Antybiotyki Na Zapalenie Migdałków - Lista Antybiotyków Dla Dorosłych I Dzieci

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-07 17:51

Antybiotyki na zapalenie migdałków

Antybiotyki na zapalenie migdałków są przepisywane, gdy choroba jest wywoływana przez florę bakteryjną, której towarzyszy wysoka temperatura ciała i oznaki zatrucia.

Bakteryjne zapalenie migdałków jest niebezpieczne ze względu na powikłania, dlatego antybiotykoterapia jest w 100% uzasadniona. Przyjmowanie leków pozwala zapobiegać rozwojowi reumatyzmu, odmiedniczkowego zapalenia nerek, zapalenia stawów.

Standardowa faryngoskopia nie wystarczy, aby określić, które bakterie wywołały zapalenie migdałków. Dlatego lekarze przepisują pacjentom leki o szerokim spektrum działania, które są szkodliwe dla najpowszechniejszych czynników bakteryjnych.

Zadowolony:

• Leczenie zapalenia migdałków bez antybiotyków
• Lista antybiotyków na zapalenie migdałków u dorosłych
• Antybiotyki stosowane w leczeniu zapalenia migdałków u dzieci
• Nazwy antybiotyków na zapalenie migdałków

Najczęściej zapalenie migdałków jest wywoływane przez paciorkowce. Typowe objawy infekcji to ból gardła i zapalenie migdałków bez kaszlu i kataru. Jeśli jednak przebieg choroby ma jakiekolwiek niespecyficzne objawy, pobranie śluzu z migdałków do hodowli bakteryjnej jest niezwykle pożądanym środkiem. Po określeniu rodzaju patogenu można przepisać lek przeciwbakteryjny, który „trafia prosto w cel”.

Pod warunkiem, że dana osoba ma historię reumatyzmu, wyznaczenie antybiotyków na zapalenie migdałków powinno być natychmiastowe. W niektórych przypadkach lekarze decydują się na kardynalny krok i zdecydowanie zalecają usunięcie migdałków. Nie należy odmawiać tej procedury, gdy przewlekłe zapalenie migdałków nasila się częściej 5 razy w roku. Jeśli migdałki są po prostu duże, nie ma potrzeby operacji.

Leczenie zapalenia migdałków bez antybiotyków

Zapalenie migdałków może być pierwotne lub może rozwinąć się w wyniku innych chorób, na przykład błonicy, odry, opryszczki. Ryzyko zapalenia migdałków wzrasta, pod warunkiem, że dana osoba mieszka na gęsto zaludnionym obszarze, w miastach z dużą liczbą przedsiębiorstw przemysłowych i transportu drogowego. Im bardziej zanieczyszczone powietrze, tym częściej ludzie doświadczają zapalenia migdałków. Ten problem jest szczególnie istotny dla tych, których oddychanie przez nos jest utrudnione z powodu przewlekłego zapalenia zatok lub skrzywienia przegrody nosowej.

Po wejściu bakterii do błony śluzowej migdałków zaczyna się aktywnie rozmnażać. Prowadzi to do odurzenia organizmu, który próbuje poradzić sobie z czynnikiem chorobotwórczym, zwiększając temperaturę ciała.

Jeśli dana osoba rozwinie nieżytowe zapalenie migdałków, wówczas tylko górna skorupa migdałków będzie zaangażowana w proces zapalny. Jednocześnie nie występuje skok temperatury ciała, utrzymuje się ona na poziomie wartości podgorączkowych. Jednocześnie osoba doświadcza bólu gardła i dreszczy. Takie zapalenie migdałków może być spowodowane przez wirusy, dlatego nie wymaga wyznaczania leków przeciwbakteryjnych. Po kilku dniach choroba ustąpi samoistnie. Wystarczy przeprowadzić terapię pomocniczą - częste płukanie gardła, płukanie błony śluzowej migdałków roztworami antyseptycznymi i dużo picia.

Należy pamiętać, że nieżytowe zapalenie migdałków nie jest równoznaczne z rozpoznaniem wirusowego zapalenia migdałków. Postać nieżytowa może być również wywoływana przez bakterie, ale jest łagodna i przypomina objawy SARS. Nieostrożność osoby, a także brak leczenia przeciwbakteryjnego w tym przypadku doprowadzi do tego, że choroba zmieni się w postać przewlekłą, trudną do leczenia. Dlatego każde zapalenie migdałków jest powodem do wizyty u lekarza.

Jeśli dana osoba odczuwa ogólne osłabienie i ma bolesne odczucia w okolicy serca, najczęściej wskazuje to na lacunarne zapalenie migdałków. Lacunae to głębokie fałdy w migdałkach. To w nich gromadzi się duża liczba bakterii i ropy. Lakunarny ból gardła jest wskazywany przez cienką białawą powłokę na migdałkach i w ich fałdach.

Pęcherzykowe zapalenie migdałków charakteryzuje się ciężkim przebiegiem, w którym mieszki włosowe ulegają zapaleniu i unoszą się ponad powierzchnię migdałków.

Przepisywanie antybiotyków nie oznacza, że podczas leczenia nie ma potrzeby płukania gardła. To wydarzenie pomaga oczyścić migdałki z bakterii i ich produktów przemiany materii, co oznacza, że przyspiesza regenerację. Do płukania gardła można użyć wywaru z szałwii, roztworu kwasu borowego, soli i roztworu sody.

Jeśli zignorujesz chorobę, grozi to rozwojem poważnych powikłań, w tym ropnym zapaleniem węzłów chłonnych, zapaleniem zatok, zapaleniem ucha środkowego, reumatyzmem, odmiedniczkowym zapaleniem nerek, zapaleniem stawów. Ale przyjmowanie leków przeciwbakteryjnych wiąże się z wieloma problemami, dlatego wymaga wyznaczenia prebiotyków, co zapobiega rozwojowi dysbiozy. W razie potrzeby pacjentowi zaleca się stosowanie leków przeciwalergicznych.

Oprócz przyjmowania leków, osoba powinna mieć wystarczającą ilość płynów i prawidłowo się odżywiać. Gdy temperatura ciała wróci do normy, można przystąpić do zabiegów fizjoterapeutycznych w postaci rozgrzewki i UHF.

Migdałki to nie tylko narośla tkanek w części ustnej gardła. Pełnią szereg ważnych funkcji, a mianowicie immunologiczną, hematopoetyczną i receptorową. Zespół migdałków serca jest jednym z powikłań zapalenia migdałków, które wyraża się w jednej lub drugiej niereumatycznej chorobie mięśnia sercowego.

Przewlekłe zapalenie migdałków może się pogorszyć na tle hipotermii lub ze spadkiem odporności.

Oprócz gronkowców i paciorkowców ostre zapalenie migdałków może wywoływać grzyby z rodzaju Candida, rinowirusy, adenowirusy, wirusy grypy. Czasami zapalenie migdałków jest wynikiem błonicy lub duru brzusznego.

Tak więc antybiotyki na zapalenie migdałków są potrzebne w przypadku, gdy choroba jest wywoływana przez florę bakteryjną i ma ciężki przebieg. Tylko lekarz może to ustalić.

Lista antybiotyków na zapalenie migdałków u dorosłych

Aby określić, jaki rodzaj leku jest potrzebny do leczenia zapalenia migdałków, należy skonsultować się z lekarzem i przekazać śluz z migdałków do hodowli bakteryjnej. Lek szkodliwy dla jednej patogennej flory może być absolutnie bezużyteczny do napromieniania bakterii innego gatunku. W przypadku wirusowego zapalenia migdałków antybiotyki w ogóle nie są potrzebne.

Amoksycylina

Lekiem z wyboru w leczeniu zapalenia migdałków u dorosłych pacjentów jest amoksycylina.

Amoksycylina jest środkiem przeciwbakteryjnym należącym do grupy niezabezpieczonych penicylin.

Jego niezaprzeczalne zalety to:

• Szybkie wchłanianie w jelicie;
• Ukierunkowane działanie na większość bakterii wywołujących zapalenie migdałków;
• Prawie całkowity brak negatywnego wpływu na normalną florę jelitową;
• Niska cena leku;
• Różnorodność form wydania;
• Możliwość leczenia amoksycyliną nie tylko dla pacjentów dorosłych, ale także dla dzieci, w tym niemowląt.

Warto wziąć pod uwagę, że amoksycylina ma pewne wady:

• Wymaga starannej recepty na leczenie kobiet w ciąży;
• Powoduje skutki uboczne i ma szereg przeciwwskazań;
• Amoksycylina, podobnie jak inne leki z grupy penicylin, wymaga ostrożnego stosowania w leczeniu zapalenia migdałków u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek;
• Nie działa w leczeniu zapalenia migdałków wywołanego przez bakterie wytwarzające beta-laktamazy.

Pomimo wszystkich zalet amoksycyliny, tylko lekarz może ją przepisać. W zależności od ciężkości choroby i wieku pacjenta lekarz dobierze najbardziej odpowiednią dawkę. Najczęściej dorosłym i dzieciom w wieku powyżej 10 lat przepisuje się 0,5 g leku 3 razy dziennie.

Chronione penicyliny

Czasami zdarza się, że Amoksycylina nie pozwala na osiągnięcie pożądanego efektu w leczeniu zapalenia migdałków. Wynika to z faktu, że bakterie wytwarzają grupę enzymów zwalczających antybiotyki. W rezultacie stan zapalny migdałków nadal postępuje, ponieważ namnaża się na nich patogenna flora odporna na działanie leków.

Z pomocą mogą przyjść leki przeciwbakteryjne z grupy chronionych penicylin. Oprócz głównego składnika aktywnego zawierają kwas klawulanowy. Dlatego jeśli po 24-36 godzinach od rozpoczęcia kuracji amoksycyliną nie ma poprawy stanu, zastępuje się ją lekami chronionymi wykonanymi na jej podstawie. Wśród nich: Flemoxin Solutab, Augmentin, Amoxiclav, Ranoxil, Ekoklav, Panklav, Baktoklav. Każdy z nich został z powodzeniem zastosowany w leczeniu ropnego lakunarnego lub pęcherzykowego zapalenia migdałków. Leki te mogą być stosowane w leczeniu różnych grup wiekowych pacjentów.

Sam kwas klawulanowy nie ma wyraźnego działania przeciwbakteryjnego, ale w połączeniu z penicylinami pozwala zwalczać oporne szczepy bakterii. Ponadto dodatek kwasu klawulanowego do antybiotyków penicylinowych nie zwiększa ich toksyczności, co czyni je stosunkowo bezpiecznymi w przyjmowaniu. Jeśli chodzi o wady chronionych penicylin, to jest to ich wysoka cena w porównaniu do amoksycyliny. Staje się prawie 5 razy wyższy.

Powszechna dostępność penicylin i ich nieracjonalne stosowanie w coraz większym stopniu prowadzi do tego, że mikroorganizmy nabierają na nie oporności. To stwierdzenie sprawdza się już nawet w przypadku leków chronionych kwasem klawulanowym.

Im częściej pacjent przyjmuje antybiotyk, tym większe ryzyko wystąpienia alergii na lek. To zmusza naukowców do opracowywania nowych rodzajów antybiotyków.

Cefalosporyny stosowane w leczeniu ostrego zapalenia migdałków

Nawet jeśli chronione penicyliny nie dają efektu w leczeniu zapalenia migdałków lub pacjent jest na nie uczulony, można stosować leki z innych grup, na przykład antybiotyki cefalosporynowe.

Pierwsza generacja cefalosporyn obejmuje Cefadroksil. Już 1,5 godziny po wprowadzeniu do organizmu obserwuje się maksymalne stężenie głównego składnika aktywnego, co jest jego niewątpliwą zaletą. Wystarczy raz dziennie zażywać lek w leczeniu zapalenia migdałków w dawce 1-2 g, która zależy od ciężkości przebiegu choroby. Przebieg leczenia może wynosić 10-12 dni.

Kolejną zaletą Cefadroksylu jest to, że jest w stanie niszczyć bakterie oporne na antybiotyki z grupy penicylin.

Jeśli chodzi o wady cefalosporyn, są to:

• Występujące dość często skutki uboczne to bezsenność, wysypka, kandydoza pochwy, zawroty głowy, zapalenie okrężnicy, drżenie i skurcze kończyn;
• Wysoka cena leków. Na przykład, aby przejść dziesięciodniowy cykl leczenia, pacjent będzie musiał zapłacić około 1000 rubli;
• Leków nie można łączyć z aminoglikozydami i polimyksyną b, ponieważ prowadzi to do upośledzenia czynności nerek;
• Cefalosporyn nie należy stosować w leczeniu zapalenia migdałków u kobiet w ciąży i karmiących.

Podobnym lekiem z grupy cefalosporyn pierwszej generacji jest Cephalexin. Jest przepisywany w leczeniu przewlekłego i ostrego zapalenia migdałków. Kurs terapeutyczny trwa 7 dni, lek należy przyjmować co 6 godzin przez 1-4 g. Lekarz wybiera dokładniejszą dawkę.

Przed przepisaniem cefalosporyn pierwszej generacji należy upewnić się, że pacjent nie jest na nie uczulony, ponieważ przyjmowanie tych leków wiąże się z wysokim ryzykiem alergicznych wysypek.

Antybiotyki stosowane w leczeniu zapalenia migdałków u dzieci

Zapalenie migdałków to choroba, którą często rozpoznaje się w dzieciństwie. Ponadto najbardziej podatne na infekcję są dzieci uczęszczające do przedszkolnych placówek edukacyjnych, ale taka diagnoza nie jest rzadkością wśród dzieci w wieku szkolnym.

Zapalenie migdałków wywołuje u dziecka ból gardła, powoduje wzrost temperatury ciała i bolesność regionalnych węzłów chłonnych. Oczywiście choroby nie można zignorować. Dziecko należy pokazać pediatrze. Przecież nieleczone zapalenie migdałków w dzieciństwie grozi powikłaniami takimi jak zapalenie zatok, zapalenie zatok, zapalenie ucha środkowego, reumatyzm. Możliwe jest również przejście choroby do postaci przewlekłej.

Najczęściej jest to bakteryjne zapalenie migdałków rozpoznawane u dzieci, które wymaga wyznaczenia leków przeciwbakteryjnych. Dzieciom można pokazać przyjmowanie leków z grupy penicylin, makrolidów czy cefalosporyn.

Oksacylina w leczeniu zapalenia migdałków u dziecka

Oksacylina jest antybiotykiem penicylinowym. Powoduje rozpuszczenie i śmierć komórek bakterii. Lek zaczyna działać bardzo szybko, już 30 minut po jego podaniu, we krwi obserwuje się maksymalne stężenie głównej substancji czynnej. Dawkowanie wybiera lekarz, lek przyjmuje się co 4-6 godzin. Średnia dawka leku na dawkę wynosi 0,25-0,5 g, w zależności od ciężkości choroby. W ciężkich infekcjach można zwiększyć dzienną dawkę do 6 g.

W przypadku dzieci oksacylina jest przepisywana w następującej dawce:

• Noworodki - 90-150 mg / kg / dzień.
• Do 3 miesięcy - 200 mg / kg / dzień.
• Do 2 lat - 1 g / kg / dzień.
• Od 2 do 6 lat - 2 g / kg / dzień.

Przebieg leczenia zapalenia migdałków trwa 7-10 dni.

Oksacylina ma wszystkie zalety i wady leków penicylinowych. Jest szkodliwy dla bakterii wytwarzających penicylinazę, ale słabo działa na prawie wszystkie bakterie Gram-ujemne.

Lek jest dostępny nie tylko w postaci zastrzyków, ale także w postaci tabletek. Oksacylinę można stosować w połączeniu z ampicyliną, która poszerza spektrum działania przeciwbakteryjnego.

Wady leku obejmują fakt, że może powodować działania niepożądane, wśród których najczęstsze to nudności, biegunka, wymioty, kandydoza jamy ustnej, zapalenie jelit, kandydoza pochwy. Możliwe jest również wystąpienie reakcji alergicznej w postaci pokrzywki i świądu.

Zapalenie migdałków w dzieciństwie zawsze wiąże się z wysoką temperaturą ciała i bólem gardła. Aby złagodzić stan dziecka, oprócz antybiotykoterapii, należy przeprowadzić leczenie objawowe. Lek Tantum Verde dobrze radzi sobie z bólem gardła. Może być stosowany jako spray lub pastylka do ssania. W ostrym stadium zapalenia migdałków Tantum Verde wstrzykuje się do gardła co 2 godziny.

Makrolidy

Lekiem z wyboru z grupy makrolidów jest erytromycyna. Jest skuteczny w leczeniu zapalenia migdałków wywołanych przez paciorkowce i gronkowce, ale nie szkodzi innym typowym bakteriom. Dlatego przed rozpoczęciem leczenia konieczne jest wyjaśnienie rodzaju patogenu.

Erytromycyna jest przepisywana dzieciom uczulonym na antybiotyki z grupy penicylin. W połączeniu z sulfonamidami erytromycyny, jego działanie zostanie wzmocnione. Pojedyncza dawka dla dzieci to 0,25 g. Lek należy przyjmować co 4 godziny 40-60 minut przed posiłkami. Jeśli dziecko ma mniej niż 7 lat, dawkę oblicza się na podstawie wzoru 20 mg / kg.

Przyjmowanie erytromycyny wiąże się z rozwojem działań niepożądanych, wśród których najczęstsze są nudności i biegunka. To niestrawność jest głównym skutkiem ubocznym przyjmowania makrolidów w ogóle, a zwłaszcza erytromycyny. Główny składnik aktywny okazuje się szkodliwy nie tylko dla patogennej flory, ale także dla pożytecznych bakterii żyjących w jelitach.

Warto zwrócić uwagę na taką wadę erytromycyny, jak jej wysoki koszt w porównaniu z lekami z serii penicylin.

Erytromycyna jest również przepisywana w przypadku, gdy pacjent ma oporność bakterii na penicyliny. Efekt przyjmowania erytromycyny jest dość wysoki, więc kurs terapeutyczny trwa nie dłużej niż 7 dni.

Nazwy antybiotyków na zapalenie migdałków

W leczeniu zapalenia migdałków należy preferować leki przeciwbakteryjne z serii penicylin. Możliwe jest stosowanie leków, takich jak benzylopenicylina i fenoksymetylopenicylina. Te penicyliny są lekami z wyboru, pod warunkiem, że z jakiegokolwiek powodu nie jest możliwe stosowanie amoksycyliny.

Należy zauważyć, że są one mniej skuteczne niż amoksycylina, ponieważ ich biodostępność jest znacznie niższa. Organizm ludzki gorzej przyswaja zarówno benzylopenicylinę, jak i fenoksymetylopenicylinę, ponieważ zostały wynalezione znacznie wcześniej. Skutki uboczne ich stosowania są podobne do skutków ubocznych innych leków z grupy penicylin.

Te antybiotyki są rzadko stosowane we współczesnej praktyce medycznej. Stosowanie benzylopenicyliny i fenoksymetylopenicyliny jest uzasadnione tylko w tych warunkach, w których nie ma możliwości zaoferowania pacjentowi nowocześniejszego leku. Obecnie są one używane do leczenia więźniów, aby szybko zapobiec rozprzestrzenianiu się infekcji wśród dużej liczby osób.

Benzylopenicylinę podaje się domięśniowo lub dożylnie. Działanie leku jest wzmocnione w połączeniu z cefalosporynami i aminoglikozydami. Lek zaleca się przyjmować jednocześnie z witaminami z grupy B, zwłaszcza jeśli pacjent będzie poddawany długotrwałemu leczeniu.

Przed rozpoczęciem terapii należy wziąć pod uwagę, że nieprawidłowe obliczenie dawki lub zbyt wczesne przerwanie leczenia może prowadzić do powstania opornych szczepów bakterii.

Inną wadą tego leku jest to, że jest dostępny tylko w postaci do wstrzykiwań. Oczywiście utrzymanie przebiegu 60 zastrzyków jest dość trudne. Taka liczba wstrzyknięć jest konieczna, aby stale utrzymywać stężenie głównej substancji czynnej we krwi pacjenta. Jednak gdy nie ma innych opcji, należy uzbroić się w cierpliwość.

Jeśli zapalenie migdałków ma przebieg o umiarkowanym nasileniu, dzienna dawka leku wynosi 2,5-5 milionów jednostek, które należy podzielić 4 razy. Lek podaje się domięśniowo.

Fenoksymetylopenicylina jest antybiotykiem penicylinowym, który hamuje syntezę ścian komórkowych bakterii. Jego istotną wadą jest to, że nie jest w stanie uwolnić człowieka od zapalenia migdałków wywołanego przez bakterie Gram-ujemne, a także mikroorganizmy wytwarzające penicylinazę.

Lek jest dostępny w postaci tabletek, które należy przyjmować 30-60 minut przed posiłkiem. Dawka dla dorosłych i dzieci powyżej 12 roku życia wynosi 500-1000 mg, lek przyjmuje się 3-4 razy dziennie. Jeśli zostanie ustalone, że infekcja jest wywoływana przez paciorkowce beta-hemolityczne, terapię należy kontynuować przez co najmniej 7-10 dni. W innych przypadkach wystarczy 5-7-dniowy kurs.

Przyjmowanie fenoksymetylopenicyliny wiąże się z ryzykiem wystąpienia reakcji alergicznych i zaburzeń dyspeptycznych.

Ponowne przepisanie leku lub zbyt długie jego stosowanie obarczone jest wystąpieniem nadkażenia, które zostanie wywołane przez oporne bakterie.

Tak więc istnieje wiele leków przeciwbakteryjnych do leczenia zapalenia migdałków. Początkowy wybór lekarzy zawsze pada na amoksycylinę, ale niestety ten antybiotyk nie zawsze jest wystarczająco skuteczny. Dlatego, jeśli lekarz przepisze „szkodliwy i niebezpieczny” (zdaniem pacjenta) lek, nie należy rezygnować z leczenia. Oznacza to, że lekarz ma ku temu dobre powody, a korzyści z przeprowadzanego leczenia przewyższają wszelkie możliwe ryzyko. Ponadto, jeśli istnieją jakiekolwiek wątpliwości, należy nalegać na przeprowadzenie badania bakteriologicznego.

Autor artykułu: Lazarev Oleg Vladimirovich | ENT

Wykształcenie: W 2009 roku uzyskał dyplom ze specjalności „Medycyna ogólna” na Państwowym Uniwersytecie w Pietrozawodsku. Po odbyciu stażu w Regionalnym Szpitalu Klinicznym w Murmańsku uzyskał dyplom z Otorynolaryngologii (2010)