Wole Koloidowe Tarczycy - Przyczyny, Objawy I Leczenie Wola Koloidalnego

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-07 17:51

Wole koloidowe tarczycy

Zadowolony:

• Co to jest wole koloidalne
• Objawy wola koloidalnego
• Powoduje wole koloidowe
• Rodzaje wola koloidalnego
• Diagnostyka wola koloidowego
• Leczenie wola koloidowego
• Zapobieganie wole koloidowemu

Co to jest wole koloidalne tarczycy?

Wole koloidowe tarczycy to powiększenie narządu spowodowane gromadzeniem się koloidu w pęcherzykach. W tym przypadku pęcherzyk jest jednostką gruczołu, która ma kształt podobny do miniaturowego worka. Jego średnica nie przekracza 1 mm. Wewnątrz tworzony jest przez komórki - tyrocyty, a na zewnątrz jest szczelnie przykryty najmniejszymi naczyniami krwionośnymi i zakończeniami nerwowymi. Wewnątrz pęcherzyka powstają i wytwarzane są hormony T4 i T3. Nagromadzenie od 20 do 50 pęcherzyków to tyreon.

Koloid to galaretowata substancja zawierająca tyroglobulinę, aminokwasy i jod. Wole pochodzenia koloidalnego powstają, gdy zaburzony jest odpływ koloidu z pęcherzyków.

Objawy wola koloidalnego tarczycy

Kiedy choroba jest na wczesnym etapie rozwoju, objawy mogą w żaden sposób nie przeszkadzać osobie. Najczęściej pacjent zwraca się do lekarza, gdy tarczyca zaczyna się powiększać.

W tym przypadku pojawiają się pierwsze oznaki wola koloidalnego, wśród których można wyróżnić:

• Osoba odczuwa ucisk w szyi;
• Gdy wole rośnie, trudno jest go połknąć;
• W okolicy tarczycy pojawia się uczucie łaskotania, zmuszające pacjenta do kaszlu;
• Głos staje się ochrypły;
• Mogą pojawić się zawroty głowy i szumy w głowie spowodowane uciskiem nerwów i naczyń krwionośnych;
• Osoba odczuwa ból w obszarze utworzonego węzła. To uczucie pojawia się, gdy węzeł rośnie szybko, zaczynają się rozwijać procesy zapalne lub tworzą się krwotoki;
• W gardle jest guzek;
• W zależności od liczby powiększonych węzłów wole pojawia się z jednej strony lub z obu, przypominając kształtem motyla;
• Gdy węzeł koloidalny przekroczy 1 cm, pacjent sam to wyczuwa.

W zależności od tego, która funkcja tarczycy jest upośledzona, w przypadku pojawienia się wola koloidalnego u pacjenta mogą wystąpić zupełnie inne objawy:

• Oznaki niedoczynności tarczycy obserwuje się, gdy przerośnięty koloid zastępuje tyrocyty. Pacjent skarży się na osłabienie, pogorszenie procesów myślowych, utratę apetytu. Pacjenci często są obrzęknięci, ich metabolizm zwalnia, zaczynają przybierać na wadze, pojawia się suchość skóry, zmniejsza się pocenie;
• Kiedy mieszki włosowe wytwarzają nadmierne ilości hormonów, pacjent cierpi na objawy nadczynności tarczycy. W tym przypadku pacjent jest rozdrażniony, skamlący, agresywny i szybko się męczy. Apetyt rośnie, ale jednocześnie osoba traci na wadze, cierpi na biegunkę, a oddawanie moczu staje się częstsze. Liczba uderzeń serca wzrasta, temperatura ciała może wzrosnąć;
• Jeśli produkcja hormonów pozostaje prawidłowa, ale dochodzi do gromadzenia się koloidu w pęcherzykach, pacjent skarży się na zauważalny wzrost tarczycy. Ten stan nazywa się eutyreozą. Tworzące się cysty koloidowe uciskają pobliskie naczynia i nerwy, co prowadzi do częstych zawrotów głowy, duszności w pozycji poziomej, trudności w połykaniu.

Przyczyny wola koloidalnego tarczycy

Istnieje kilka czynników prowadzących do rozwoju wola koloidalnego, wśród nich można wyróżnić:

• Przy niedostatecznym spożyciu jodu w organizmie wraz z pożywieniem i wodą, tarczyca stara się skompensować swój niedobór wychwytując ten pierwiastek. Jod jest pobierany z krwi. Zwiększa to produkcję koloidu na tle równoległego wzrostu gruczołu;
• Wiek. Po przekroczeniu przez człowieka progu 40 lat następuje aktywacja poszczególnych pęcherzyków, co wiąże się ze zmianami w tarczycy związanymi z wiekiem. Komórki zużywają się szybciej, a imponująca część z nich obumiera. Rezultatem tego procesu jest powstanie dużych ubytków w mieszkach włosowych, w których zaczyna się gromadzić koloid;
• Należący do płci żeńskiej. U kobiet częściej niż u mężczyzn w organizmie występują skoki hormonalne. Związane są z porodem, ciążą, karmieniem piersią, aborcją, menopauzą. Prowadzi to do niepowodzenia odpływu koloidu i jego gromadzenia się w tarczycy;
• Narażenie na promieniowanie i niekorzystne warunki środowiskowe często powodują mutacje w komórkach tarczycy. Mogą być również spowodowane ekspozycją na azotany lub przebiegiem radioterapii;
• Czynnik dziedziczny. Kiedy twoi bliscy krewni mają wole koloidalne, istnieje ryzyko rozwoju go i ciebie. Wynika to z dziedzicznych mutacji genów;
• Zatrucie substancjami toksycznymi, dym tytoniowy, praca w niebezpiecznych branżach - wszystko to wpływa na funkcjonowanie organizmu jako całości, aw szczególności na aktywność gruczołu. To właśnie ten organ jest najbardziej wrażliwy na zaburzenia metaboliczne i nierównowagę hormonów wytwarzanych przez inne narządy: przysadkę mózgową, nadnercza, jajniki;
• Poważny uraz psychiczny, regularny stres, życie na tle wyczerpania nerwowego - wszystko to staje się wyzwalaczem do zaburzeń tarczycy;
• Częste infekcje i procesy zapalne osłabiają układ odpornościowy organizmu, przez co tarczyca jest bardziej podatna na toksyny uwalniane przez mikroorganizmy, wirusy i bakterie, które dostały się do organizmu człowieka;

• Hipotermia, która wywołuje skurcz naczyń w całym ciele. W efekcie odpływ koloidu zostaje zakłócony i dochodzi do stagnacji w mieszkach włosowych, co stymuluje rozwój wola.

Rodzaje wola koloidalnego tarczycy

Istnieją trzy rodzaje wola koloidalnego tarczycy:

• Rozproszona edukacja. Charakteryzuje się tym, że cała tarczyca jest dotknięta równomiernie, a węzły nie są utworzone. Najczęściej osoby w wieku poniżej 40 lat cierpią na patologię. W takim przypadku narząd znacznie się zwiększa, co staje się powodem skontaktowania się z lekarzem;
• Wole guzkowe koloidowe. W takim przypadku może pojawić się wiele węzłów i jeden węzeł. Ta patologia najczęściej dotyka populację kobiet i często towarzyszy jej rozwój mięśniaków macicy. Tworzenie wola wieloguzkowego mówi się, gdy liczba węzłów przekracza dwa;
• Wole torbielowate koloidowe. W tym przypadku masy koloidalne gromadzą się w jamie torbieli. Ona sama jest otoczona muszlą - gęstą i elastyczną.

Sam wole koloidalne jest jedną z najbezpieczniejszych postaci patologii tarczycy. Jednak ważne jest, aby zdiagnozować w odpowiednim czasie i odróżnić tworzenie koloidów od procesu nowotworowego.

Diagnostyka wola koloidowego tarczycy

Podstawowa diagnostyka polega na zbadaniu pacjenta przez endokrynologa. W recepcji obmacuje dotknięty obszar i aby potwierdzić diagnozę, wysyła pacjenta na USG tarczycy.

Objawy wola koloidowego w zależności od rodzaju będą się różnić na obrazie uzyskanym w badaniu USG:

• Jeśli pacjent ma wieloguzkowe wole koloidalne, zostanie prześledzonych kilka formacji;
• Jeśli pacjent ma cystę zawierającą koloid, będzie miał wyraźne granice i ciemną torebkę. Zawartość formacji jest jednorodna, w środku nie ma naczyń;
• Jeśli wole koloidowe jest rozproszone, tarczyca powiększa się, nie ma węzłów;
• Jeśli formacja jest złośliwa, ultradźwięki wydadzą węzeł, który ma nieregularny kształt, złogi wapnia, o niejednorodnej strukturze i nieregularnym przepływie krwi.

W przypadku wszelkich formacji i węzłów powyżej 1 cm konieczne są dodatkowe badania - biopsja cienkoigłowa. Konieczne jest również pobranie krwi do analizy biochemicznej i zbadania stanu hormonalnego.

Pomocniczymi metodami diagnostycznymi są: RTG (jeśli istnieje możliwość, że tarczyca nie jest zlokalizowana prawidłowo, pojawia się wola zamostkowa lub zaciśnięcie tchawicy), MRI lub CT (pomaga zobaczyć strukturę narządu, jego wielkość, gęstość nowotworów), scyntygrafię (umożliwia określenie wielkości narządu i jego funkcjonalność, obecność węzłów).

Leczenie wola koloidowego tarczycy

Taktyka oddziaływania terapeutycznego w dużej mierze zależy od charakteru wola, szybkości postępu choroby, wieku pacjenta i innych wskaźników. W większości przypadków wole koloidalne proliferacyjne nie wymagają specjalnej terapii. Kiedy nie wpływa na funkcjonowanie tarczycy, nie uciska tchawicy i krtani, nie powoduje defektu kosmetycznego, wystarczy po prostu obserwować pacjenta. Pacjent jest regularnie odwiedzany u endokrynologa.

Gdy wole koloidalne ma tendencję do progresji, konieczna jest terapia. Leczenie hormonami tarczycy pomoże zmniejszyć guzki. Zmniejszy to wydzielanie TSH i wpłynie na wielkość tarczycy. Ta sama taktyka jest stosowana w leczeniu wola rozlanego.

Alternatywą dla operacji jest leczenie jodem radioaktywnym. Polega na wciągnięciu izotopu do środka, kiedy pod jego wpływem dochodzi do zniszczenia nieprawidłowo aktywnych tkanek tarczycy.

W celach profilaktycznych pacjentom z wolem koloidalnym przepisuje się suplementy mineralne mające na celu wyrównanie niedoboru jodu w organizmie. Może to być lekarstwo, takie jak jodomaryna lub jodek potasu.

Na temat: Test na określenie poziomu jodu w organizmie

Chirurgia wola koloidalnego jest rzadko wskazana, ponieważ choroba ta jest uważana za łagodną.

Istnieją jednak wyjątki, które obejmują:

• Ciężka dysfunkcja tarczycy, której nie można skorygować lekami przez ponad sześć miesięcy;
• Wole koloidalne z utworzeniem wielu węzłów;
• Szybki i niekontrolowany wzrost węzłów;
• Wzrost edukacji o objętości powyżej 3 cm;
• Wysokie prawdopodobieństwo zachorowania na raka tarczycy;
• Widoczna wada kosmetyczna.

Z reguły operacja przebiega bez komplikacji, a po krótkim czasie (niespełna tydzień) pacjent może wrócić do domu. Przez pierwsze trzy tygodnie będzie musiał dać pierwszeństwo zrelaksowanemu stylowi życia, ograniczyć aktywność fizyczną i trzymać się określonego menu składającego się z dań płynnych i puree. W razie potrzeby lekarze przepisują hormony, aby zrekompensować ich niedobór.

Temat: Skuteczne przepisy na tradycyjną medycynę wole

Zapobieganie wolowi koloidowemu tarczycy

Środki zapobiegawcze pozwolą, jeśli nie unikną, zminimalizować ryzyko wole koloidu.

Dlatego powinieneś przestrzegać prostych zaleceń:

• Unikaj odwiedzania miejsc o wysokim promieniowaniu lub niekorzystnych warunkach środowiskowych;
• Nie stosuj samoleczeń, w szczególności unikaj przyjmowania preparatów jodu i wapnia bez uprzedniej konsultacji z lekarzem;
• Włącz do diety kapustę, ziemniaki, kukurydzę;
• Unikaj hipotermii ciała;
• Nie używaj zwykłej soli jako przyprawy, ale wzbogaconej jodem;
• Wspomagają układ odpornościowy, stosuj kompleksy witaminowe w okresie jesienno-wiosennym;
• Uprawiaj sport, częściej spaceruj na świeżym powietrzu;
• Wykonuj ćwiczenia oddechowe;
• Przestrzegaj prawidłowej codziennej rutyny, przeznacz wystarczająco dużo czasu na sen;
• Nie zapomnij o regularnych badaniach profilaktycznych u endokrynologa. Zwłaszcza w przypadku niebezpiecznej dziedziczności.

Jeśli chodzi o rokowanie dotyczące wyzdrowienia, w większości przypadków jest korzystne. Jeśli choroba została wykryta na czas, prawidłowo zdiagnozowana, a pacjent jest regularnie badany przez endokrynologa, ryzyko zwyrodnienia wola w złośliwą formację jest niskie. Nie należy też zapominać o środkach zapobiegawczych.

Autor artykułu: Kuzmina Vera Valerievna | Endokrynolog, dietetyk

Edukacja: Dyplom Rosyjskiego Państwowego Uniwersytetu Medycznego im NI Pirogov z dyplomem z medycyny ogólnej (2004). Rezydencja na Moskiewskim Państwowym Uniwersytecie Medycyny i Stomatologii, dyplom z Endokrynologii (2006).