Schizofrenia U Dzieci - Objawy, Przyczyny I Leczenie Schizofrenii Dziecięcej

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-07 17:51

Schizofrenia u dzieci

Zadowolony:

• Objawy schizofrenii u dzieci
• Przyczyny schizofrenii dziecięcej
• Leczenie schizofrenii dziecięcej

Schizofrenia dziecięca to choroba psychiczna należąca do kategorii przewlekłej. Często towarzyszy jej autyzm, niska emocjonalność i aktywność, przejawy objawów psychopatologicznych, w tym halucynacje i urojenia.

Według statystyk choroba wśród 1000 dzieci poniżej 14 roku życia zostanie rozpoznana w 1,66% przypadków. Choroba może ujawnić się już w pierwszym roku życia dziecka, najczęściej jednak objawia się już w wieku 7 lat.

Objawy schizofrenii u dzieci

Wśród objawów schizofrenii dziecięcej są:

• Pojawiają się zaburzenia myślenia i percepcji. Dziecko zaczyna tracić zainteresowanie wszystkim: grami, zajęciami, pracami domowymi.
• Wyraźnie widać chęć ochrony przed kontaktami ze społeczeństwem. Dziecko zostaje wycofane.
• Jeśli choroba przejawia się w młodym wieku (od jednego do trzech lat), przeważają zaburzenia katatoniczne. Jednocześnie maluch wykonuje monotonne czynności, potrafi długo chodzić w kółko, staje się niezwykle impulsywny, często bez powodu płacze lub śmieje się. Takie dzieci często uciekają przed rodzicami, a kierunek ich ruchu nie jest określony. Nastrój dziecka często się zmienia, a to nie zależy od okoliczności zewnętrznych.

• Procesy myślowe. Jeśli choroba po raz pierwszy objawia się w późnym wieku przedszkolnym (od 5 do 7 lat), można zauważyć pewne zaburzenia w procesach myślowych. Takie dzieci mają skłonność do fantazji, a te fantazje mają urojenia. Fikcyjne pomysły wypełniają umysł każdego dziecka. Ponadto obserwuje się zaburzenia osobowości. Dziecko staje się mniej emocjonalne, często obojętne i bezradne. Inicjatywa nie pochodzi od niego, jest nieaktywny przez dłuższy czas.
• Halucynacje. Kiedy choroba zaczyna się rozwijać, gdy dziecko osiąga wiek 12 lat lub więcej, najczęściej objawia się halucynacjami i majaczeniem. Za najbardziej niekorzystną postać przebiegu choroby uważa się katatoniczną schizofrenię dziecięcą. Towarzyszy temu zanik mowy i zaburzenia ruchowe (od otępienia do nadmiernego podniecenia motorycznego).
• Sfera emocjonalna. Większość dzieci pomimo wieku doświadcza zaburzeń w sferze emocjonalnej. Bez względu na czynniki zewnętrzne czy bodźce ich mimika niewiele się zmienia, nie ma spadku ani wzrostu wokalizmu. Na sytuacje, w których zdrowe dzieci płaczą lub się śmieją, dzieci ze schizofrenią reagują z absolutną obojętnością.
• Defekt oligofreniczny występuje, gdy choroba objawia się w młodym wieku. W tym przypadku wyraźne naruszenia sfery intelektualnej wiążą się z tym, że to w pierwszych latach życia przypada szczyt kształtowania zdolności poznawczych.
• Bredzić. Pierwsze halucynacje mogą pojawić się w wieku 5 lat. Dotyczy to zarówno zaburzeń percepcji wzrokowej, jak i słuchowej. Ale jednocześnie są na początkowym etapie, delirium również nie jest usystematyzowane. Jednak charakterystyczną cechą schizofrenii dziecięcej jest to, że urojenia nie są werbalizowane. Wynika to z regresji procesów umysłowych i trudności w wyrażaniu własnych myśli.

Przyczyny schizofrenii dziecięcej

Naukowcom nie udało się jeszcze zidentyfikować dokładnych przyczyn, które przyczyniają się do rozwoju choroby zarówno w dzieciństwie, jak iw wieku dorosłym. Za najbardziej prawdopodobne teorie pochodzenia schizofrenii dziecięcej uważa się teorię dziedziczną i hipotezy neuroprzekaźnikowe.

Teoria dziedzicznego przenoszenia choroby sprowadza się do tego, że choroba może być przenoszona z bliskich krewnych na dzieci. Historia rodzinna zwiększonego ryzyka schizofrenii u dziecka o 12%. Jednak nadal nie wiadomo, dlaczego choroba objawia się we wczesnym lub późniejszym wieku, co wiąże się z pojawieniem się wyraźnych objawów klinicznych bliżej okresu dojrzewania.

Teorie neuroprzekaźników opierają się na fakcie, że w mózgu występują pewne anomalie chemiczne, które stają się podstawą rozwoju choroby.

Leczenie schizofrenii dziecięcej

Chociaż choroba jest przewlekła, większość jej objawów można opanować. Można to zrobić za pomocą różnych leków i technik psychoterapeutycznych.

Leki przeciwpsychotyczne mogą zmniejszać patologiczne objawy zaburzeń psychicznych. Należy wziąć pod uwagę, że dzieci, które w młodym wieku chorują na schizofrenię, najczęściej mają wrodzoną niewydolność układu nerwowego. Dlatego standardowe schematy leczenia lekami neuroleptycznymi muszą koniecznie być uzupełnione lekami nootropowymi, w tym Phenibut, Nootropil i innymi. To znacznie zmniejszy nasilenie skutków ubocznych przyjmowania leków przeciwpsychotycznych, w szczególności zmniejszy drżenie kończyn, częstotliwość i intensywność napadów oraz zahamowanie ruchów.

Jeśli u dziecka wystąpią halucynacje i urojenia, większość psychoterapeutów zaleca stosowanie Haloperidolu w postaci kropli lub Trifluoperazyny. Leki te pozwalają maksymalnie uratować dziecko przed tak poważnymi objawami schizofrenii.

Przy zwiększonym niepokoju wskazane jest przyjmowanie lewomepromazyny. Gdy obraz kliniczny jest zamazany, a choroba nie objawia się ostro, wskazane jest zastosowanie łagodniejszych leków przeciwpsychotycznych. Należą do nich: Eglonil, Sonapax.

Temat: Pełna lista leków stosowanych w schizofrenii

Dzieci chore na schizofrenię mogą uczęszczać do zwykłych szkół, z pewną indywidualizacją programu nauczania. Jest to możliwe, gdy dziecko ma trwałe i długotrwałe remisje.

Jeśli choroba przebiega z poważnymi objawami autyzmu, wskazane jest nauczanie w domu dla takich dzieci. Decyzja ta zapada na posiedzeniu komisji lekarsko-pedagogicznej.

Ważne jest, aby rodzice nie odmawiali hospitalizacji proponowanej przez lekarzy, zwłaszcza w przypadku znacznego pogorszenia się stanu dziecka. Jest to ważne, aby zapewnić terminową pomoc, aby dziecko nie skrzywdziło siebie i innych ludzi. Ponadto w warunkach szpitalnych istnieje możliwość pilnego dostosowania dawkowania leków lub zastąpienia ich silniejszymi, czego nie można zrobić szybko w domu. W ciężkich przypadkach hospitalizacja może zająć dużo czasu.

Autor artykułu: Sokov Andrey Vladimirovich | Neurolog

Wykształcenie: W 2005 roku odbył staż w Pierwszym Moskiewskim Uniwersytecie Medycznym im. Seszenowa i uzyskał dyplom z neurologii. W 2009 roku ukończył studia podyplomowe na specjalności „Choroby układu nerwowego”.