Subiektywna I Obiektywna Duszność - Co To Jest? Metody Leczenia

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 21:47

Subiektywna i obiektywna duszność

Duszność jest naruszeniem częstotliwości rytmu, a także głębokości oddychania. W takim przypadku osoba odczuwa brak powietrza, trudno mu oddychać głęboko. Lekarze rozróżniają subiektywną i obiektywną duszność.

Zadowolony:

• Co to jest subiektywna duszność?
• Co to jest obiektywna duszność?
• Co to jest duszność mieszana?
• Diagnostyka
• Leczenie

Co to jest subiektywna duszność?

Subiektywna duszność przejawia się w tym, że dana osoba doświadcza trudności w oddychaniu, ale jednocześnie nie ma obiektywnych oznak zmiany jego głębokości, rytmu i częstotliwości.

Subiektywna duszność może towarzyszyć nerwicom, osłabieniu neurokrążeniowemu i napadom histerycznym. Taka duszność jest również nazywana nerwicą oddechową. Udowodniono, że około 80% pacjentów cierpiących na nerwice i histerię okresowo doświadcza zmian w rytmie oddechu.

Kontrola ludzkiego układu oddechowego odbywa się za pomocą mózgu. Zaburzenia w funkcjonowaniu układu nerwowego, stres i histeria - wszystko to prowadzi do niepowodzeń w pracy jednego, dobrze skoordynowanego mechanizmu. Ośrodek oddechowy zaczyna wysyłać zbyt częste impulsy nerwowe wzdłuż włókien nerwowych do przepony i mięśni odpowiedzialnych za pracę klatki piersiowej. Często zdarza się, że mózg pamięta okoliczności, w których dana osoba miała subiektywną duszność. Następnie odtwarza je w podobnej sytuacji. Na przykład, jeśli pierwszy atak zadyszki wystąpił u osoby podczas podróży metrem, to następnym razem, gdy zejdziesz na ziemię, może się powtórzyć.

Przyczyny subiektywnej duszności mogą być następujące:

• Choroby neurologiczne i psychologiczne.
• Niestabilność psychiki.
• Częsty stres.
• Zaburzenia pracy autonomicznego układu nerwowego, w tym dystonia neurokrążeniowa.
• Przedawkowanie narkotyków.
• Wpływ substancji toksycznych na organizm.

Subiektywna duszność może być ostra lub przewlekła.

Kiedy dana osoba rozwinie ostrą postać duszności, towarzyszą jej następujące objawy:

• Mężczyzna zaczyna się dusić.
• Ma histeryczny atak lub znajduje się u szczytu stresu emocjonalnego.
• Pacjent wymaga od innych natychmiastowego wezwania karetki, może grozić śmiercią.

W ostrym okresie osoba faktycznie myśli, że może umrzeć z powodu braku powietrza.

Jeśli chodzi o przewlekłą postać choroby, zadyszka będzie od czasu do czasu przeszkadzać osobie, która znajduje się w stresującej sytuacji. W miarę postępu podstawowej patologii u pacjenta pojawiają się nowe dolegliwości.

Subiektywna duszność nie jest jedynym objawem nerwic i chorób psychicznych. Oprócz zaburzeń oddechowych pacjent często ma biegunkę w okresach zaostrzeń, cierpi na pogorszenie apetytu, dręczy go pragnienie. Mogą wystąpić bolesne odczucia w okolicy klatki piersiowej i pod lewym łopatką. Kończyny pacjenta drżą, występuje ogólne osłabienie mięśni. Pacjent może odczuwać zawroty głowy, drętwienie palców i gęsią skórkę. Osoba staje się rozdrażniona, ma trudności z zasypianiem.

Podczas ostrego ataku subiektywnej duszności, pacjent może zacząć gwałtownie kaszleć, jego oddech staje się przerywany, skarży się na guzek w gardle.

Inną patologią, której często towarzyszy subiektywna duszność, jest dystonia neurokrążeniowa typu sercowego. Oprócz zaburzeń oddychania pacjent może mieć przyspieszone tętno, po lewej stronie pojawiają się bóle w klatce piersiowej. Przyczyna rozwoju takiego stanu może być bardzo zróżnicowana.

To zawiera:

• Przełożone ostre i przewlekłe infekcje.
• Nerwowe wyczerpanie.
• Otrzymał uraz psychiczny.
• Pobyt w warunkach zwiększonej wibracji, w upale.
• Poważne niedokładności w żywieniu.
• Uzależnienie od alkoholu i tytoniu.
• Okres dojrzewania, któremu towarzyszy niedojrzałość mechanizmów regulacji mechanizmu neuroendokrynnego.

Ponadto, jeśli chodzi o rozwój dystonii neurokrążeniowej, ważny jest fakt dziedziczności.

Subiektywna duszność u dzieci

Jeśli dziecko okresowo skarży się na ataki zadławienia, a rodzice zauważają, że cierpi na duszność podczas płaczu lub stres psycho-emocjonalny, należy pilnie zbadać dziecko.

Subiektywna duszność u dzieci może wskazywać na poważne zaburzenia w funkcjonowaniu ośrodkowego układu nerwowego i układu oddechowego. Inne oznaki osłabienia to wahania nastroju, zwiększone zmęczenie i słaba jakość snu. Dzieci często budzą się w nocy i mogą płakać.

Co to jest obiektywna duszność?

Obiektywna duszność jest zaburzeniem oddychania określanym przez wszystkie metody badawcze. Jednocześnie osoba nie doświadcza subiektywnych wrażeń. U osób cierpiących na rozedmę płuc występuje taka duszność. Sam pacjent przestaje skarżyć się lekarzowi na duszność, ponieważ przyzwyczaja się do trudności w oddychaniu.

Rozedma płuc jest przewlekłą patologią, której towarzyszy uporczywe rozszerzanie się przestrzeni powietrznej i obrzęk tkanki płucnej. Takie zmiany są nieodwracalne.

Następujące przyczyny prowadzą do rozwoju choroby:

• Wrodzony niedobór alfa-1 antytrypsyny.
• Palenie.
• Zatrucie substancjami toksycznymi.
• Zaburzenia w funkcjonowaniu małych naczyń odżywiających tkankę płucną.
• Astma oskrzelowa.
• Zapalenie oskrzeli i pęcherzyków płucnych.
• Pracuj w branżach, w których człowiek jest zmuszony oddychać zanieczyszczonym powietrzem.

Powiększają się płuca osoby cierpiącej na rozedmę. Z wyglądu mogą przypominać gąbkę.

Pacjenci z rozedmą płuc cierpią na duszność. Pojawia się podczas wysiłku fizycznego, a wraz z postępem patologii zaczyna przeszkadzać odpoczywającej osobie. Aby zrekompensować brak oddychania, osoba zaczyna oddychać w specjalny sposób. Zamyka usta i jednocześnie nadyma policzki, jakby „sapiąc”. Przyzwyczajając się do oddychania w ten sposób, pacjent przestaje zauważać objawy duszności, podczas gdy będzie to oczywiste dla lekarza, a nawet dla otaczających go osób. Dlatego nazywa się to obiektywnym.

Oprócz duszności osoba z rozedmą płuc będzie cierpieć z powodu kaszlu, któremu towarzyszy uwolnienie niewielkiej ilości plwociny. Twarz pacjenta staje się opuchnięta, żyły szyi powiększają się, skóra jest sinicza.

Co to jest duszność mieszana?

W przypadku mieszanej duszności pacjent ma zarówno obiektywne, jak i subiektywne objawy duszności. Występuje w różnych chorobach układu oddechowego, serca i naczyń krwionośnych, a także w innych patologiach.

Diagnostyka

Subiektywna duszność jest objawem, dla którego lekarzowi może być trudno postawić prawidłową diagnozę i skojarzyć ten fakt z zaburzeniami w funkcjonowaniu układu nerwowego. Najczęściej na ratunek przychodzi metoda wyjątkowa.

Jeśli istnieje możliwość i specjalistyczny sprzęt, konieczne jest wykonanie kapnografii. Podczas badania możliwe jest zmierzenie stężenia dwutlenku węgla, które osoba wydycha.

Jedną z najskuteczniejszych metod diagnozowania zaburzeń neurologicznych jest szczegółowa rozmowa z pacjentem. Lekarz musi dokładnie przeanalizować swoje dolegliwości, wyjaśnić nasilenie duszności i dowiedzieć się, w jakich sytuacjach się ona objawia. Do zdiagnozowania takich naruszeń można użyć kwestionariusza Naymigen. Został opracowany przez holenderskich pulmonologów.

Rozpoznanie dystonii nerwowo-krążeniowej sprowadza się do dokładnej analizy dolegliwości pacjenta i monitorowania go przez kilka miesięcy. Z reguły osoba wskazuje nie tylko na duszność, ale także na zaburzenia snu, niepokój i drażliwość. Reklamacje są wielorakie. Często można prześledzić związek między napadami subiektywnej duszności a sytuacjami stresowymi lub okresami zmian hormonalnych.

Obiektywna duszność różni się tym, że sam pacjent jej nie zauważa, ale lekarz wyraźnie widzi jej objawy. Ponadto lekarz zwraca uwagę na beczkowaty kształt klatki piersiowej pacjenta, poszerzone przestrzenie międzyżebrowe, płytki oddech z udziałem w tym procesie pomocniczych mięśni oddechowych.

Pacjentowi z podejrzeniem rozedmy płuc przepisuje się prześwietlenie płuc, pobranie krwi do analizy biochemicznej, tomografię komputerową płuc, spirometrię.

Leczenie

Leczeniem subiektywnej duszności występującej na tle zaburzeń nerwowych powinien zająć się lekarz mający doświadczenie w pracy z pacjentami z zaburzeniami psychicznymi. Brak terapii może prowadzić do progresji niepowodzeń psychicznych, obniżenia jakości życia pacjenta. Z reguły tacy pacjenci zawsze obawiają się nowego ataku duszności, obawiając się śmierci.

Schemat leczenia należy ustalać indywidualnie. Wszystko zależy od konkretnych objawów i ich nasilenia. Leczenie opiera się na sesjach psychoterapeutycznych. Nie należy ich lekceważyć. Praca z terapeutą ujawnia źródło problemu.

Ćwiczenia oddechowe również pomagają pacjentom. Ćwiczenia mają na celu zmniejszenie głębokości wdechu i wydechu, zwiększenie zawartości dwutlenku węgla we krwi, gdyż podczas ataku stężenie tej substancji w organizmie spada.

Pacjent musi przestrzegać codziennej rutyny, dobrze się odżywiać, utrzymywać aktywność fizyczną. Ważne jest, aby porzucić złe nawyki.

Jeśli patologia ma ciężki przebieg, a zaostrzenia występują często, wówczas osobie przepisuje się leki.

Może przyjmować następujące leki:

• Ziołowe środki uspokajające.
• Leki przeciwdepresyjne i uspokajające zaprojektowane w celu zmniejszenia lęku.
• Witamina D i magnez, które łagodzą nadmierne napięcie mięśni odpowiedzialnych za ruch mostka.
• Beta-blokery.

Innym zaleceniem, które pozwala szybko poradzić sobie z atakiem subiektywnej duszności i napięcia nerwowego, jest oddychanie w worku. Taki środek podniesie poziom dwutlenku węgla we krwi i poprawi się kondycja człowieka.

Leczenie dystonii nerwowo-krążeniowej powinno opierać się na metodach niefarmakologicznych. Pacjentowi zaleca się uprawianie sportu, temperament, obserwowanie momentów reżimu. Wizyta u psychoterapeuty jest obowiązkowa.

Pozytywny efekt można osiągnąć metodami fizjoterapii. Z problemem możesz sobie poradzić biorąc kąpiele lecznicze, dobrze, jeśli możesz ćwiczyć elektrosen. Ponadto pacjent musi wykonać terapię ruchową. W przypadku zaburzeń snu można przyjmować matecznik zwyczajny lub walerianę. Ogólnie leczenie dystonii nerwowo-krążeniowej ma coś wspólnego z leczeniem nerwic, histerii i innych zaburzeń psychicznych, którym może towarzyszyć występowanie subiektywnej duszności.

W przypadku rozedmy płuc z obiektywną dusznością leczenie powinno mieć na celu wyeliminowanie objawów patologicznych. Nie ma określonej terapii. Pacjentowi przepisuje się leki rozszerzające oskrzela w postaci tabletek i inhalacji do końca życia. Mogą to być leki takie jak salbutamol, fenoterol, teofilina itp. Pokazano również stosowanie glikokortykosteroidów, na przykład prednizolon.

Na tle rozwijającej się niewydolności serca i płuc pacjentowi przepisuje się leki moczopędne, wykonuje się tlenoterapię. Pacjent zdecydowanie musi wykonywać ćwiczenia oddechowe. Ciężkie przypadki wymagają operacji w celu zmniejszenia objętości płuc. Jednak tylko przeszczep narządu pomoże poradzić sobie z chorobą.

Subiektywna i obiektywna duszność to dwa objawy charakteryzujące zupełnie inne patologie. Jeśli zostaną znalezione, należy skonsultować się z lekarzem i poddać się leczeniu.

Autor artykułu: Molchanov Sergey Nikolaevich | Kardiolog

Wykształcenie: Dyplom z kardiologii uzyskany na PMGMU. I. M. Sechenov (2015). Tutaj ukończyłem studia podyplomowe i uzyskałem dyplom „Kardiolog”.