Dysplazja Stawu Biodrowego U Noworodków

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-07 17:51

Dysplazja stawu biodrowego u noworodków

Dysplazja stawu biodrowego u noworodków jest niedorozwojem największego stawu w ludzkim ciele (biodrze), a także jego segmentów. Segmenty te obejmują chrząstkę, więzadła, struktury nerwowe, mięśnie i powierzchnie kostne. Wrodzona dysplazja powoduje zwichnięcie lub podwichnięcie stawu. Czasami można spotkać się z pojęciem „wrodzonego zwichnięcia stawu biodrowego”, ale trzeba zrozumieć, że w tym przypadku mówimy o powikłaniu dysplazji.

Częściej zwichnięcia i podwichnięcia powstają po urodzeniu dziecka. Zwichnięcie stawu biodrowego, które występuje nawet w okresie prenatalnym, jest niezwykle rzadkie. Takie zwichnięcie nazywa się „tetralogicznym”. Dzięki niemu panewka, a także sąsiedni odcinek kości udowej są w stanie rozwiniętym.

Dzieci cierpiały na takie patologie od czasów starożytnych. Po raz pierwszy objawy dysplazji opisał Hipokrates, który przy pomocy ciężarków zaczął prostować nogi niemowląt.

Po usłyszeniu takiej diagnozy od pediatry nie należy panikować, ponieważ w większości przypadków ta patologia jest doskonale leczona. Ponadto na świecie dysplazja stawu biodrowego występuje dość często: na 1000 noworodków rodzi się z nią około 25 dzieci. Ponadto chorują głównie niemowlęta płci żeńskiej.

Zadowolony:

• Formy dysplazji stawu biodrowego u noworodków
• Przyczyny dysplazji stawu biodrowego u noworodków
• Pieluszki na dysplazję stawu biodrowego
• Objawy dysplazji stawu biodrowego u noworodków
• Diagnoza dysplazji stawu biodrowego
• Leczenie dysplazji stawu biodrowego u noworodków
• Konsekwencje dysplazji u noworodka
• Środki zapobiegawcze

Formy dysplazji stawu biodrowego u noworodków

Istnieją trzy formy dysplazji, w zależności od ich złożoności:

• Pre-dyslokacja, która charakteryzuje się tym, że głowa kości udowej nie jest zamocowana w panewce, ale może się swobodnie poruszać. Więzadła, które powinny go trzymać, są w stanie rozluźnionym, przez co pojawia się niestabilność. Z uwagi na to, że zmiany są nieznaczne, prawie niemożliwe jest samodzielne wykrycie tej patologii. Staw może nawet normalnie funkcjonować, ale istnieje ryzyko przejścia do podwichnięcia;
• Kolejny, bardziej złożony etap dysplazji nazywany jest podwichnięciem. W tym przypadku głowa kości udowej jest lekko przesunięta do góry i na bok. Może wyjść z panewki i dostać się na miejsce, w tym momencie słychać charakterystyczne kliknięcie;
• Najbardziej niebezpiecznym i wymagającym poważnego leczenia jest etap zwany „zwichnięciem stawu biodrowego”. Dzięki niemu głowa zostanie umieszczona oddzielnie od worka stawowego i będzie się lekko przesuwać do tyłu i do góry. Panewka jest słabo rozwinięta. Gromadzi tkanki tłuszczowe i łączne.

Przyczyny dysplazji stawu biodrowego u noworodków

Jako przyczyny dysplazji stawów biodrowych wyróżnia się następujące czynniki:

• Dziedziczna predyspozycja określona przez cechy genetyczne. Lekarze ustalili, że to właśnie te dzieci, których matki urodziły się ze zwichnięciami stawu biodrowego, częściej cierpią na dysplazję;
• Niekorzystna sytuacja ekologiczna w rejonie zamieszkania ciężarnej. Według statystyk dzieci są bardziej podatne na tę wadę rozwojową, jeśli na organizm matki wpływa promieniowanie jonizujące, gromadzenie się spalin, a nawet bierne wdychanie dymu tytoniowego;
• Wiek rodzącej kobiety. Im później urodzi się dziecko, zwłaszcza jeśli jest to pierwsze dziecko, tym większe jest ryzyko wystąpienia dysplazji;
• Niektóre choroby kobiety rodzącej, takie jak mięśniaki i zrosty. Zmiany hormonalne w organizmie mogą również wpływać w szczególności na wzrost poziomu progesteronu;
• Ciężkie choroby somatyczne matki;
• Toksykoza we wczesnych i późnych stadiach ciąży;
• Złe nawyki;
• Przyjmowanie niektórych leków;
• Złe odżywianie kobiety w ciąży, co prowadzi do braku witamin i minerałów w organizmie dziecka. Są to wapń, fosfor, żelazo, jod i witamina E;
• Nieprawidłowa pozycja płodu w macicy: prezentacja zamka lub zamka;
• Niektóre cechy rozwoju płodu: niewystarczająca waga lub krótka długość pępowiny;

• Brak równowagi w metabolizmie wodno-solnym płodu w związku z patologią nerek;
• Zaplątanie się noworodka pępowiną;
• Wcześniactwo;
• Uraz dziecka podczas lub po porodzie.

Pieluszki na dysplazję stawu biodrowego

Warto osobno rozwodzić się nad powijaniem dzieci z dysplazją stawu biodrowego. W tej chwili ustalono naukowy związek między ciasnym owinięciem niemowląt a wzrostem częstości występowania dysplazji.

Na przykład w krajach afrykańskich i azjatyckich dzieci praktycznie nie cierpią na tę chorobę. Ze względu na to, że niemowlęta są noszone na plecach, co daje im swobodę ruchów, dysplazja rozwija się u nich niezwykle rzadko.

Biorąc pod uwagę ten fakt, Japończycy zrezygnowali z ciasnego owijania dzieci, co było najstarszą tradycją w tym kraju. Rezultat nie trwał długo - współczynnik zachorowalności spadł 10-krotnie.

Ponadto nie można nie doceniać istotnej roli szerokiego pieluszki w zapobieganiu i leczeniu istniejącej dysplazji. Ta metoda daje bardzo dobre rezultaty, zwłaszcza jeśli od urodzenia stosuje się szerokie pieluszki. Przyczynia się to do prawidłowego tworzenia się tkanek stawowych, normalizacji krążenia krwi oraz zmniejszenia ryzyka podwichnięcia i zwichnięcia u dzieci z dysplazją. Szerokie otulanie pozwala dziecku nie ograniczać swobody ruchów, ale jednocześnie nieco krępuje kończyny, dzięki czemu maluch płynnie dostosowuje się do warunków wielkiego świata. To nie tylko uspokaja dziecko, ale także poprawia jego sen.

Do szerokiego pieluszki można używać zarówno zwykłych pieluch, jak i specjalistycznych urządzeń. Te ostatnie obejmują pokrowce na szerokie otulacze i poduszkę Frejka.

Objawy dysplazji stawu biodrowego u noworodków

Objawy, które mogą określić, czy noworodek ma dysplazję, obejmują:

• Napięcie mięśni kręgosłupa wyrażone zwiększonym napięciem;
• Skrócenie nogi, po której stronie występuje wada rozwojowa, stosunkowo zdrowa kończyna;
• Obecność dodatkowej fałdy na pośladku;
• Pozycja stóp. Jedna lub nawet obie nogi mogą być nienaturalnie skręcone na zewnątrz;
• Asymetria fałd na zdrowej i chorej nodze;
• Niemożność pełnego rozłożenia kończyn noworodka na boki. W tym celu najpierw muszą być zgięte w kolanach;
• Dziecko może znajdować się w nietypowej dla zdrowego dziecka pozycji. Jego plecy będą wygięte na zewnątrz w okolicy lędźwiowej, a łopatki i nogi będą uniesione. Ta pozycja ciała przypomina literę „C”;
• Głowa dziecka jest przechylona na bok. Palce jednej dłoni są stale zaciśnięte;
• Tak zwany objaw „poślizgu”. Charakteryzuje się kliknięciem, które będzie słychać, gdy nogi okruchów zostaną rozłożone;
• Objawy wtórne, które obejmują zanik mięśni sąsiadujących z chorym stawem, a także niskie, ledwo słyszalne tętno w tętnicy udowej.

Nie należy szukać kombinacji kilku znaków, aby skierować dziecko na wizytę u ortopedy. Jeśli występuje co najmniej jeden z tych objawów, powinieneś wcześniej martwić się o zdrowie dziecka.

Diagnoza dysplazji stawu biodrowego

Aby zdiagnozować i wyjaśnić stadium dysplazji, lekarze mogą zastosować następujące techniki i badania:

• Radiografia, która ma ograniczenia. Uwzględniając cechy wiekowe dziecka, badanie należy przeprowadzić jak najszybciej z użyciem specjalnych wkładek ochronnych;
• Diagnostyka ultrasonograficzna, która może być wykorzystywana wielokrotnie, zarówno w celu postawienia diagnozy, jak i dalszego monitorowania. Ultradźwięki niezawodnie pokażą kliniczne objawy choroby, a także umożliwią określenie napięcia mięśni kończyn dolnych;
• Za pomocą tomografii komputerowej można zidentyfikować dodatkowe parametry, na przykład w celu określenia stopnia zaniku mięśni chorej kończyny;
• MRI stosuje się, gdy istnieje potrzeba operacji;
• Ogólne badanie w celu identyfikacji zewnętrznych znaków. Wykonywany jest najpierw przez pediatrę, a następnie przez ortopedę dziecięcego. Jeśli istnieje podejrzenie dysplazji, określa się historię choroby.

Leczenie dysplazji stawu biodrowego u noworodków

Im szybciej zostanie zdiagnozowana patologia i rozpocznie się leczenie, tym szybciej nastąpi powrót do zdrowia stawu dziecka. Sama terapia zależy bezpośrednio od ciężkości choroby. Jeśli mówimy o pre-dyslokacji, lekarze ćwiczą masaż pośladków, ud i dolnej części pleców noworodka. Zalecenia dotyczą szerokiego pieluszki, o którym była mowa powyżej. Dziecko kierowane jest także na zabiegi fizjoterapeutyczne polegające na elektroforezie stawów biodrowych z użyciem chlorku wapnia lub aminofiliny. W domu konieczne jest wykonanie ćwiczeń terapeutycznych, na które składa się zestaw ćwiczeń.

Jeśli dziecko ma podwichnięcie stawu, należy zastosować bardziej radykalne metody leczenia. Przede wszystkim polegają na tym, że dziecko nosi specjalne strzemiona i przestrzega zaleceń dotyczących otulania.

Jeśli noworodek ma zwichnięcie, wskazana jest dla niego szyna. Czas noszenia będzie zależał od ciężkości stanu. Czasami, jeśli istnieją pewne wskazania, stosuje się interwencję chirurgiczną. Polega ona na tym, że głowa kości udowej jest osadzona w torebce stawowej, reszta elementów stawowych jest regulowana, mięśnie i więzadła są napinane i wydłużane. Można zastosować zarówno otwartą redukcję stawu, jak i jego pozycjonowanie za pomocą endoskopu.

Działania rehabilitacyjne polegają na wzmocnieniu mięśni biodrowych, pobudzeniu procesów regeneracyjnych, poprawie ukrwienia.

Konsekwencje dysplazji u noworodka

Jeśli nie ma leczenia, w młodym wieku może to zagrozić dziecku poważnymi problemami. Dzieci zwiotczają podczas chodzenia, mogą być zarówno subtelne, jak i wyraźne. Ponadto dziecko nie będzie w stanie przesunąć nogi na bok lub zrobi to z wielkim trudem. Dziecko będzie przeszkadzać ciągły ból w kolanach oraz w okolicy miednicy z możliwymi skrzywieniami kości. W zależności od nasilenia objawów dysplazji dzieci mają zanik mięśni o różnym nasileniu.

Stopniowo, w miarę dorastania dziecka, konsekwencje nieleczonej dysplazji będą się pogarszać i wyrażać się w rozwoju tzw. „Kaczego chodu”, kiedy dziecko kołysze się z nogi na nogę, odsuwając miednicę do tyłu. Aktywność motoryczna takiego dziecka będzie ograniczona, co pociągnie za sobą niedorozwój nie tylko pozostałych stawów, ale także wpłynie na pracę wszystkich narządów i ogólny rozwój fizyczny. W przyszłości mięśnie nóg mogą całkowicie zaniknąć, osoba zacznie nawiedzać ciągły nieustanny ból. U dorosłych pacjentów hiperlordozę kręgosłupa obserwuje się w odcinku lędźwiowym kręgosłupa. Dotknięte są również wszystkie narządy zlokalizowane w okolicy miednicy.

Tego wszystkiego można uniknąć, jeśli leczenie rozpocznie się na czas i zastosowane zostaną środki zapobiegawcze.

Środki zapobiegawcze

Środki zapobiegawcze mające na celu wyeliminowanie ryzyka rozwoju dysplazji są następujące:

• Terminowa diagnostyka ultrasonograficzna. Jeśli nie zostanie to zrobione w szpitalu, należy to zakończyć w wieku 3 miesięcy;
• Obowiązkowe zaplanowane badanie przez lekarza ortopedę;
• Unikanie pionowego obciążenia kończyn do czasu zaleconego przez lekarza;
• Szerokie otulanie, a także noszenie w chuście;
• Regularne ćwiczenia dziecka, zgodnie z wiekiem;
• Zgodność ze wszystkimi zaleceniami lekarza i przyjmowaniem kompleksów witaminowych przez matkę na etapie ciąży.

Prognozy dotyczące wyzdrowienia są ogólnie dobre. Jeśli leczenie rozpoczęto przed ukończeniem trzeciego miesiąca życia, wyleczenie następuje w 97% przypadków.

Jednocześnie dzieci, które nie otrzymały odpowiedniej terapii do sześciu miesięcy, z wyznaczeniem programu rehabilitacji w tym wieku, wracają do zdrowia tylko w 30% przypadków. Dlatego należy rozumieć, że dysplazja jest chorobą uleczalną, ale nie można jej opóźniać jej leczeniem.

Autor artykułu: Sokolova Praskovya Fedorovna | Pediatra

Wykształcenie: Dyplom w specjalności „Medycyna ogólna” uzyskany na Wołgogradzkim Państwowym Uniwersytecie Medycznym. Specjalistyczny certyfikat został natychmiast otrzymany w 2014 roku.