Reticulopenia: co to jest?
Retikulopenia to spadek poziomu retikulocytów we krwi. Zwykle ich liczba wynosi od 0,2 do 1,2% całkowitej liczby erytrocytów. Retikulocyty to młode formy erytrocytów, które zawierają ziarniste wtrącenia.
Na retikulopenię wskazuje nie tylko spadek liczby retikulocytów poniżej 0,2%, ale także ich całkowity brak we krwi. Retikulopenia może rozwinąć się zarówno u osoby dorosłej, jak iu dziecka. Brak niedojrzałych retikulocytów we krwi ludzkiej nie jest normalnym wariantem i często wskazuje na poważne choroby, na przykład anemię lub uszkodzenie szpiku kostnego przez przerzuty guzów nowotworowych.
Zadowolony:
- Przyczyny retikulopenii
- Objawy retikulopenii
- Diagnoza retikulopenii
- Leczenie retikulopenii
Przyczyny retikulopenii
Przyczyny obniżenia poziomu retikulocytów we krwi mogą być następujące:
-
Niedokrwistość aplastyczna lub hipoplastyczna. Niedokrwistość aplastyczna charakteryzuje się zahamowaniem funkcji czerwonego szpiku kostnego, co w naturalny sposób prowadzi do zmniejszenia liczby retikulocytów we krwi.
- Niedokrwistość z niedoboru żelaza. Retikulopenia rozwija się z umiarkowaną i ciężką chorobą.
- Niedokrwistość z niedoboru witaminy B12. Brak witaminy B12 w organizmie negatywnie wpływa na czynność szpiku kostnego, w związku z czym dochodzi do upośledzenia dojrzewania czerwonych krwinek.
- Talasemia prowadzi do retikulopenii, ponieważ w tej chorobie dochodzi do uszkodzenia struktury erytrocytów, niszczenia ich komórek i rozwoju kryzysów hemolitycznych. Talasemia jest chorobą dziedziczną.
- Niedokrwistość syderoblastyczna.
- Uszkodzenie szpiku kostnego przez przerzuty guza nowotworowego o innej lokalizacji.
- Choroba popromienna lub radioterapia. Jednocześnie w szpiku kostnym nie będzie młodych form wszystkich komórek krwi, a nie tylko erytrocytów.
- Choroby autoimmunologiczne obejmujące w procesie narządy układu krwiotwórczego.
- Choroba nerek. Nerki mają bezpośredni wpływ na procesy hematopoezy. Jeśli dojdzie do poważnego uszkodzenia tych narządów, wówczas produkcja erytropoetyny jest zakłócona. Bez erytropoetyny normalna erytropoeza jest niemożliwa, co prowadzi do zmniejszenia liczby retikulocytów we krwi. Niewydolność nerek jako ostry przebieg jest szczególnie niebezpieczna dla układu krwiotwórczego. W tym przypadku erytropoeza jest zahamowana, a żywotność erytrocytów jest znacznie zmniejszona. Dotyczy to również ich młodych form - retikulocytów.
- Alkoholizm. W przypadku alkoholizmu cierpi na tym cały organizm, aw szczególności szpik kostny. Oczywiście odnowienie krwinek w takich warunkach jest po prostu niemożliwe.
-
Niedokrwistość Addisona-Birmera (nawrót choroby). Jest to niedokrwistość złośliwa, której towarzyszy brak witaminy B12 i kwasu foliowego. W przypadku tej choroby u ludzi liczba retikulocytów we krwi najpierw wzrasta, a nawrót patologii charakteryzuje się zmniejszeniem wszystkich niedojrzałych komórek krwi.
- Obrzęk śluzowaty. Ta choroba rozwija się na tle niedoboru hormonów tarczycy. Obraz krwi przebiega zgodnie z typem niedokrwistości hipochromicznej.
Objawy retikulopenii
Sama retikulopenia nie daje żadnych objawów. Ten stan rozwija się tylko pod wpływem wielu patologicznych przyczyn. Dlatego na pierwszy plan wysuwają się objawy choroby podstawowej.
Głównymi objawami niedokrwistości aplastycznej, która powoduje retikulopenię, są zawroty głowy, silne osłabienie, omdlenia, duszność, ból w klatce piersiowej. Istnieje zwiększona skłonność do krwawień. Ludzki układ odpornościowy zostaje osłabiony, co zwiększa prawdopodobieństwo rozwoju procesów infekcyjnych i ropnych.
Niedokrwistość z niedoboru żelaza będzie wskazywać na zwiększone zmęczenie, senność, zawroty głowy, suchość i bladość skóry, łamliwe paznokcie i włosy oraz stan zapalny w jamie ustnej. Osoba staje się niestabilna emocjonalnie, pogarsza się jego pamięć i uwaga, zaczyna częściej chorować.
Niedokrwistość z niedoboru witaminy B12 jest wskazywana przez takie objawy, jak osłabienie, złe samopoczucie, bóle głowy, objawy dyspeptyczne i szum w uszach. Osoba ma skłonność do otyłości. Choroba najczęściej rozwija się płynnie i nie jest zauważalna dla ludzi.
Objawy talasemii zależą od rodzaju choroby. Ogólnie sprowadzają się do patologii kości, powiększenia śledziony i wątroby, bladej skóry i innych objawów anemii.
W przypadku niedokrwistości syderoblastycznej rozwijają się wszystkie charakterystyczne objawy anemii: bladość skóry, zwiększone zmęczenie. Ta choroba wiąże się z ryzykiem rozwoju cukrzycy, arytmii i niewydolności płucnej. Możliwe jest przenoszenie choroby w drodze dziedziczenia. W takim przypadku jej objawy będą przeszkadzać dziecku od dzieciństwa.
Gdy przerzuty wnikają do szpiku kostnego, oprócz retikulopenii, u pacjenta wystąpi niedokrwistość, częste zawroty głowy i osłabienie. Ból rozprzestrzenia się na dolną część pleców i żebra, na kości miednicy. W miarę wzrostu nieprawidłowych komórek ból będzie się nasilał. Osoba zacznie tracić na wadze, często choruje.
Choroba popromienna wpływa na wszystkie układy narządów. Osoba odczuwa ból głowy, narasta osłabienie, wzrasta temperatura ciała i może objawiać się biegunka. Często ciśnienie krwi gwałtownie spada, co prowadzi do utraty przytomności.
W ostrej niewydolności nerek, która prowadzi do retikulopenii, ilość wydalanego moczu gwałtownie spada. Pacjent ma biegunkę, wymioty i nudności, staje się senny, może zapaść w śpiączkę.
W przypadku obrzęku śluzowatego osoba ma suchość i bladość skóry, zwiększa się obrzęk twarzy i kończyn. Włosy wysychają i zaczynają wypadać. Często obserwuje się niską temperaturę ciała, spadek ciśnienia krwi i wzrost poziomu cholesterolu.
Diagnoza retikulopenii
Do obliczenia poziomu retikulocytów we krwi można zastosować trzy metody diagnostyczne:
- Określenie zawartości retikulocytów we krwi w rozmazie po dodaniu do niego specjalnego barwnika. To najprostsza i najtańsza metoda diagnostyczna. Jest dostępny dla każdego laboratorium. Do barwienia retikulocytów można zastosować odczynniki alkaliczne, na przykład lazurowy roztwór, który pozwala zidentyfikować ziarnistą strukturę młodych erytrocytów. Następnie lekarz liczy ich liczbę pod mikroskopem.
- Oznaczanie zawartości retikulocytów we krwi metodą mikroskopii fluorescencyjnej. Jest to precyzyjna technika wymagająca specjalnych barwników i mikroskopu fluorescencyjnego w laboratorium.
- Oznaczanie poziomu retikulocytów przy użyciu nowoczesnych analizatorów hemolitycznych. Metoda ta pozwala nie tylko na ujawnienie względnego odsetka retikulocytów we krwi, ale także na przekazanie lekarzowi dodatkowych informacji dotyczących ilościowej zawartości komórek różnych form (frakcje niedojrzałe, komórki o wysokiej, średniej i niskiej zawartości RNA).
W przypadku każdej z powyższych metod wymagane będzie oddanie krwi. Niektóre czynniki mogą zniekształcić wyniki analizy:
- Niewłaściwy wybór antykoagulantu.
- Długotrwały nacisk na kończynę opaską uciskową.
- Pacjent przyjmujący sulfonamidy.
- Niedawno przeprowadzona procedura transfuzji krwinek czerwonych.
- Hemoliza próbki krwi.
Wszystkie te czynniki należy wziąć pod uwagę podczas prowadzenia badań. Aby wyjaśnić przyczynę retikulopenii, potrzebne są dodatkowe testy diagnostyczne.
Leczenie retikulopenii
Nie można wyleczyć retikulopenii. Stan ten zostanie zatrzymany samoczynnie, gdy będzie można pozbyć się przyczyny, która doprowadziła do zmniejszenia liczby retikulocytów we krwi.
Dlatego lekarz może przepisać następujące środki terapeutyczne:
- Jeśli pacjent ma niedokrwistość aplastyczną, przepisuje się mu transfuzję krwi, terapię immunosupresyjną. Choroby można pozbyć się dzięki przeszczepowi szpiku kostnego.
- Leczenie niedokrwistości z niedoboru żelaza polega na przestrzeganiu diety z włączeniem do menu produktów pochodzenia zwierzęcego (czerwone mięso, jajka, wątroba). Obowiązkowe jest przyjmowanie preparatów zawierających żelazo. Już 3-4 dni po rozpoczęciu terapii retikulopenię pacjenta należy zastąpić retikulocytozą. Będzie to wskazywać, że leczenie było prawidłowe. Z czasem poziom retikulocytów we krwi powróci do normy.
- Leczenie niedokrwistości z niedoboru witaminy B12 polega na pozajelitowym podaniu witaminy B12. W ciężkiej patologii możliwa jest transfuzja erytrocytów.
- Leczenie talasemii różni się w zależności od postaci choroby. W przypadku b-talasemii minor terapia nie jest wymagana. Chociaż niektóre dzieci wymagają transfuzji krwi od urodzenia, żelazo i glukokortykoidy, jeśli wystąpią u nich kryzysy hemolityczne. Każda postać choroby wymaga podania kwasu foliowego i witamin z grupy B. W przypadku znalezienia dawcy pacjenci z talasemią wymagają przeszczepu szpiku kostnego.
- W przypadku niedokrwistości syderoblastycznej pacjentowi przepisuje się witaminę B6 do 2 miesięcy. Ciężki przebieg patologii wymaga transfuzji krwi.
- Obecność przerzutów w szpiku kostnym wymaga leczenia doraźnego. Pacjent na pewno będzie musiał przejść chemioterapię, po której przepisano mu ekspozycję na promieniowanie mózgu. Tylko przeszczep narządu może uratować pacjenta.
- Leczenie choroby popromiennej wymaga umieszczenia pacjenta w sterylnym pudełku. Wstrzykuje się mu leki neutralizujące skutki promieniowania. Najsilniejszą terapię odtruwającą przeprowadza się pierwszego dnia choroby popromiennej. Oprócz wymuszonej diurezy, transfuzji erytrocytów i masy płytek krwi może być wymagana plazmafereza. Ciało będzie regenerować się przez długi czas, czasem przez całe życie.
- Leczenie ostrej niewydolności nerek należy rozpocząć od wyeliminowania przyczyny, która doprowadziła do upośledzenia czynności nerek. Konieczne jest uzupełnienie objętości krążącej krwi, aby przywrócić normalne ciśnienie krwi. W celu stymulacji diurezy pacjentowi przepisuje się diuretyki osmotyczne i furosemid. W razie potrzeby można zastosować leki przeciwbakteryjne. Hemodializa jest leczeniem doraźnym.
- Leczenie anemii Addisona-Birmera wymaga przyjmowania witaminy B12 i kwasu foliowego przez całe życie. Ponadto zanik błony śluzowej żołądka prowadzi do tego, że w postaci tabletek leki te mogą nie być wchłaniane. Dlatego pacjentowi przepisuje się ich podawanie pozajelitowe.
- Leczenie obrzęku śluzowatego wymaga przyjmowania hormonów tarczycy. Równolegle prowadzona jest terapia mająca na celu wyeliminowanie objawów choroby.
W związku z tym, aby znormalizować poziom retikulocytów we krwi, mogą być wymagane różne schematy leczenia. Terapia zależy od choroby podstawowej i powinna być prowadzona dopiero po jakościowym badaniu pacjenta.
Autor artykułu: Mochalov Pavel Alexandrovich | d. m. n. terapeuta
Edukacja: Moskiewski Instytut Medyczny. IM Sechenov, specjalność - „Medycyna ogólna” w 1991 roku, w 1993 roku „Choroby zawodowe”, w 1996 roku „Terapia”.
