Antybiotyki Na Zapalenie Jelita Grubego - Lista Najlepszych I Zasady Ich Przyjmowania

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 21:47

Antybiotyki na zapalenie okrężnicy

W artykule opisano, które antybiotyki na zapalenie okrężnicy mogą mieć działanie terapeutyczne. Wymieniono główne leki przeciwbakteryjne, podano instrukcje ich stosowania.

Zapalenie jelita grubego to proces zapalny w jelicie grubym. Może mieć pochodzenie zakaźne, niedokrwienne i lecznicze. Zapalenie okrężnicy jest przewlekłe i ostre.

Głównymi objawami zapalenia okrężnicy są bóle brzucha, krew i śluz w kale, nudności i zwiększona potrzeba wypróżnienia.

Warto je rozważyć bardziej szczegółowo:

• Ból. Ona z zapaleniem okrężnicy ma tępy, obolały charakter. Miejscem powstania bólu jest podbrzusze, najczęściej boli lewa strona. Czasami określenie dokładnej lokalizacji bólu może być trudne, ponieważ rozprzestrzenia się on w jamie brzusznej. Po jedzeniu, jakimkolwiek drżeniu (prowadzeniu samochodu, bieganiu, szybkim marszu), po lewatywy ból nasila się. Osłabia się po wypróżnieniu lub po wydostaniu się gazów.

• Niestabilny stołek. Częsta, ale niezbyt obfita biegunka występuje u 60% pacjentów. Charakterystyczne jest nietrzymanie stolca i parcie nocne. U pacjentów występuje naprzemiennie zaparcie i biegunka, chociaż ten objaw charakteryzuje się wieloma chorobami jelit. Jednak w przypadku zapalenia okrężnicy w kale znajduje się mieszanina krwi i śluzu.
• Wzdęcia, wzdęcia. Ludzie często odczuwają objawy wzdęcia i ciężkości w jamie brzusznej. Zwiększa się tworzenie gazów w jelicie.
• Cienie. Pacjenci mogą odczuwać fałszywą potrzebę opróżnienia jelit, a podczas podróży do toalety uwalnia się tylko śluz. Objawy zapalenia jelita grubego mogą przypominać zapalenie odbytu lub odbytnicy i esicy, które występują przy utrzymujących się zaparciach, zbyt częstych lewatywach lub nadużywaniu środków przeczyszczających. Jeśli esicy lub odbytnicy cierpią na zapalenie okrężnicy, pacjent często odczuwa parcie w nocy, a kał z wyglądu przypomina odchody owiec. W kale znajduje się również śluz i krew.

Antybiotyki na zapalenie okrężnicy są przepisywane, jeśli przyczyną jest infekcja jelitowa. Zaleca się przyjmowanie leków przeciwbakteryjnych w przypadku nieswoistego wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, z dodatkiem infekcji bakteryjnej.

W leczeniu zapalenia okrężnicy antybiotyki, takie jak:

• Preparaty z grupy sulfonamidów. Są stosowane w leczeniu łagodnego do umiarkowanego zapalenia jelita grubego.
• Antybiotyki o szerokim spektrum działania. Są przepisywane w leczeniu ciężkiego zapalenia jelita grubego.

Kiedy leczenie antybiotykami jest opóźnione lub pacjentowi przepisano dwa lub więcej leków przeciwbakteryjnych, prawie zawsze u danej osoby rozwija się dysbioza. Pożyteczna mikroflora zostaje zniszczona wraz ze szkodliwymi bakteriami. Stan ten pogarsza przebieg choroby i prowadzi do przewlekłego zapalenia okrężnicy.

Aby zapobiec rozwojowi dysbiozy, konieczne jest przyjmowanie leków probiotycznych lub leków z bakteriami kwasu mlekowego na tle terapii przeciwbakteryjnej. Może to być Nystatyna lub Colibacterin, które zawierają żywe ekstrakty Escherichia coli, propolisu, warzyw i soi, co w połączeniu pozwala na normalizację jelit.

Antybiotyki na zapalenie okrężnicy nie zawsze są potrzebne, więc lekarz powinien je przepisać.

Zadowolony:

• Wskazania do stosowania antybiotyków na zapalenie okrężnicy
• Lista antybiotyków stosowanych w zapaleniu jelita grubego
• Zasady stosowania antybiotyków na zapalenie okrężnicy

Wskazania do stosowania antybiotyków na zapalenie okrężnicy

Zapalenie jelita grubego nie zawsze wymaga przyjmowania leków przeciwbakteryjnych. Aby rozpocząć antybiotykoterapię, należy upewnić się, że choroba była spowodowana infekcją jelitową.

Istnieją następujące grupy infekcji jelitowych:

• Bakteryjne zakażenie jelit.
• Pasożytnicze zakażenie jelit.
• Wirusowe zakażenie jelit.

Zapalenie jelita grubego jest często wywoływane przez bakterie, takie jak salmonella i shigella. W takim przypadku u pacjenta rozwija się salmonelloza lub czerwonka na shigellosis. Możliwe jest zapalenie jelit o charakterze gruźliczym.

Kiedy wirusy infekują jelita, mówią o grypie jelitowej.

Jeśli chodzi o infekcję pasożytniczą, mikroorganizmy, takie jak ameby, mogą wywoływać stan zapalny. Choroba nazywa się czerwonką amebową.

Ponieważ istnieje wiele patogenów, które mogą wywołać infekcję jelitową, konieczna jest diagnostyka laboratoryjna. Pomoże to zidentyfikować przyczynę zapalenia i zdecydować, czy zażywać antybiotyki na zapalenie okrężnicy.

Lista antybiotyków stosowanych w zapaleniu jelita grubego

Furazolidon

Furazolidon jest lekiem przeciwbakteryjnym pochodzenia syntetycznego, który jest przepisywany w leczeniu chorób bakteryjnych i pasożytniczych przewodu pokarmowego.

Farmakodynamika. Po przyjęciu leku do środka dochodzi do naruszenia oddychania komórkowego i cyklu Krebsa w chorobotwórczych mikroorganizmach zamieszkujących jelito. To powoduje zniszczenie ich błony lub błony cytoplazmatycznej. Ulgę w stanie pacjenta po gruntowaniu furazolidonem obserwuje się szybko, nawet zanim cała patogenna flora zostanie zniszczona. Wynika to z masowego rozkładu drobnoustrojów i zmniejszenia ich toksycznego wpływu na organizm ludzki.

Lek działa przeciwko bakteriom i pierwotniakom, takim jak: Streptoccus, Staphylococcus, Salmonella, Escherichia, Shigella, Klebsiella, Proteus, Lamblia, Enterobacter.

Farmakokinetyka. Lek jest inaktywowany w jelicie, słabo wchłaniany. Jedynie 5% substancji czynnych jest wydalane z moczem. Może być w kolorze brązowym.

Stosowanie w ciąży. W czasie ciąży lek nie jest przepisywany.

Przeciwwskazania do stosowania. Nadwrażliwość na nitrofurany, karmienie piersią, przewlekła niewydolność nerek (ostatnia faza), młodszy rok życia, niedobór dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej.

Skutki uboczne. Alergie, wymioty, nudności. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, lek zaleca się przyjmować podczas posiłków.

Sposób podawania i dawkowanie. Dorosłym przepisuje się 0,1-0,15 g 4 razy dziennie po posiłkach. Przebieg leczenia wynosi od 5 do 10 dni lub w cyklach 3-6 dni z 3-4 dniową przerwą. Maksymalna dawka, jaką można przyjąć dziennie, wynosi 0,8 g, a jednorazowo - 0,2 g.

W przypadku dzieci dawkę oblicza się na podstawie masy ciała - 10 mg / kg. Otrzymana dawka podzielona jest na 4 dawki.

Przedawkować. W przypadku przedawkowania konieczne jest anulowanie leku, przepłukanie żołądka, zażywanie leków przeciwhistaminowych i leczenie objawowe. Możliwy jest rozwój zapalenia wielonerwowego i ostrego toksycznego zapalenia wątroby.

Interakcje z innymi lekami. Jednocześnie nie przepisuj leku z innymi inhibitorami monoaminooksydazy. Tetracykliny i aminoglikozydy wzmacniają działanie Furazolidonu. Po zażyciu wzrasta wrażliwość organizmu na napoje alkoholowe. Nie przepisuj leku zawierającego ristomycynę i chloramfenikol.

Alpha Normix

Alpha Normix to lek przeciwbakteryjny z grupy ryfamycyny.

Farmakodynamika. Ten lek ma szerokie spektrum działania. Działa patogennie na DNA i RNA bakterii, powodując ich śmierć. Lek jest skuteczny wobec flory Gram-ujemnej i Gram-dodatniej, bakterii beztlenowych i tlenowych.

• Lek zmniejsza toksyczny wpływ bakterii na wątrobę człowieka, szczególnie w przypadku ciężkich zmian chorobowych.
• Zapobiega namnażaniu się i rozwojowi bakterii w jelitach.
• Zapobiega rozwojowi powikłań choroby uchyłkowej.
• Zapobiega rozwojowi przewlekłego zapalenia jelit poprzez redukcję bodźca antygenowego.
• Zmniejsza ryzyko powikłań po operacji na jelicie.

Farmakokinetyka. Po podaniu doustnym nie jest wchłaniany lub wchłania się mniej niż 1%, tworząc wysokie stężenie leku w przewodzie pokarmowym. Nie jest wykrywany we krwi, aw moczu można wykryć nie więcej niż 0,5% dawki leku. Jest wydalany z kałem.

Stosowanie w ciąży. Nie zaleca się stosowania w czasie ciąży i laktacji.

Przeciwwskazania do stosowania. Nadwrażliwość na składniki leku, całkowita i częściowa niedrożność jelit, wrzodziejące zmiany jelitowe o dużym nasileniu, wiek poniżej 12 lat.

Skutki uboczne. Podwyższone ciśnienie krwi, bóle głowy, zawroty głowy, podwójne widzenie.

• Duszność, suchość w gardle, przekrwienie błony śluzowej nosa.
• Ból brzucha, wzdęcia, zaburzenia stolca, nudności, parcie, utrata masy ciała, wodobrzusze, zaburzenia dyspeptyczne, zaburzenia układu moczowego.
• Wysypka, bóle mięśni, kandydoza, gorączka, wielomiesięczna biegunka.

Sposób podawania i dawkowanie. Lek przyjmuje się niezależnie od jedzenia, popijając wodą.

Przepisuj 1 tabletkę co 6 godzin przez okres nie dłuższy niż 3 dni na biegunkę podróżnika.

W przypadku zapalenia jelit należy przyjmować 1-2 tabletki co 8-12 godzin.

Zabrania się przyjmowania leku dłużej niż 7 dni z rzędu. Przebieg leczenia można powtórzyć nie wcześniej niż 20-40 dni później.

Przedawkować. Przypadki przedawkowania nie są znane, leczenie objawowe.

Interakcje z innymi lekami. Nie ustalono interakcji rifaksyminy z innymi lekami. Ze względu na fakt, że lek jest pomijalnie słabo wchłaniany z przewodu pokarmowego po podaniu doustnym, rozwój interakcji lekowych jest mało prawdopodobny.

Tsifran

Tsifran to antybiotyk o szerokim spektrum działania należący do grupy fluorochinolonów.

Farmakodynamika. Lek ma działanie bakteriobójcze, wpływając na procesy replikacji i syntezy białek wchodzących w skład komórek bakteryjnych. W rezultacie patogenna flora ginie. Lek działa na florę Gram-ujemną (zarówno podczas spoczynku, jak i podczas podziału) i Gram-dodatnią (tylko podczas podziału).

Podczas stosowania leku oporność bakterii na niego rozwija się niezwykle wolno. Wykazuje wysoką skuteczność wobec bakterii opornych na leki z grupy aminoglikozydów, tetracyklin, makrolidów i sulfonamidów.

Farmakokinetyka. Lek szybko wchłania się z przewodu pokarmowego i osiąga maksymalne stężenie w organizmie 1-2 godziny po podaniu doustnym. Jego biodostępność wynosi około 80%. Jest wydalany z organizmu w ciągu 3-5 godzin, a wraz z chorobą nerek ten czas wzrasta. Tsifran jest wydalany z moczem (około 70% leku) i przez przewód pokarmowy (około 30% leku). Nie więcej niż 1% leku jest wydalane z żółcią.

Stosowanie w ciąży. Nie przepisywany w czasie ciąży i laktacji.

Przeciwwskazania do stosowania. Wiek do 18 lat, nadwrażliwość na składniki leku, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego.

Skutki uboczne:

• Niestrawność, wymioty i nudności, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego.
• Bóle głowy, zawroty głowy, zaburzenia snu, omdlenia.
• Wzrost poziomu leukocytów, eozynofili i neutrofili we krwi, zaburzenia rytmu serca, podwyższone ciśnienie krwi.
• Reakcje alergiczne.
• Kandydoza, zapalenie kłębuszków nerkowych, zwiększone oddawanie moczu, zapalenie naczyń.

Sposób podawania i dawkowanie. Lek przyjmuje się doustnie w dawce 250-750 mg, 2 razy dziennie. Przebieg leczenia wynosi od 7 dni do 4 tygodni. Maksymalna dzienna dawka dla osoby dorosłej wynosi 1,5 g.

Przedawkować. W przypadku przedawkowania cierpi miąższ nerek, dlatego oprócz mycia żołądka i wywoływania wymiotów konieczne jest monitorowanie stanu układu moczowego. Aby ustabilizować ich pracę, przepisywane są środki zobojętniające sok żołądkowy zawierające wapń i magnez. Ważne jest, aby zapewnić pacjentowi odpowiednią ilość płynu. Podczas hemodializy wydalane jest nie więcej niż 10% leku.

Interakcje z innymi lekami:

• Didanozyna upośledza wchłanianie Tsifranu.
• Warfaryna zwiększa ryzyko krwawienia.
• W połączeniu z teofiliną zwiększa się ryzyko wystąpienia skutków ubocznych tej ostatniej.
• Jednocześnie z preparatami cynku, aluminium, magnezu i żelaza, a także antocyjanów, Cifran nie jest przepisywany. Odstęp powinien być dłuższy niż 4 godziny.

Ftalazol

Ftalazol jest lekiem przeciwbakteryjnym z grupy sulfonamidów, zawierającym substancję czynną ftalilosulfatiazol.

Farmakodynamika. Lek ma szkodliwy wpływ na chorobotwórczą florę, zakłócając syntezę kwasu foliowego w błonach komórek drobnoustrojów. Efekt rozwija się stopniowo, ponieważ bakterie mają pewien zapas kwasu para-aminobenzoesowego, który jest niezbędny do tworzenia kwasu foliowego.

Oprócz działania przeciwbakteryjnego ftalazol ma działanie przeciwzapalne. Lek działa głównie w jelicie.

Farmakokinetyka. Lek praktycznie nie jest wchłaniany do krwiobiegu z przewodu żołądkowo-jelitowego. We krwi znajduje się nie więcej niż 10% substancji z pobranej dawki. Jest metabolizowany w wątrobie, wydalany przez nerki (około 5%) i przewód pokarmowy wraz z kałem (większość leku).

Stosowanie w ciąży. Lek nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży i karmienia piersią.

Przeciwwskazania do stosowania. Indywidualna wrażliwość na składniki leku, choroby krwi, przewlekła niewydolność nerek, rozlane wole toksyczne, ostre zapalenie wątroby, kłębuszkowe zapalenie nerek, wiek do 5 lat, niedrożność jelit.

Skutki uboczne. Bóle głowy, zawroty głowy, zaburzenia dyspeptyczne, nudności i wymioty, zapalenie jamy ustnej, zapalenie języka, zapalenie dziąseł, zapalenie wątroby, zapalenie dróg żółciowych, zapalenie żołądka, tworzenie się kamieni nerkowych, eozynofilowe zapalenie płuc, zapalenie mięśnia sercowego, reakcje alergiczne. Rzadko obserwuje się zmiany w układzie krwiotwórczym.

Sposób podawania i dawkowanie:

Lek w leczeniu czerwonki przyjmuje się na kursach:

• 1 kurs: 1-2 dni, 1 g, 6 razy dziennie; 3-4 dni, 1 g 4 razy dziennie; 5-6 dni, 1 g 3 razy dziennie.
• 2 kursy realizowane są w 5 dni: 1-2 dni, 1 5 razy dziennie; 3-4 dni, 1 g 4 razy dziennie. Nie przyjmuj w nocy; 5 dni 1 g 3 razy dziennie.

Dzieciom w wieku powyżej 5 lat przepisuje się 0,5-0,75 g, 4 razy dziennie.

W leczeniu innych infekcji w ciągu pierwszych trzech dni przepisuje się 1-2 g co 4-6 godzin, a następnie połowę dawki. Dzieciom przepisuje się 0,1 g / kg dziennie pierwszego dnia leczenia, co 4 godziny, a w nocy lek nie jest podawany. W kolejnych dniach 0,25-0,5 g co 6-8 godzin.

Przedawkować. W przypadku przedawkowania leku rozwija się pancytopenia i makrocytoza. Możliwe zwiększone skutki uboczne. Możliwe jest zmniejszenie ich nasilenia poprzez jednoczesne przyjmowanie kwasu foliowego. Leczenie jest objawowe.

Interakcje z innymi lekami. Barbiturany i kwas paraaminosalicylowy wzmacniają działanie ftalazolu.

• Gdy lek łączy się z salicylanami, difeniną i metotreksatem, zwiększa się toksyczność tego ostatniego.
• Ryzyko rozwoju agranulocytozy wzrasta podczas przyjmowania preparatu Phtalaozl z lewomycetyną i tioacetazonem.
• Ftalazol wzmacnia działanie pośrednich antykoagulantów.
• Kiedy lek jest połączony z oksacyliną, aktywność tej ostatniej zmniejsza się.

Niemożliwe jest przepisanie ftalazolu z lekami reagującymi z kwasami, z kwasami, z roztworem epinefryny, z heksametylenotetraminą. Działanie przeciwbakteryjne ftalazolu jest zwiększone w połączeniu z innymi antybiotykami oraz z prokainą, tetrakainą, benzokainą.

Enterofuril

Enterofuril jest jelitowym środkiem antyseptycznym i przeciwbiegunkowym, którego głównym składnikiem aktywnym jest nifuroksazyd.

Farmakodynamika. Lek ma szeroki zakres działania przeciwbakteryjnego. Jest skuteczny przeciwko bakteriom Gram-dodatnim i Gram-ujemnym, sprzyja przywróceniu eubiozy jelit, nie pozwala na rozwój nadkażenia o charakterze bakteryjnym, gdy osoba jest zakażona wirusami enterotropowymi. Lek zakłóca syntezę białek w chorobotwórczych bakteriach, dzięki czemu uzyskuje się efekt terapeutyczny.

Farmakokinetyka. Po podaniu doustnym lek nie wchłania się w przewodzie pokarmowym, zaczyna działać po wejściu do światła jelita. W 100% jest wydalany przez przewód pokarmowy. Szybkość eliminacji zależy od przyjętej dawki.

Stosowanie w ciąży. Leczenie kobiet w ciąży jest możliwe pod warunkiem, że korzyści wynikające z przyjmowania leku przewyższają wszelkie możliwe ryzyko.

Przeciwwskazania do stosowania:

• Nadwrażliwość na składniki leku.
• Nietolerancja fruktozy.
• Zespół złego wchłaniania glukozy-galaktozy i niedobór sacharozy (izomaltozy).

Skutki uboczne. Możliwe są reakcje alergiczne, nudności i wymioty.

Sposób podawania i dawkowanie. 2 kapsułki cztery razy dziennie dorośli i dzieci po 7 latach (dla dawki 100 mg kapsułki). 1 kapsułka 4 razy dziennie dorośli i dzieci po 7 latach (dla dawki 200 mg kapsułki). 1 kapsułka 3 razy dziennie dla dzieci od 3 do 7 lat (dla dawki 200 mg kapsułki). Przebieg leczenia nie powinien trwać dłużej niż tydzień.

Przedawkować. Przypadki przedawkowania nie są znane, dlatego w przypadku przekroczenia dawki zaleca się płukanie żołądka i leczenie objawowe.

Interakcje z innymi lekami. Lek nie wchodzi w interakcje z innymi lekami.

Lewomycetyna

Lewomycetyna jest lekiem przeciwbakteryjnym o szerokim spektrum działania.

Farmakodynamika. Lek zakłóca syntezę białek w komórkach bakteryjnych. Skuteczny przeciwko chorobotwórczym mikroorganizmom opornym na tetracyklinę, penicylinę i sulfonamidy. Lek ma szkodliwy wpływ na drobnoustroje Gram-dodatnie i Gram-ujemne. Jest przepisywany w leczeniu infekcji meningokokowych, czerwonki, duru brzusznego i innych szczepów bakterii wpływających na organizm ludzki.

Lek nie jest skuteczny przeciwko kwasoodpornym bakteriom, z rodzaju Clostridia, Pseudomonas aeruginosa, niektórym typom gronkowców i pierwotniakom. Oporność bakterii na lewomycetynę rozwija się powoli.

Farmakokinetyka. Lek ma wysoką biodostępność, która wynosi 80%.

Wchłanianie leku wynosi 90%. Komunikacja z białkami osocza - 50-60% (dla wcześniaków - 32%).

Maksymalne stężenie leku we krwi osiąga 1-3 godziny po podaniu i utrzymuje się przez 4-5 godzin.

Lek szybko przenika do wszystkich tkanek i płynów biologicznych, koncentrując się w wątrobie i nerkach. Około 30% leku znajduje się w żółci.

Lek jest w stanie pokonać barierę łożyskową, surowica krwi płodu zawiera około 30-50% całkowitej ilości substancji pobranej przez matkę. Lek znajduje się w mleku matki.

Metabolizowany w wątrobie (ponad 90%). Hydroliza leku z tworzeniem nieaktywnych metabolitów zachodzi w jelicie. Po 48 godzinach jest wydalany z organizmu głównie przez nerki (do 90%).

Stosowanie w ciąży. W czasie ciąży i laktacji lek nie jest przepisywany.

Przeciwwskazania do stosowania. Nadwrażliwość na składniki leku i azydamfenikol, tiamfenikol.

• Zaburzenia hematopoetyczne.
• Choroby wątroby i nerek o ciężkim przebiegu.
• Niedobór dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej.
• Grzybicze choroby skóry, egzema, łuszczyca, porfiria.
• Wiek poniżej 3 lat.
• SARS i zapalenie migdałków.

Skutki uboczne. Nudności, wymioty, zapalenie jamy ustnej, zapalenie języka, zapalenie jelit, zaburzenia dyspeptyczne. Przy długotrwałym stosowaniu leku może rozwinąć się zapalenie jelit, które wymaga jego natychmiastowego anulowania.

• Niedokrwistość, agranulocytoza, leukopenia, trombopenia, zapaść, skoki ciśnienia krwi, pancytopenia, erytrocytopenia, granulocytopenia.
• Ból głowy, zawroty głowy, encefalopatia, splątanie, omamy, zaburzenia smaku, zaburzenia w funkcjonowaniu narządu wzroku i słuchu, zwiększone zmęczenie.
• Objawy alergiczne.
• Gorączka, zapalenie skóry, zapaść sercowo-naczyniowa, reakcja Jarischa-Herxheimera.

Sposób podawania i dawkowanie. Tabletki nie należy żuć, należy ją popijać wodą w całości. Lek najlepiej przyjmować 30 minut przed posiłkiem. Dawkę i czas trwania kursu ustala lekarz na podstawie indywidualnych cech przebiegu choroby. Pojedyncza dawka dla dorosłych to 250-500 ml, częstość podawania to 3-4 razy dziennie. Maksymalna dawka leku, którą można przyjmować dziennie to 4 g.

Dawkowanie dla dzieci:

• Od 3 do 8 lat - 125 mg, 3 razy dziennie.
• Od 8 do 16 lat - 250 mg, 3-4 razy dziennie.

Średni czas trwania leczenia wynosi 7-10 dni, maksymalnie dwa tygodnie. W przypadku dzieci lek podaje się tylko domięśniowo. Aby przygotować roztwór, zawartość fiolki z lewomycetyną rozcieńcza się w 2-3 ml wody do wstrzykiwań. Do znieczulenia można zastosować 2-3 ml roztworu nowokainy w stężeniu 0,25 lub 0,5%. Lek wstrzykuje się powoli i głęboko.

Maksymalna dzienna porcja to 4 g.

Przedawkować. W przypadku przedawkowania dochodzi do blednięcia skóry, dysfunkcji hematopoezy, bólu gardła, podwyższenia temperatury ciała i nasilenia innych działań niepożądanych. Lek należy całkowicie odstawić, przepłukać żołądek i przepisać enterosorbeny. Równolegle prowadzona jest terapia objawowa.

Interakcje z innymi lekami. Lewomycetyna nie jest przepisywana jednocześnie z sulfonamidami, ristomycyną, cymetydyną, lekami cytostatycznymi.

Zahamowanie hematopoezy prowadzi do radioterapii podczas przyjmowania lewomycyny.

Połączenie leku z ryfampicyną, fenobarbitalem, ryfabutyną prowadzi do zmniejszenia stężenia chloramfenikolu w osoczu krwi.

Okres karencji leku wydłuża się w połączeniu z Paracetamolem.

Lewomycetyna osłabia działanie środków antykoncepcyjnych.

Farmakokinetyka takich leków, jak takrolimus, cyklosporyna, fenytoina, cyklofosfamid jest zaburzona w przypadku skojarzenia z lewomycetyną.

Występuje wzajemne osłabienie działania lewomycetyny z penicyliną, cefalosporynami, erytromycyną, klindamycyną, leworyną i nystatyną.

Lek zwiększa toksyczność cykloseryny.

Tetracyklina

Tetracyklina jest lekiem przeciwbakteryjnym z grupy tetracyklin.

Farmakodynamika. Lek zapobiega tworzeniu się nowych kompleksów między rybosomami i RNA. W rezultacie synteza białek w komórkach bakteryjnych staje się niemożliwa i one umierają. Lek działa na gronkowce, paciorkowce, listerię, Clostridia, wąglika itp. Tetracyklinę stosuje się w celu pozbycia się krztuśca, bakterii hemofilnych, Escherichia coli, patogenów rzeżączki, shigelli, pałeczek dżumy. Lek skutecznie walczy z bladą plamistą, riketsją, borrelią, cholera vibrio, itp. Tetracyklina pomaga pozbyć się niektórych gonokoków i gronkowców opornych na penicyliny. Może być stosowany do zwalczania chlamydii trachomatis, psitatsi i zwalczania czerwonki ameby.

Lek nie jest skuteczny przeciwko Pseudomonas aeruginosa, Proteus i Serratia. Większość wirusów i grzybów jest na to odporna. Paciorkowce betalityczne grupy A nie są wrażliwe na tetracykliny.

Farmakokinetyka. Lek wchłania się w objętości około 77%. Jeśli weźmiesz go z jedzeniem, liczba ta maleje. Połączenie z białkami wynosi około 60%. Po podaniu doustnym maksymalne stężenie leku w organizmie obserwuje się po 2-3 godzinach, poziom spada w ciągu kolejnych 8 godzin.

Najwyższą zawartość leku obserwuje się w nerkach, wątrobie, płucach, śledzionie i węzłach chłonnych. Lek we krwi jest 5-10 razy mniejszy niż w żółci. Występuje w małych dawkach w ślinie, mleku matki, tarczycy i gruczołach krokowych. Tetracyklina gromadzi tkanki i kości guza. U osób z chorobami ośrodkowego układu nerwowego w stanie zapalnym stężenie substancji w płynie mózgowo-rdzeniowym wynosi od 8 do 36% stężenia w osoczu krwi. Lek łatwo przenika przez barierę łożyskową.

W wątrobie zachodzi niewielki metabolizm tetracyklin. W ciągu pierwszych 12 godzin około 10-20% podanej dawki zostanie wydalone przez nerki. Wraz z żółcią około 5-10% leku przedostaje się do jelit, gdzie jego część jest ponownie wchłaniana i zaczyna krążyć w organizmie. Ogólnie rzecz biorąc, około 20-50% tetracykliny jest wydalane z jelitami. Hemodializa niewiele pomaga w jej usunięciu.

Stosowanie w ciąży. Lek nie jest przepisywany w czasie ciąży i laktacji. Może prowadzić do poważnych uszkodzeń tkanki kostnej płodu i noworodka, a także nasila reakcję fotouczulającą i przyczynia się do rozwoju kandydozy.

Przeciwwskazania do stosowania:

• Nadwrażliwość na lek.
• Niewydolność nerek
• Choroby grzybowe.
• Leukopenia.
• Wiek poniżej 8 lat.
• Zaburzenia czynności wątroby.
• Skłonność do alergii.

Skutki uboczne:

• Nudności i wymioty, zaburzenia dyspeptyczne, zaburzenia apetytu, zapalenie jamy ustnej, zapalenie języka, zapalenie odbytnicy, zapalenie błony śluzowej żołądka, przerost brodawek języka, dysfagia, zapalenie trzustki, dysbioza jelit, działanie hepatotoksyczne, zapalenie jelit, zwiększona aktywność aminotransferaz wątrobowych.
• Działanie nefrotoksyczne, azotemia, hiperreatynemia.
• Ból głowy, zawroty głowy, zwiększone ciśnienie wewnątrzczaszkowe.
• Reakcje alergiczne.
• Niedokrwistość hemolityczna, eozynofilia, trombocytopenia, neutropenia.
• Stosowanie we wczesnym dzieciństwie prowadzi do ciemnienia szkliwa zębów.
• Kandydoza skóry i błon śluzowych, posocznica.
• Rozwój nadkażenia.
• Hipowitaminoza witaminy B.
• Zwiększony poziom bilirubiny w organizmie.

Sposób podawania i dawkowanie. Lek jest wskazany do podawania doustnego. Dawka dla dorosłych wynosi 250 mg, przyjmowana co 6 godzin. Maksymalna dzienna porcja to 2 g.

Dzieciom powyżej 7 lat podaje się 6,25-12,5 mg / kg leku co 12 godzin. Lek należy popijać dużą ilością płynu.

W zawiesinie lek podaje się dzieciom w dawce 25-30 mg / kg dziennie, dzieląc otrzymaną dawkę przez 4 razy.

W syropie lek podaje się dorosłym w dawce 17 ml dziennie, dzieląc tę dawkę przez 4 razy. Dzieciom przepisuje się 20-30 mg / kg syropu dziennie, dzieląc tę dawkę na 4 dawki.

Przedawkować. W przypadku przedawkowania leku wszystkie działania niepożądane nasilają się, są anulowane, przeprowadza się leczenie objawowe.

Interakcje z innymi lekami. W przypadku jednoczesnego stosowania z pośrednimi antykoagulantami ich dawkowanie jest zmniejszone.

Działanie cefalosporyn i penicylin zmniejsza się, gdy są przyjmowane jednocześnie z tetracykliną.

Skuteczność doustnych środków antykoncepcyjnych z estrogenem zmniejsza się, zwiększa się ryzyko krwawienia.

Wchłanianie leku pogarsza się podczas przyjmowania antocyjanów.

Stężenie leku wzrasta, gdy jest przyjmowany jednocześnie z chymotrypsyną.

Oletetrin

Oletetrin to lek przeciwbakteryjny o szerokim spektrum działania. Zawiera dwa aktywne składniki - tetracyklinę i oleandomycynę.

Farmakodynamika. Lek zakłóca syntezę białka w komórkach bakteryjnych, wpływając na rybosomy komórek. Mechanizm opiera się na niemożności ustanowienia wiązań peptydowych z późniejszym utworzeniem łańcuchów peptydowych.

Lek jest skuteczny przeciwko gronkowcom, wąglikowi, paciorkowcom, błonicy Bacillus, brucelli, gonokokom, haemophilus influenzae, krętkom, enterobakteriom, klebsiella, clostridia, bakterie krztuśca, chlamydie, ureaplasma, mykoplazma.

Oporność bakterii rozwija się wolniej na Oletetrin niż na lek jednoskładnikowy.

Farmakokinetyka. Lek wchłania się w jelicie, po czym jest szybko rozprowadzany do wszystkich tkanek i płynów ustrojowych. Maksymalne stężenie terapeutyczne osiągane jest w krótkim czasie. Lek bez problemu przenika przez barierę łożyskową i jest obecny w mleku matki.

Oletetrin jest wydalany przez nerki i jelita, gromadzi się w nowotworach, szkliwie zębów, wątrobie, śledzionie. Lek ma niską toksyczność.

Stosowanie w ciąży. Lek nie jest przepisywany w czasie ciąży i laktacji. Negatywnie wpływa na tkankę kostną płodu i noworodka, sprzyja stłuszczeniu wątroby.

Przeciwwskazania do stosowania. Indywidualna nietolerancja składników leku i innych tetracyklin.

• Zaburzenia nerek i wątroby.
• Leukopenia.
• Wiek poniżej 12 lat.
• Niewydolność sercowo-naczyniowa.
• Niedobór witamin B i K.

Nie przepisuj leku osobom, które muszą utrzymywać dużą szybkość reakcji psychomotorycznych.

Skutki uboczne:

• Nudności i wymioty, słaby apetyt, zaburzenia stolca, bóle brzucha, zapalenie języka, zapalenie przełyku, dysfagia.
• Ból głowy, zawroty głowy, zwiększone zmęczenie.
• Neutropenia, trombocytopenia, eozynofilia, niedokrwistość hemolityczna.
• Reakcje alergiczne.
• Kandydoza błon śluzowych, dysbioza, niedobór witamin K i B.
• Stosowanie w dzieciństwie prowadzi do ciemnienia szkliwa zębów.

Sposób podawania i dawkowanie. Lek przyjmuje się doustnie, 30 minut przed posiłkiem, popijając dużą ilością wody. Kapsułki połyka się w całości. Dawka dla dorosłych - 1 kapsułka 4 razy dziennie. Maksymalna porcja dzienna to 8 kapsułek. Przebieg leczenia to 5-10 dni.

Przedawkować. W przypadku przedawkowania leku nasilają się jego działania niepożądane. Nie ma antidotum, dlatego przeprowadza się leczenie objawowe.

Interakcje z innymi lekami. Nie pić leku z mlekiem. Nie jest przepisywany jednocześnie z preparatami wapnia, magnezu, żelaza, aluminium, kolestypolem i cholestyraminą oraz innymi antybiotykami.

Wzrost ciśnienia wewnątrzczaszkowego występuje, gdy jest przyjmowany jednocześnie z Retinolem.

Gdy lek łączy się z lekami przeciwzakrzepowymi i doustnymi środkami antykoncepcyjnymi, ich działanie jest osłabione.

Siarczan polimyksyny B

Siarczan polimyksyny B jest lekiem przeciwbakteryjnym z grupy polimyksyn.

Farmakodynamika. Lek działa na bakterie Gram-ujemne, w tym: Pseudomonas aeruginosa, Klebsiella, Salmonella, Escherichia, Enterobacter, Brucella, Haemophilus influenzae.

Odporny na lek proteus, bakterie Gram-dodatnie i mikroorganizmy. Nie działa przeciwko bakteriom, które mogą atakować komórki.

Farmakokinetyka. Lek jest słabo wchłaniany w przewodzie pokarmowym i jest wydalany w znacznych ilościach z kałem w swojej pierwotnej postaci. Jednak stężenie, które jest wytwarzane w organizmie, jest wystarczające, aby zapewnić efekt terapeutyczny przeciwko infekcjom jelitowym.

Lek nie występuje we krwi, płynach biologicznych i tkankach. Praktycznie nie jest stosowany we współczesnej praktyce terapeutycznej ze względu na wysoką toksyczność dla nerek.

Stosowanie w ciąży. Możliwość stosowania u kobiet w ciąży w nagłych, zagrażających życiu wskazaniach. Nie zaleca się jednak jego stosowania w czasie ciąży i laktacji.

Przeciwwskazania do stosowania:

• Zakłócenie nerek.
• Myasthenia gravis.
• Nadwrażliwość na lek.
• Skłonność do rozwoju alergii.

Skutki uboczne:

• Martwica cewek nerkowych, azotemia, albuminuria, białkomocz.
• Paraliż mięśni oddechowych, bezdech.
• Ból brzucha, nudności, utrata apetytu.
• Zawroty głowy, ataksja, senność, parestezje i inne zaburzenia układu nerwowego.
• Reakcje alergiczne.
• Zaburzenia widzenia.
• Kandydoza, rozwój nadkażenia.
• W przypadku podawania miejscowego może wystąpić ból w miejscu wstrzyknięcia, rozwój zapalenia żył, zakrzepowe zapalenie żył i zapalenie żył okołożylnych.
• Po podaniu dokanałowym mogą wystąpić objawy oponowe.

Sposób podawania i dawkowanie. Domięśniowe (0,5-0,7 mg / kg masy ciała, 4 razy dziennie dla dorosłych, 0,3-0,6 mg / kg masy ciała, 3-4 razy dziennie dla dzieci) i dożylne podawanie leku jest możliwe tylko w szpitalu …

Do podawania dożylnego dorosłym pacjentom 25-50 mg leku rozcieńcza się w roztworze glukozy (200-300 ml). Dzieci rozcieńcza się 0,3-0,6 mg leku w roztworze glukozy (30-100 ml). Maksymalna dzienna dawka dla osoby dorosłej wynosi 150 mg.

Do podawania doustnego stosuje się wodny roztwór leku. Dorosłym przepisuje się 0,1 g co 6 godzin, dzieciom 0,004 g / kg masy ciała, 3 razy dziennie.

Leczenie trwa 5-7 dni.

Przedawkować. Brak danych na temat przypadków przedawkowania.

Interakcje z innymi lekami. Przyjmowanie leku prowadzi do rozwoju następujących efektów:

Zwiększa się działanie chloramfenikolu, sulfonamidów, ampicyliny, tetracykliny, karbenicyliny.

Nie przepisuj w połączeniu z kurariform i lekami wzmacniającymi kurarę, a także z aminoglikozydami.

Zmniejsza się stężenie heparyny we krwi.

Leku nie należy podawać jednocześnie z ampicyliną, lewomycetyną, cefalosporynami, solami sodowymi i innymi lekami przeciwbakteryjnymi.

Siarczan polimyksyny-m

Siarczan polimyksyny-m jest lekiem przeciwbakteryjnym z grupy polimyksyn. Siarczan jest produkowany przez różne rodzaje bakterii glebowych.

Farmakodynamika. Działanie przeciwbakteryjne uzyskuje się poprzez przerwanie błony bakteryjnej.

Lek działa na bakterie Gram-ujemne, w tym Escherichia coli i czerwonkę, paratyfus A i B, Pseudomonas aeruginosa i bakterie duru brzusznego. Nie działa na gronkowce i paciorkowce, na czynniki wywołujące zapalenie opon mózgowych i rzeżączkę. Nie ma szkodliwego wpływu na Proteus, bakterie gruźlicy, grzyby i błonicę.

Farmakokinetyka. Lek praktycznie nie jest wchłaniany w przewodzie pokarmowym, większość jest wydalana wraz z kałem w niezmienionej postaci. Dlatego jest stosowany tylko w leczeniu infekcji jelitowych. Nie stosuje się podawania pozajelitowego, ponieważ lek jest toksyczny dla nerek i układu nerwowego.

Stosowanie w ciąży. Lek jest przeciwwskazany w czasie ciąży.

Przeciwwskazania do stosowania. Indywidualna nietolerancja substancji czynnych wchodzących w skład leku.

• Zaburzenia wątroby.
• Organiczne uszkodzenie nerek, zaburzenia w ich funkcjonowaniu.

Skutki uboczne:

• Zmiany w miąższu nerek obserwuje się przy długotrwałym stosowaniu leku.
• Reakcje alergiczne.

Sposób podawania i dawkowanie. Dawkowanie dla dorosłych 500 ml - 1 g, 4-6 razy dziennie. Maksymalnie dziennie - 2-3 g.

Dawkowanie dla dzieci:

• 100 ml / kg masy ciała, podzielone na 3-4 dawki - w wieku 3-4 lat.
• 1,4 g dziennie - w wieku 5-7 lat.
• 1,6 g dziennie - w wieku 8-10 lat.
• 2 g dziennie - w wieku 11-14 lat.

Przebieg leczenia to 5-10 dni.

Przedawkować. Brak danych.

Interakcje z innymi lekami. Lek nie jest kompatybilny z roztworem ampicyliny, tetracykliny, soli sodowej, lewomycetyny, z cefalosporynami, z izotonicznym roztworem chlorku sodu, z roztworami aminokwasów, z heparyną.

Nefrotoksyczność leku wzrasta, gdy jest przyjmowany jednocześnie z aminoglikozydami.

Działanie leku zwiększa się, gdy jest podawany jednocześnie z erytromycyną.

Siarczan streptomycyny

Siarczan streptomycyny jest lekiem przeciwbakteryjnym o szerokim spektrum działania. Należy do grupy aminoglikozydów.

Farmakodynamika. Lek zatrzymuje syntezę białek w komórkach bakteryjnych.

Lek działa przeciwko Mycobacterium tuberculosis, Salmonella, Escherichia coli, Shigella, Klebsiella, Gonococcus, Plague bacillus i niektórym innym bakteriom Gram-ujemnym. Staphylococcus i corynebacteria są wrażliwe na lek. Enterobacter i paciorkowce są na to mniej podatne.

Bakterie beztlenowe, proteus, riketsja, krętki i pseudomonas aeruginosis w ogóle nie reagują na siarczan streptomycyny.

Farmakokinetyka. Lek do leczenia infekcji jelitowych podaje się pozajelitowo, ponieważ praktycznie nie jest wchłaniany w jelicie.

Po wstrzyknięciu domięśniowym lek szybko przenika do osocza krwi i po 1-2 godzinach powstają w nim maksymalne stężenia. Po pojedynczym wstrzyknięciu średnie wartości terapeutyczne streptomycyny we krwi będą obserwowane po 6-8 godzinach.

Lek gromadzi się w wątrobie, nerkach, płucach, w płynach zewnątrzkomórkowych. Przenika przez barierę łożyskową i znajduje się w mleku matki.

Streptomycyna jest wydalana przez nerki, jej okres półtrwania wynosi 2-4 godziny. W przypadku zaburzeń czynności nerek zwiększa się stężenie leku w organizmie. Grozi to nasileniem skutków ubocznych i neurotoksyczności.

Stosowanie w ciąży. Możliwe jest stosowanie leku ze wskazań życiowych. Istnieją dowody na rozwój głuchoty u dzieci, których matki przyjmowały lek w czasie ciąży. Lek ma również działanie ototoksyczne i nefrotoksyczne na płód. Podczas przyjmowania leku podczas laktacji możliwe jest naruszenie mikroflory jelitowej u dziecka. Dlatego zaleca się odmowę karmienia piersią na okres leczenia streptomycyną.

Przeciwwskazania do stosowania:

• Końcowa faza niewydolności sercowo-naczyniowej.
• Ciężka niewydolność nerek.
• Zaburzenia w funkcjonowaniu aparatu słuchowego i przedsionkowego na tle zapalenia 8 par nerwów czaszkowych lub na tle zapalenia ucha.
• Naruszenie dopływu krwi do mózgu.
• Zacieranie zapalenia wsierdzia.
• Nadwrażliwość na lek.
• Myasthenia gravis.

Skutki uboczne:

• Gorączka lecznicza.
• Reakcje alergiczne.
• Ból głowy i zawroty głowy, parestezje.
• Przyspieszone tętno.
• Biegunka.
• Krwiomocz, wykrywanie białka w moczu.
• Głuchota występuje przy długotrwałym stosowaniu leku. Inne komplikacje są możliwe na tle uszkodzenia 8 par nerwów czaszkowych. Jeśli wystąpi upośledzenie słuchu, lek zostaje anulowany.
• Przy podawaniu pozajelitowym możliwe jest zatrzymanie oddechu, zwłaszcza u pacjentów z miastenią lub innymi chorobami nerwowo-mięśniowymi w wywiadzie.
• Aponoe.

Sposób podawania i dawkowanie:

• Do podawania domięśniowego stosować 50 mg - 1 g. Maksymalna dawka dobowa to 2 g.
• Dorosłym o masie ciała poniżej 50 kg lub osobom powyżej 60. roku życia przepisuje się nie więcej niż 75 mg leku dziennie.
• W przypadku dzieci maksymalna pojedyncza dawka wynosi 25 mg / kg masy ciała. Dzieci nie otrzymują więcej niż 0,5 g leku dziennie, a młodzież nie więcej niż 1 g leku.
• Dzienna dawka musi być podzielona 4 razy. Tymczasowa przerwa powinna trwać 6-8 godzin. Przebieg leczenia trwa 7-10 dni.

Przedawkować. Przedawkowanie leku grozi zatrzymaniem oddechu i depresją ośrodkowego układu nerwowego, możliwa jest śpiączka. Aby złagodzić te stany, konieczne będzie dożylne podanie roztworu chlorku wapnia, a metylosiarczan neostygminy wstrzykuje się podskórnie. Równolegle prowadzona jest terapia objawowa, możliwa jest sztuczna wentylacja płuc.

Interakcje z innymi lekami. Jednoczesne podawanie z innymi antybiotykami (klarytromycyna, ristomycyna, monomycyna, gentamycyna, florimycyna), a także z furosemidem i innymi lekami kurarynowymi jest zabronione.

Nie mieszać leku w jednej strzykawce z penicylinami, cefalosporynami i heparyną.

Wszystkie NLPZ przyczyniają się do powolnej eliminacji leku.

Nasilenie działania toksycznego występuje przy jednoczesnym stosowaniu z indometacyną, gentametacyną, monomycyną, metylomecyną, torbamycyną, amikacyną.

Lek nie jest kompatybilny z kwasem etakrynowym, wankomycyną, metoksyfluranem, amfoterycyną B, wiomycyną, siarczanem polimicyny B, furosemidem.

Zwiększenie blokady przewodnictwa nerwowo-mięśniowego następuje przy jednoczesnym stosowaniu znieczulenia wziewnego metoksyfluranem, opioidami, kurariformami, siarczanem magnezu, polimyksynami.

Podczas przyjmowania ze streptomycyną zmniejsza się efekt przyjmowania leków z grupy przeciwastenicznej.

Siarczan neomycyny

Siarczan neomycyny jest lekiem przeciwbakteryjnym o szerokim spektrum działania i należy do grupy aminoglikozydów.

Farmakodynamika. Lek łączy w sobie neomycyny A, B, C, które są produktem ubocznym jednego z rodzajów promieniujących grzybów. Po wejściu do organizmu człowieka lek zaczyna oddziaływać na rybosomy komórkowe bakterii, co zapobiega dalszej syntezie białek w nich i prowadzi do śmierci patogennej komórki.

Lek jest aktywny przeciwko Escherichia coli, Mycobacterium tuberculosis, Shigella, Streptococcus aureus, pneumokokom, a także innym typom bakterii Gram-ujemnych i Gram-dodatnich.

Odporne na lek są mikroorganizmy grzybicze, wirusy, Pseudomonas aeruginosa, bakterie beztlenowe, paciorkowce. Opór rozwija się powoli.

Lek działa tylko na florę jelitową. Oporność krzyżową obserwuje się w przypadku leków Framycetin, Kanamycin, Paromomycin.

Farmakokinetyka. Lek jest słabo wchłaniany w jelicie, około 97% jest wydalane w postaci niezmienionej z kałem. Jeśli błony śluzowe jelit są uszkodzone lub zaognione, lek jest wchłaniany w większych ilościach. Stężenie leku w organizmie wzrasta wraz z marskością wątroby, może on przenikać przez rany, stan zapalny skóry, drogi oddechowe.

Lek jest wydalany przez nerki w postaci niezmienionej. Okres półtrwania substancji wynosi 2-3 godziny.

Stosowanie w ciąży. Lek może być stosowany w ciąży z ważnych powodów. Brak jest danych na temat jego stosowania podczas karmienia piersią.

Przeciwwskazania do stosowania:

• Zapalenie nerek, nerczyca.
• Choroby nerwu słuchowego.
• Skłonność do reakcji alergicznych.

Skutki uboczne:

• Nudności, wymioty, biegunka.
• Reakcje alergiczne.
• Pogorszenie percepcji słuchowej.
• Zjawiska nefrotoksyczności.
• Kandydoza skóry i błon śluzowych.
• Hałas w uszach.

Sposób podawania i dawkowanie. Pojedyncza dawka dla dorosłych to 100-200 mg, maksymalna dawka dobowa to 4 mg.

Dawka dla dzieci wynosi 4 mg / kg masy ciała; dawkę tę należy podzielić 2 razy. Roztwór leku jest przygotowany dla niemowląt. Aby to zrobić, weź 1 ml płynu na 4 mg leku. Na 1 kg wagi dziecka podać 1 ml roztworu.

Przebieg leczenia to 5-7 dni.

Przedawkować. Istnieje duże prawdopodobieństwo zatrzymania oddechu w przypadku przedawkowania leku. Aby złagodzić ten stan, dorosłym wstrzykuje się Proserin, preparaty wapnia. Przed zastosowaniem Proserin, Atropine podaje się dożylnie. Dzieciom pokazano tylko suplementy wapnia.

Jeśli pacjent nie jest w stanie samodzielnie oddychać, podłączany jest do respiratora. Być może powołanie hemodializy, dializy otrzewnowej.

Interakcje z innymi lekami. Wzmacnia działanie pośrednich antykoagulantów.

Zmniejsza działanie fluorouracylu, metotreksatu, witaminy A i B12, doustnych środków antykoncepcyjnych, glikozydów nasercowych.

Niezgodny ze streptomycyną, monomycyną, kanamycyną, gentamycyną i innymi nefro- i ototoksycznymi lekami przeciwbakteryjnymi.

Nasilenie działań niepożądanych obserwuje się przy jednoczesnym stosowaniu wziewnych środków znieczulających, polimyksyny, kapreomycyny i innych aminoglikozydów.

Monomycyna

Monomycyna jest lekiem przeciwbakteryjnym, naturalnym antybiotykiem aminoglikozydowym.

Farmakodynamika. Lek jest skuteczny przeciwko gronkowcom, Shigella, Escherichia coli, pneumobacillus Friedlandera, Proteus (niektóre z jego szczepów). Bakterie Gram-dodatnie są wrażliwe na monomycynę. Możliwe jest zahamowanie aktywności niektórych Trichomonas, ameb i toksoplazmy.

Lek nie działa na paciorkowce i pneumokoki, na mikroorganizmy beztlenowe, wirusy i grzyby.

Farmakokinetyka. Nie więcej niż 10-15% leku jest wchłaniane w jelicie, reszta jest wydalana wraz z kałem. W surowicy krwi znajduje się nie więcej niż 2-3 mg / l krwi głównego składnika aktywnego. Nie więcej niż 1% podanej dawki jest wydalane z moczem.

Po podaniu domięśniowym lek wchłania się szybciej, po 30-60 minutach obserwuje się jego maksymalne stężenie w osoczu krwi. Stężenie terapeutyczne można utrzymać w organizmie przez 6-8 godzin, niezależnie od podanej dawki. Lek gromadzi się w przestrzeni zewnątrzkomórkowej, nerkach, śledzionie, woreczku żółciowym i płucach. W niewielkich ilościach znajduje się w wątrobie, mięśniu sercowym i innych tkankach.

Lek łatwo pokonuje barierę łożyskową, nie przekształca się i jest wydalany z organizmu w postaci niezmienionej. Ponieważ jego stężenie jest szczególnie wysokie w kale, jest przepisywany na infekcje jelitowe. Po podaniu pozajelitowym lek jest wydalany przez nerki (około 60%).

Stosowanie w ciąży. Lek jest przeciwwskazany w czasie ciąży.

Przeciwwskazania do stosowania:

• Choroby zwyrodnieniowe wątroby i nerek.
• Akustyczne zapalenie nerwu.
• Skłonność do reakcji alergicznych.

Skutki uboczne:

• Zapalenie nerwu słuchowego.
• Zaburzenia pracy nerek.
• Objawy dyspeptyczne.
• Reakcje alergiczne.

Sposób podawania i dawkowanie. Dawka dla dorosłych przy doustnej drodze podania wynosi 220 mg, 4 razy dziennie. Dzieciom przepisuje się 25 mg / kg masy ciała, dzieląc tę dawkę na 3 dawki.

Przy domięśniowej drodze podawania dorosłym przepisuje się 250 mg leku 3 razy dziennie. Dzieci w dawce 4-5 mg / kg masy ciała, podzielone 3 razy.

Przedawkować. W przypadku przedawkowania wszystkie działania niepożądane leku ulegają wzmocnieniu. Pacjentowi przepisuje się leczenie objawowe, stosuje się leki antycholinesterazowe. Możliwa jest sztuczna wentylacja płuc.

Interakcje z innymi lekami. Lek nie jest przepisywany z antybiotykami z grupy aminoglikozydów, z cefalosporynami i polimyksynami.

Lek jest niekompatybilny z lekami kurarynowymi.

Można podawać z Levorinem i Nystatinem.

Zasady stosowania antybiotyków na zapalenie okrężnicy

Zasady stosowania antybiotyków na zapalenie okrężnicy są następujące:

• Konieczne jest codzienne przyjmowanie Nystatyny 500 000-1 000 000 IU, co pozwala na utrzymanie prawidłowej mikroflory jelitowej. Nystatynę można zastąpić Colibacterin (100-200 g, 2 razy dziennie, pół godziny po posiłku).
• W przypadku wystąpienia biegunki, zaburzeń oddychania, zawrotów głowy, bólu stawów podczas przyjmowania antybiotyków należy natychmiast skonsultować się z lekarzem.
• Obrzęk warg lub gardła, rozwój krwawienia podczas przyjmowania antybiotyków - wszystkie te schorzenia wymagają wezwania karetki.
• Konieczne jest poinformowanie lekarza o przyjmowaniu jakichkolwiek leków, jeśli przepisuje on antybiotyki w leczeniu zapalenia okrężnicy. Należy to zrobić, aby uniknąć negatywnych skutków interakcji lekowych.
• W leczeniu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego często nie stosuje się antybiotyków, ale lekarz może przepisać te leki, jeśli inne metody leczenia są nieskuteczne.
• Jeśli zapalenie okrężnicy jest spowodowane długotrwałym stosowaniem antybiotyków, leki są natychmiast anulowane, a pacjentowi przepisuje się długoterminową rehabilitację z obowiązkowymi środkami w celu przywrócenia mikroflory jelitowej.

Antybiotyki na zapalenie okrężnicy są przepisywane tylko wtedy, gdy choroba jest spowodowana infekcją. Są również stosowane w leczeniu powikłań bakteryjnych zapalenia jelit. Samoleczenie zapalenia okrężnicy antybiotykami jest niedopuszczalne.

Autor artykułu: Gorshenina Elena Ivanovna | Gastroenterolog

Wykształcenie: Dyplom ze specjalności „Medycyna ogólna” uzyskany na Rosyjskim Państwowym Uniwersytecie Medycznym im N. I. Pirogova (2005). Studia podyplomowe na specjalności „Gastroenterologia” - centrum medyczno-dydaktyczne.