Polineuropatia Zakaźna I Błonicza

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 21:47

Zakaźna polineuropatia

Zakaźna polineuropatia odnosi się do chorób polineuropatycznych wywoływanych przez infekcje. Polineuropatia wywołana chorobami zakaźnymi obejmuje również polineuropatię w zakażeniu HIV, trąd, polineuropatię w boreliozie przenoszonej przez kleszcze i inne. Po wystąpieniu ostrych infekcji dróg oddechowych dochodzi do ostrej polineuropatii, zwanej również zespołem Guillain-Barré.

Objawy polineuropatii zakaźnej różnią się w zależności od podgatunku polineuropatii, do którego doprowadziła choroba zakaźna. Około 20–35% pacjentów zakażonych wirusem HIV wykazuje różne typy polineuropatii. Pierwsze i główne objawy to silny ból, zmiany wrażliwości stóp, parestezje. Przez kolejne miesiące objawy choroby stopniowo narastają, płynnie przechodząc do kończyn górnych.

Jednym z objawów takiej polineuropatii w zakażeniu wirusem HIV jest zmniejszenie powierzchownego wyglądu wrażliwości, odpada odruch Achillesa. W późnym stadium tej groźnej choroby można zaobserwować zanik mięśni i osłabienie stóp. U pewnej liczby pacjentów niekiedy nie występują ciężkie objawy polineuropatii, dlatego rozpoznanie można postawić dopiero po badaniu neurologicznym, które w przypadku wystąpienia objawów byłoby jednym ze sposobów ustalenia ostatecznej diagnozy.

Polineuropatia z boreliozą odkleszczową (boreliozą z Lyme) występuje najczęściej w mniej więcej drugim z trzech etapów choroby. Najczęściej zaburzenia ruchu są bardziej wyraźne niż zaburzenia wrażliwości. Symptomatologia choroby w tym przypadku jest najczęściej raczej asymetryczna niż symetryczna, jak w przypadku innych typów polineuropatii, w tym wywołanych infekcjami.

Trąd (inaczej trąd) jest chorobą zakaźną, na którą podatność zależy od różnych czynników, w tym stanu układu odpornościowego. Objawy towarzyszące polineuropatii w Lepré: upośledzona potliwość kończyn, wypadanie włosów, obniżona temperatura, wrażliwość na dotyk i ból. Podczas leczenia zawsze zwracamy szczególną uwagę nie tylko na leki, ale także na środki higieny, konsultacje z ortopedą i codzienne badanie stóp.

Polineuropatia błonicza

U około 20% pacjentów, u których występowała błonica, rozwija się polineuropatia błonicza i jest ona uważana za typowe powikłanie, choć najczęściej występuje, gdy choroba podstawowa nie była szczególnie ostra. Długotrwałe wyleczenie z ciężkiej polineuropatii błonicy powinno obejmować fizjoterapię, masaż i specjalne ćwiczenia. W przypadku szybkiego wykrycia choroby całkowite wyleczenie następuje szybciej niż w przypadku polineuropatii Guillain-Barré.

W przypadku polineuropatii błonicy najpierw dochodzi do uszkodzenia nerwów czaszkowych, następnie paraliżu podniebienia miękkiego, upośledzonej wrażliwości gardła, może nawet dojść do paraliżu mięśni, możliwe jest uszkodzenie nerwu słuchowego lub twarzowego, często obserwuje się parestezje kończyn dystalnych, w większości przypadków wypadają odruchy ścięgniste. Możliwe jest również znaczne uszkodzenie membrany. Pacjent musi być stale monitorowany, aby uniknąć możliwego zatrzymania oddechu.

Objawy rozwijają się i mogą osiągnąć szczyt w ciągu 2 do 10 tygodni. W przypadku polineuropatii błonicy charakterystyczna jest tendencja do samoistnej regresji. Od 2 do 15% przypadków polineuropatii błonicy kończy się śmiercią; u osób, które przeżyły, powrót do zdrowia jest najczęściej całkowity i trwa 6 miesięcy lub dłużej. W ostrej fazie infekcji (pierwsze dwa dni) konieczne jest podanie specjalnego serum antytoksycznego, które zmniejszy prawdopodobieństwo rozwoju i nasilenia powikłań.

Dożylne immunoglobuliny, plazmafereza i kortykosteroidy stosowane w leczeniu innych typów polineuropatii, w tym przypadku z już rozwiniętą chorobą, nie są skuteczne. W takim przypadku leczenie będzie oparte na terapii mającej na celu utrzymanie stabilnego stanu i zapobieganie rozwojowi objawów.

Być może najczęstszym typem zakaźnych polineuropatii jest zespół Guillain-Barré, którego głównym czynnikiem sprawczym są przenoszone choroby wirusowe lub zakaźne. Pierwsze objawy pojawiają się zwykle kilka tygodni po chorobie zakaźnej, która wywołała rozwój zespołu, ale zdarzają się przypadki, gdy rozwija się on jakby od zera, co wskazuje na jakąś bezobjawową infekcję.

Leczenie może opierać się na pozbyciu się skutków przyczyn, które spowodowały zespół, lub na leczeniu objawowym, we wszystkich przypadkach leczenie będzie problematyczne przy takich objawach jak niewydolność oddechowa. Przy odpowiednim leczeniu 75% do 85% pacjentów wraca do zdrowia.

Autor artykułu: Mochalov Pavel Alexandrovich | d. m. n. terapeuta

Edukacja: Moskiewski Instytut Medyczny. IM Sechenov, specjalność - „Medycyna ogólna” w 1991 roku, w 1993 roku „Choroby zawodowe”, w 1996 roku „Terapia”.