układu sercowo-naczyniowego objawy infekcji enterowirusowej stają się zapaleniem mięśnia sercowego i zapaleniem osierdzia.

Jeśli dana osoba jest zdrowa, infekcja enterowirusowa nie jest w stanie wywołać poważnych komplikacji. Czasami choroba przebiega całkowicie bezobjawowo i ustępuje samoistnie. Ciężki przebieg patologii obserwuje się przy słabej odporności pacjenta (na tle zakażenia wirusem HIV, guzami nowotworowymi, gruźlicą), a także u małych dzieci, zwłaszcza u noworodków.

Objawy rozróżnia się również w zależności od rodzaju zakażenia enterowirusem:

• Nieżytowe objawy. Najczęściej enterowirusy prowadzą do zaburzeń w funkcjonowaniu układu oddechowego. U pacjenta pojawia się suchy kaszel, nos zatyka się, gardło czerwienieje, a jednocześnie mogą wystąpić problemy z funkcjonowaniem układu pokarmowego. Z reguły infekcja enterowirusem nieżytowym szybko mija. Pełne wyleczenie następuje po tygodniu, powikłania nie rozwijają się.
• Herpangina. Jeśli infekcja enterowirusowa przebiega jako opryszczka, wówczas u pacjenta na języku, podniebieniu i łukach zębowych tworzą się czerwone pęcherzyki. Łączą się ze sobą, następnie otwierają, a na ich miejscu pojawia się erozja. Alternatywnie, połączona erozja może zniknąć sama w ciągu 3-5 dni. Ponadto zwiększa się wydzielanie śliny, węzły chłonne powiększają się i stają się bolesne, pojawia się łagodny ból gardła.

• Klęska układu pokarmowego

  Infekcja enterowirusem często występuje w postaci żołądkowo-jelitowej. Pacjent ma biegunkę, która może wystąpić do 10 razy dziennie. Osoba skarży się na bóle brzucha, cierpi na wymioty, wzdęcia. Temperatura ciała wzrasta do poziomu podgorączkowego, zmniejsza się apetyt. U młodych pacjentów najczęściej rozwijają się objawy nieżytowe. Starsze dzieci dochodzą do siebie w ciągu 3 dni, a dzieci poniżej 1,5-2 lat mogą chorować przez 2 tygodnie lub nawet dłużej.

• Poważne zapalenie opon mózgowych. Ta forma zakażenia enterowirusem jest powszechna.

Objawy, na które cierpi dana osoba:

• Strach przed światłem.
• Zwiększona wrażliwość na głośne dźwięki.
• Niemożność przyciśnięcia brody do klatki piersiowej.
• Zwiększony ból podczas próby podniesienia nogi w pozycji leżącej.

Istnieje kilka objawów, które pomagają lekarzom zdiagnozować zapalenie opon mózgowych. To jest objaw Kerniga i symptom Brudzińskiego. W pierwszym przypadku pacjent leżąc nie może wyprostować nogi, która będzie zgięta pod kątem prostym. Wynika to z faktu, że mięśnie zginaczy w zapaleniu opon mózgowych mają zwiększony ton. Drugi objaw charakteryzuje się mimowolnym zginaniem nóg podczas próby dociśnięcia brody do klatki piersiowej. Są zgięte w stawie biodrowym. Naciskając na łono, nogi zginają się w kolanach.

Poważnemu zapaleniu opon mózgowych w dzieciństwie towarzyszą napady padaczkowe, podwyższenie temperatury ciała do wysokich poziomów i pobudzenie psycho-emocjonalne. Dziecko staje się ospałe, ale jest przytomne.

Objawy choroby mogą utrzymywać się przez 2-10 dni, rehabilitacja płynu mózgowo-rdzeniowego następuje dopiero po 2-3 tygodniach. Po chorobie wysokie ciśnienie krwi i zespół asteniczny mogą utrzymywać się przez długi czas.

Inne objawy enterowirusowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych to: zaburzenia okoruchowe, utrata przytomności, zez, brak odruchów brzusznych, omdlenia, klonus stopy.

• Epidemiczna bóle mięśni. W przypadku tej postaci choroby osoba rozwija intensywny ból mięśni. Boli brzuch, plecy, ręce i nogi, klatka piersiowa. Ból ma przebieg napadowy. Może trwać od kilku sekund do 20 minut. Choroba ustępuje po kilku dniach, ale mogą towarzyszyć jej powtarzające się zaostrzenia, ale nawroty są krótkotrwałe i charakteryzują się mniejszym nasileniem.
• Gorączka enterowirusowa. Ten rodzaj zakażenia enterowirusem nazywany jest również drobną chorobą. Gorączka charakteryzuje się masywną zmianą chorobową, ale rzadko jest diagnozowana, ponieważ chorzy rzadko szukają pomocy medycznej. Podnosi się temperatura ciała, która wraca do normy po 3 dniach. Odurzenie organizmu jest słabe, stan zdrowia nie jest znacznie zakłócony. Z tego powodu gorączka enterowirusowa nazywana jest drobną chorobą.
• Exanthema enterowirusowa. Ten rodzaj wysypki nazywany jest również gorączką bostońską. Objawia się od 2 dnia po wystąpieniu infekcji. Osoba ma małą różową wysypkę na twarzy, nogach i ramionach oraz na tułowiu. Czasami pojawiają się drobne siniaki podskórne (krwotoki). Po kolejnych 2 dniach wysypka całkowicie znika, po czym skóra zaczyna silnie złuszczać się, złuszczając się na dużych obszarach. Oprócz wysypki u pacjenta może rozwinąć się surowicze zapalenie opon mózgowych, opryszczkowy ból gardła i inne postacie choroby.
• Krwotoczne zapalenie spojówek. Choroba rozwija się nagle dla osoby. Pacjent rozwija światłowstręt, oczy zaczynają boleć, zwiększa się łzawienie. Lekarz wizualizuje krwotoki w gałkach ocznych. Spojówka puchnie, powieki są wypełnione krwią, ropne treści są oddzielane od oczu. Początkowo choroba dotyka tylko jednego narządu wzroku, ale po krótkim czasie przechodzi do drugiego. Infekcja enterowirusem nie ogranicza się do wymienionych objawów. Choroba może przebiegać jako anicteryczne zapalenie wątroby, zapalenie mózgu, zapalenie nerwu wzrokowego. U pacjentów może dojść do zapalenia mięśnia sercowego, nerek, węzłów chłonnych, osierdzia, stawów.

Objawy zakażenia enterowirusem u dzieci

Infekcja enterowirusem w dzieciństwie najczęściej objawia się porażką układu pokarmowego, herpanginą. Rzadziej rozwija się surowicze zapalenie opon mózgowych lub porażenne postacie choroby.

W przedszkolnych placówkach edukacyjnych często obserwuje się masowe wybuchy choroby. Do grupy wysokiego ryzyka należą dzieci w wieku 3-10 lat. Choroba przenoszona jest głównie drogą fekalno-ustną. Jesienią i latem obserwuje się masowe wybuchy infekcji enterowirusami.

U dzieci choroba jest gwałtowna. Towarzyszy temu gorączka, gorączka, bóle głowy, dreszcze, zawroty głowy itp. Dzieci skarżą się na bóle mięśni. Na skórze pojawia się wysypka, rozwija się opryszczka i biegunka. Infekcji towarzyszy katar i ból gardła.

Diagnoza zakażenia enterowirusem

Aby wykryć czynnik sprawczy infekcji, można przeprowadzić następujące testy:

• Serologiczna metoda wykrywania enterowirusów. Do diagnozy wymagana jest surowica krwi. Wzrośnie w nim poziom immunoglobulin typu A i M. Jednocześnie wartości immunoglobuliny G utrzymają się we krwi chorego przez kilka lat lub do końca życia. Wzrost liczby tych immunoglobulin występuje prawie 4-krotnie.
• Metody wirusologiczne. Podczas tego badania cząsteczki wirusa znajdują się w kale chorego, w płynie mózgowo-rdzeniowym, we krwi, w błonie śluzowej dróg oddechowych. Analiza stolca wykonywana jest w ciągu 14 dni. Jeśli jest to wskazane, można pobrać płyn mózgowo-rdzeniowy, a także uderzenia krwi z dróg oddechowych.
• Metody immunohistochemiczne. Aby je wykonać, będziesz potrzebować krwi chorego. Jest testowany pod kątem antygenów do enterowirusów. Najczęściej wykonuje się analizy immunoperoksydazy i immunofluorescencji, ponieważ charakteryzują się one maksymalną dostępnością.
• Do wykrywania fragmentów RNA wirusa można zastosować metodę biologii molekularnej.
• Ogólna analiza krwi. W przypadku zakażenia enterowirusem wzrasta poziom ESR, liczba leukocytów (czasami pozostaje w normalnych granicach). Zwiększa się poziom neutrofili, następnie eozynofili i limfocytów.

Większość technik diagnostycznych nie jest wdrażana w praktyce, ponieważ są one złożone i czasochłonne. Ponadto zidentyfikowane enterowirusy w organizmie człowieka mogą jedynie wskazywać, że jest nosicielem infekcji, ale nie choruje i nie stanowi zagrożenia dla otaczających go ludzi.

Najczęstszą metodą diagnozowania zakażenia enterowirusem jest serologiczny test krwi, który wykazuje 4-krotny wzrost miana przeciwciał. Ponadto PCR jest wysoce specyficzną, szybką i niezawodną metodą diagnostyczną.

Infekcję enterowirusową należy odróżnić od chorób takich jak:

• Zapalenie jamy ustnej, opryszczka (z opryszczką).
• Zapalenie trzustki, zapalenie płuc, zapalenie opłucnej, zapalenie wyrostka robaczkowego, zapalenie pęcherzyka żółciowego (z epidemicznym bólem mięśni).
• Grypa, ARVI (z gorączką enterowirusową).
• Zakażenie meningokokami, gruźlicze zapalenie opon mózgowych, surowicze zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych wywołane przez inne wirusy (z surowiczym zapaleniem opon mózgowych o etiologii enterowirusowej).
• Zapalenie poliradiculoneuritis, poliomyelitis (z porażenną postacią choroby).
• Szkarlatyna, różyczka, odra, alergie (z wykwitami enterowirusowymi).
• Ostra infekcja jelitowa, salmonelloza, czerwonka (z gastroenterologiczną postacią choroby).

Leczenie infekcji enterowirusami

Środki terapeutyczne ograniczają się do łagodzenia objawów choroby i usuwania wirusów z organizmu człowieka. Nie opracowano leków, które bezpośrednio niszczyłyby określone wirusy, dlatego pacjentowi przepisuje się leki, które będą miały na celu poprawę jego samopoczucia. Ważne jest, aby zatrzymać proces zapalny, zapobiec odwodnieniu i usunąć zatrucie z organizmu.

W celu obniżenia temperatury ciała, zmniejszenia bólu i stanów zapalnych można zastosować takie środki jak: Paracetamol, Panadol, Tylenol, Efferalgan. Występują w różnych formach, dzięki czemu nadają się do leczenia dzieci i dorosłych. Maksymalna dzienna dawka dla dzieci poniżej 12 lat to 2,6 g, dla dzieci powyżej 12 lat - 3,7 g, a dla dorosłych - 4 g. Podobny efekt mają leki na bazie ibuprofenu (Ibuprone, Advil, Nurofen, Ipren, Ibusan, Motrin itp.).

Immunoglobuliny mogą stymulować odpowiedź immunologiczną. Są podawane dożylnie lub domięśniowo. Wskazaniami do takiego leczenia są ciężkie infekcje enterowirusowe. Najczęściej dożylnie wstrzykuje się gamma globulinę. Lekarz dobiera dawkę indywidualnie.

Wspomagające metody terapeutyczne obejmują przyjmowanie witamin, w szczególności witaminy D. Skład kompleksów musi koniecznie zawierać cynk, selen, potas, wapń i magnez.

Infekcji enterowirusowej nie można leczyć antybiotykami. Leki te tylko pogarszają przebieg choroby, ponieważ nie mają żadnego wpływu na wirusy. Są przepisywane tylko wtedy, gdy dołączona jest infekcja bakteryjna. Tłumią układ odpornościowy, więc wirusy rozmnażają się aktywniej w organizmie. Z tego samego powodu stosowanie kortykosteroidów jest zabronione. Decyzję o ich zastosowaniu może podjąć tylko lekarz i tylko wtedy, gdy pacjent ma uszkodzenie układu nerwowego. Ciężki przebieg zakażenia enterowirusem jest przyczyną hospitalizacji. Przede wszystkim mówimy o młodych pacjentach.

Zapobieganie infekcji enterowirusowej

Aby zapobiec przedostawaniu się infekcji enterowirusowej do organizmu, należy przestrzegać następujących zaleceń:

• Dokładnie przestrzegaj zasad higieny osobistej.
• Używaj własnych naczyń.
• Częściej myj ręce.
• Warzywa i owoce przetwarzaj w dobrej jakości, zalej je wrzątkiem przed jedzeniem.
• Podczas pływania w zbiornikach wodnych należy unikać dostania się wody do ust i nosa.

Jeśli w mieszkaniu jest osoba z infekcją enterowirusową, konieczne jest regularne wietrzenie pomieszczenia i przeprowadzanie w nim czyszczenia na mokro. Gdy dziecko w wieku poniżej 3 lat miało kontakt z chorym, immunoglobulina i interferon są przepisywane donosowo w celach profilaktycznych. Dziecko powinno otrzymać lek w ciągu tygodnia.

Autor artykułu: Danilova Tatyana Vyacheslavovna | Infekcjonista

Wykształcenie: w 2008 roku uzyskał dyplom z medycyny ogólnej (medycyna ogólna) na Rosyjskim Badawczym Uniwersytecie Medycznym im. Pirogowa. Od razu przeszedł staż i otrzymał dyplom terapeuty.