Neuropatia Demielinizacyjna

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 21:47

Neuropatia demielinizacyjna

Neuropatia to niebezpieczne zaburzenie nerwów, które jest bezpośrednio związane z poważnymi uszkodzeniami różnych części rdzenia kręgowego. Zaburzenie można podzielić na zaburzenia czuciowe i motoryczne. Neuropatia czuciowa charakteryzuje się zaburzeniami ruchowymi, a neuropatia ruchowa wpływa na cienkie i grube włókna rdzenia kręgowego.

Stan fizyczny organizmu z neuropatią demielinizacyjną często charakteryzuje się spowolnieniem odruchów, wzmożonym osłabieniem, znacznym zanikiem tkanki mięśniowej, a także mimowolnymi skurczami mięśni. Należy wspomnieć o utracie czucia ruchu i wibracji, zmniejszonej reakcji na bezpośrednie ustawienie części ciała, różnych odczuciach mrowienia i swędzenia, zmianach w odczuwaniu bólu i temperatury.

Przyczyny różnych typów neuropatii leżą w zapaleniu stawów z typowymi objawami reumatoidalnymi, niedoczynności tarczycy, nowotworach, różnych postaciach cukrzycy, a także groźnej niewydolności nerek i wątroby. Przyczyną tej choroby mogą być również symetryczne zaburzenia odruchów ruchowych i nadwrażliwości.

Ze względu na stany patologiczne, takie jak gruźlica, cukrzyca i zapalenie wielostawowe, często dochodzi do uszkodzenia pojedynczego nerwu, któremu w większości przypadków towarzyszy dość silny ból. Ponadto we współczesnej praktyce medycznej zdarzają się szczególne przypadki, gdy choroba objawiała się z powodu poważnego braku kwasu foliowego w organizmie, różnych witamin z grupy B.

Przyczyny neuropatii demielinizacyjnej mogą być ukryte w zatruciu rtęcią, wszelkiego rodzaju substancjami trującymi. Jeśli nie zwracasz uwagi na przeciwwskazania do niektórych leków, możesz również sprowokować to zaburzenie.

Obraz kliniczny neuropatii demielinizacyjnej

Wartość typowych komórek Schwanna dla prostych aksonów jest ogromna. Można to porównać do głównej roli oligodendrogleju w ośrodkowym układzie nerwowym. Aksony pełnią niezbędne funkcje izolacyjne i troficzne. Pomiędzy wszystkimi komórkami Schwanna zawsze występuje rodzaj przechwycenia Ranviera, który ma na celu zapewnienie przewodzenia każdego wzbudzenia wzdłuż aksonu w sposób podobny do skoku. Utrata takich komórek prowadzi do zmniejszenia szybkości propagacji pobudzenia bezpośrednio wzdłuż nerwu.

Na aksony wpływa głównie uszkodzenie komórek Schwanna. Dla nich dotknięte komórki zawsze działają jak rodzaj izolatora. Grube włókna mielinowe mają na celu propagowanie podniecenia. Często objawia się to wczesnymi, ciężkimi zaburzeniami czucia. Neuropatia demielinizacyjna charakteryzuje się nierównomiernym upośledzeniem wszystkich typów wrażliwości.

W tym samym czasie typowe odruchy ścięgien zanikają dość wcześnie. W wielu przypadkach silnie wpływa na motor i wszystkie nerwy czuciowe. Z reguły w obrazie klinicznym tej choroby przeważają poważne zaburzenia czucia, a niedowłady znikają w tle. Wielu pacjentów obawia się spontanicznego bólu, który jest charakterystyczny nie tylko dla neuropatii, ale także dla innych chorób mięśni.

Przewlekła demielinizacyjna neuropatia zapalna jest uważana za chorobę autoimmunologiczną podobną w patogenezie do zespołu Guillain-Barré. Co więcej, różni się tylko przebiegiem, który jest stopniowy progresywny lub stały. Ten typ często przebiega w postaci oddzielnych zaostrzeń, zwykle oddzielonych niektórymi remisjami.

Główne objawy zapalnej neuropatii demielinizacyjnej często osiągają maksimum po około 2 miesiącach. W tym przypadku zawsze ważniejszą rolę przypisuje się immunogenetycznym czynnikom dziedzicznym. Choroba może rozpocząć się podostre, a następnie nabiera postępującego, nawracającego lub jednofazowego charakteru przewlekłego. Nasilenie i nasilenie objawów jest zawsze różne, w zależności od określonej fazy neuropatii demielinizacyjnej.

Rozpoznanie choroby podczas badania pacjenta pozwala obiektywnie zbadać wszystkie niezbędne wrażliwe punkty bólowe. Podczas diagnozowania ogólnych zaburzeń wrażliwości bada się cały nerw, jego stan i lokalizację odcinków proksymalnych. W zależności od stopnia zaburzenia stosuje się różne metody instrumentalne i laboratoryjne.

Przyczyniają się do dokładnego ujawnienia wszystkich dodatkowych niuansów w celu szybkiego postawienia ostatecznej diagnozy. Metody te obejmują elektromiografię, tomografię komputerową i transmisję nerwowo-mięśniową.

Autor artykułu: Mochalov Pavel Alexandrovich | d. m. n. terapeuta

Edukacja: Moskiewski Instytut Medyczny. IM Sechenov, specjalność - „Medycyna ogólna” w 1991 roku, w 1993 roku „Choroby zawodowe”, w 1996 roku „Terapia”.