Leki Na Wrzody żołądka - Pełna Lista Leków Na Wrzody żołądka

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-07 17:51

Pełna lista leków na wrzody żołądka

Mechanizm powstawania i rozwoju wrzodów żołądka nie został jeszcze w pełni poznany. Z jednej strony udowodniono, że winowajcą infekcji jest specjalny drobnoustrój chorobotwórczy - Helicobacter pylori. Z drugiej strony silna odporność, zdrowy tryb życia, prawidłowa dieta i stabilny stan neuropsychologiczny człowieka nie pozwoliłby Helicobacter pylori na namnażanie się i wywoływanie choroby wrzodowej. Dlatego podejście do leczenia tej dolegliwości musi być kompleksowe.

Właściwa terapia wrzodów żołądka obejmuje:

• Przyjmowanie kilku rodzajów leków według specjalnego schematu;
• Przestrzeganie zalecanej diety i spożycia żywności;
• Korekta sfery psycho-emocjonalnej i odrzucenie złych nawyków;
• Leczenie uzdrowiskowe;
• Chirurgia (jeśli wymagana).

Leczenie wrzodów żołądka odbywa się za pomocą trzech głównych grup leków:

• Antybiotyki;
• Blokery receptora histaminowego;
• Inhibitory pompy protonowej (PPI).

Terapia wspomagająca jest prowadzona przy użyciu kilku innych rodzajów leków:

• Leki antycholinergiczne;
• Leki zobojętniające;
• Reparanty;
• Anaboliki;
• Gastroprotektory;
• Leki przeciwskurczowe;
• Leki przeciwbólowe;
• Blokery zwojowe;
• Przeciwwymiotne;
• Witaminy;
• Immunostymulanty.

Zadowolony:

• Schemat leczenia wrzodów żołądka

• Pełna lista leków na wrzody żołądka:

  • Antybiotyki
  • Blokery receptora histaminowego
  • Inhibitory pompy protonowej (PPI)
  • Środki gastroprotekcyjne, sterydy anaboliczne i reparanty
  • Holinoblockers
  • Leki zobojętniające
  • Leki przeciwwymiotne
  • Środki przeciwskurczowe
  • Blokery zwojów

Schemat leczenia wrzodów żołądka

Najbardziej skuteczny jest dwustopniowy schemat leczenia wrzodów trawiennych:

• I etap trwa 7 dni. W tym okresie pacjentowi przepisuje się kompleks dwóch antybiotyków, zwykle metronidazolu i klarytromycyny, a także inhibitor pompy protonowej, na przykład lanzoprazol. Leki można zastąpić analogami na podstawie decyzji lekarza prowadzącego, dawkowanie jest również ustalane indywidualnie. Celem pierwszego etapu leczenia jest całkowite zniszczenie Helicobacter, aw 95% przypadków można poradzić sobie z zadaniem;
• Etap II trwa 14 dni i jest wymagany tylko wtedy, gdy Helicobacter pylori jest nadal wykrywany w żołądku po pierwszym etapie. Przeciw bakteriom stosuje się tandem antybiotyków metronidazol + tetracyklina, a terapię uzupełnia się jednym z leków bizmutowych, a także PPI (omeprazol, rabeprazol) oraz blokerem receptora histaminowego (ranitydyna, famotydyna).

Leczenie należy wzmocnić lekami przeciwzapalnymi, przeciwbólowymi, przeciwskurczowymi, gojącymi rany, przeciwwymiotnymi i innymi lekami łagodzącymi nieprzyjemne objawy wrzodów żołądka i przyspieszającymi proces gojenia. Środki ludowe (herbaty ziołowe i napary), witaminy, naturalne ekstrakty, takie jak aloes, są bardzo przydatne. Jednak wszelkie leki należy skonsultować z gastroenterologiem.

Choroba wrzodowa jest bardzo indywidualna, charakteryzuje się różnymi wskaźnikami kwasowości i często towarzyszą jej powikłania z innych narządów. Ponadto antybiotykoterapia prawie zawsze ma skutki uboczne w postaci rozstroju żołądka i bólu. Leczenie ostrych wrzodów żołądka zaleca się przeprowadzać w szpitalu pod stałym nadzorem wykwalifikowanych specjalistów.

Temat: Czy istnieje skuteczna terapia lekowa na wrzody żołądka?

Pełna lista leków na wrzody żołądka

Antybiotyki:

• Klarytromycyna. Półsyntetyczny antybiotyk z grupy makrolidów. Jest bezpośrednim potomkiem erytromycyny, jest stokrotnie bardziej odporna na niszczące działanie kwasu solnego, pełniejsza i szybsza przyswajalność, dobra dystrybucja tkankowa i długi okres półtrwania. Z tego powodu klarytromycyna przewyższa erytromycynę i jest zalecana jako główny antybiotyk w leczeniu wrzodów żołądka;
• Amoksycylina. Półsyntetyczny antybiotyk z grupy penicylin. W przeciwieństwie do penicyliny jest odporna na żrące działanie soku żołądkowego, wchłania się prawie całkowicie (o 93%), szybciej przenika przez tkanki i płyny, pełniej przykrywa organizm i dłużej w nim pozostaje, co pozwala na przepisanie amoksycyliny na chorobę wrzodową trawienną dwa razy, a nie cztery razy dziennie. dzień;
• Metronidazol. Lek przeciwbakteryjny i przeciwpierwotniakowy o bardzo szerokim spektrum działania. Jeden z najstarszych, najbardziej niezawodnych i skutecznych antybiotyków, należy do grupy leków niezbędnych. Metronidazol jest syntetycznym analogiem azomycyny, naturalnego antybiotyku wytwarzanego przez bakterie z rodzaju Streptomycetes. Szkodliwe mikroorganizmy i pierwotniaki oddziałują z metronidazolem, w wyniku czego przywracana jest jego grupa 5-nitro. A to z kolei niszczy DNA pasożytów i drobnoustrojów;

• Tetracyklina. Antybiotyk z grupy tetracyklin. Ma działanie bakteriostatyczne, to znaczy zakłóca interakcję między rybosomami a transportowymi RNA, w wyniku czego następuje zawieszenie syntezy białek przez komórki bakteryjne i ich śmierć. Tetracyklina jest aktywna przeciwko wielu mikroorganizmom Gram-dodatnim i Gram-ujemnym, a także większości enterobakterii, w tym Helicobacter pylori.

Blokery receptora histaminowego:

• Ranitydyna. Lek należy do drugiej generacji blokerów histaminy. Zmniejsza aktywność pepsyny (enzymu trawiennego odpowiedzialnego za rozkład białek). Normalizuje poziom pH w żołądku, hamuje syntezę kwasu solnego. W zależności od dawki chroni błonę śluzową przed niszczącym działaniem nadmiernej kwasowości przez 12-24 godziny;
• Nizatydyna. Lek drugiej generacji blokerów receptorów histaminowych III. Tłumi zarówno własną syntezę kwasu solnego przez ściany żołądka, jak i nadmierną syntezę prowokowaną przez acetylocholinę, histaminę i gastrynę - enzymy i mediatory. Znacząco zmniejsza nadpobudliwość pepsyny i utrzymuje pH w stanie normy fizjologicznej przez 12 godzin po spożyciu;
• Roksatydyna. Lek jest drugą generacją blokerów receptorów histaminowych H2. Hamuje aktywność pepsyny, normalizuje równowagę kwasowo-zasadową żołądka, ogranicza wydzielanie kwasu solnego wywołanego pożywieniem, gastryną, histaminą, acetylocholiną, a także hamuje podstawową syntezę soku żołądkowego. Szybko się wchłania i działa w ciągu godziny po spożyciu. Efekt utrzymuje się od 12 godzin do jednego dnia, w zależności od dawki;
• Famotydyna. Jest również lekiem drugiej generacji w przypadku blokerów receptora histaminowego H2. Hamuje zarówno podstawowe, jak i prowokowane bodźcami zewnętrznymi wydzielanie kwasu solnego przez komórki błony śluzowej żołądka. Tym samym dobrze chroni organizm pacjenta przed niepożądanymi działaniami pepsyny, histaminy, gastryny i acetylocholiny;
• Cymetydyna. Lek pierwszej generacji blokerów receptorów histaminy III, ale nadal nie stracił na znaczeniu. Dobrze reguluje również poziom pH w żołądku, hamuje syntezę kwasu solnego oraz hamuje aktywność enzymu pepsyny. Jest tańszy niż powyższe nowoczesne odpowiedniki, ale uważany jest za mniej skuteczny ze względu na krótki okres ciągłego działania (6-8 godzin).

Inhibitory pompy protonowej (PPI):

• Lansoprazol. Inhibitor H + -K + -ATPase - enzymu odpowiedzialnego za przyspieszenie wymiany jonów wodorowych. Niezależnie od przyczyn nadmiernego wydzielania kwasu solnego lansoprazol hamuje jego produkcję w końcowym etapie, czyli bezpośrednio przed wydzieleniem do jamy żołądka;
• Omeprazol. Hamuje również działanie pompy protonowej poprzez hamowanie aktywności enzymu H + -K + -ATPazy. Jony wodoru gorzej penetrują między błonami komórkowymi błony śluzowej żołądka, co przeszkadza w produkcji soku żołądkowego. I nie ma znaczenia, co dokładnie wywołuje nadmierne wydzielanie kwasu solnego - przyjmowanie pokarmu czy działanie enzymów i mediatorów;
• Rabeprazol. Jest lepiej znany pod znakiem towarowym pariet. Lek ten nie tylko hamuje wydzielanie kwasu solnego, blokując działanie N + -K + -ATP-azy, ale także działa szkodliwie na Helicobacter pylori, sprawcę wrzodów żołądka. Rabeprazol działa po godzinie od podania i chroni błonę śluzową do dwóch dni z rzędu;
• Esomeprazol. Lek, który jest prawoskrętnym izomerem omeprazolu i ma podobne działanie. Hamuje również syntezę kwasu solnego na ostatnim etapie, zaburzając wymianę wodoru pomiędzy błonami komórkowymi błony śluzowej żołądka. Będąc słabą zasadą, esomeprazol jest aktywowany w kwaśnym środowisku kanalików ciemieniowych i hamuje działanie pompy protonowej.

Gastroprotektory, sterydy anaboliczne i reparanty:

• Sucralfat. Lek ma działanie przeciwwrzodowe, adsorbujące, otaczające, zobojętniające i ochronne. Praktycznie nie narusza zdrowej błony śluzowej, aw warunkach zwiększonej kwasowości chorego żołądka rozkłada się na siarczan sacharozy i glin, co pozwala jej wiązać białka śluzu i tworzyć silny film ochronny w miejscach owrzodzeń. Po zażyciu sukralfatu ściany żołądka przez 6 godzin otrzymują ochronę przed nadmiarem kwasu solnego, pepsyną, odpadami szkodliwych bakterii oraz żółcią wyrzucaną z trzustki;
• Solcoseryl. Silny reparant i cytoprotektor. Odbudowuje błonę śluzową żołądka, wspomaga gojenie się wrzodów, poprawia metabolizm komórkowy. Wytwarzany jest z krwi mlecznych cieląt i jest hemodializatem o masie cząsteczkowej 5000 D. Potencjał solkoserylu nie został jeszcze w pełni zbadany, jednak zastosowanie tego leku na etapie gojenia wrzodu żołądka, czyli po aktywnej fazie przeciwbakteryjnej, daje niezwykle dobre rezultaty;
• Enprostil i mizoprostol są syntetycznymi analogami odpowiednio prostaglandyny E2 i E1. Substancje te są podobne do hormonów i są wytwarzane w prawie wszystkich tkankach ludzkiego ciała. Prostaglandyny są mediatorami alergii i stanów zapalnych, regulują ciśnienie krwi, normalizują napięcie mięśniowe, zmniejszają kwasowość żołądka i hamują wydzielanie kwasu żołądkowego;
• Biogastron. Aktywnym składnikiem tego leku jest karbenoksolon, syntetyczny analog kwasu lukrecjowego. Naukowcy wydobywają ten cenny materiał z korzenia lukrecji. Biogastron ma wyraźne działanie przeciwzapalne i jest stosowany w leczeniu owrzodzeń błony śluzowej jamy ustnej, przełyku i żołądka. Lek jest dobrze znany za granicą, rzadko stosowany w Rosji, choć ma duży potencjał;
• Actovegin. Skuteczny reparant i przeciw niedotlenieniu. Podobnie jak solcoseryl, jest wytwarzany z krwi i jest hemodializatem o masie cząsteczkowej 5000 daltonów. Dzięki ultrafiltracji Actovegin może przenikać przez błony komórkowe, poprawiać wychwyt tlenu i glukozy oraz zapewniać szybką regenerację uszkodzonych i objętych stanem zapalnym tkanek;
• Dwuwitrynian trójpotasu bizmutu. Najbardziej optymalny preparat bizmutu do leczenia wrzodów żołądka. W warunkach wysokiej kwasowości szybko tworzy film ochronny, który pokrywa uszkodzone obszary błony śluzowej. Ponadto dicytran trójpotasowy bizmutu nasila produkcję prostaglandyny E2 i hamuje żywotną aktywność Helicobacteria, które powodują chorobę wrzodową żołądka;
• Amigluracil. Skuteczny anabolik i reparant. Przyspiesza syntezę białek i aminokwasów, wspomaga gojenie się owrzodzeń i powierzchni ran, poprawia odporność i pomaga organizmowi samodzielnie radzić sobie z infekcjami, wzbogacając krew w komórki odpornościowe. Z powodzeniem stosowany jest w końcowej fazie rekonwalescencji po wrzodach żołądka i dwunastnicy;
• Methyluracil. Również popularny immunostymulant, anabolik i reparant. Stymuluje syntezę leukocytów, przyspiesza metabolizm kwasów nukleinowych, sprzyja szybkiej regeneracji i nabłonkowaniu uszkodzonych tkanek i błon śluzowych. Działanie przeciwzapalne metylouracylu tłumaczy się jego hamującym wpływem na enzymy proteolityczne. Na ostatnim etapie leczenia wrzodów żołądka lek wspomaga blizny i odnowę komórek;
• Sól sodowa Oxyferriscarbon. Preparat przeciwzapalny, przeciwbólowy i gojący rany na bazie żelaza z dodatkiem soli sodu i kwasu aloksanowego. Stosowany jest w leczeniu wrzodów trawiennych przełyku, wrzodów małych i dwunastnicy oraz wrzodów żołądka;
• Romazulan. Ziołolecznictwo na bazie rumianku, które działa kompleksowo: łagodzi skurcze, łagodzi ból, zabija drobnoustroje i stymuluje gojenie się ran i wrzodów. Roztwór romazulanu stosuje się zewnętrznie na zmiany skórne, schorzenia jamy ustnej i układu moczowo-płciowego oraz wewnętrznie, rozcieńczony wodą, w leczeniu wrzodów trawiennych i żołądka;
• Chlorowodorek histydyny. Lek jest aminokwasem, który po dostaniu się do organizmu ulega reakcji dekarboksylacji, w wyniku czego powstaje histamina, mediator, który ma wielopłaszczyznowy wpływ na organizm. Histamina pobudza produkcję epinefryny, stymuluje mięśnie gładkie, zwiększa przepuszczalność ścian naczyń krwionośnych, zwiększa tętno i powoduje, że żołądek wytwarza więcej soku żołądkowego, co jest niezbędne przy niektórych typach wrzodów żołądka.

Holinoblockers:

• Gastrocepin. Substancja czynna, pirenzepina, należy do grupy blokerów receptorów cholinergicznych M1, ale w przeciwieństwie do atropiny, najsłynniejszego przedstawiciela tej grupy, nie hamuje aktywności receptorów cholinergicznych serca, oczu, ślinianek i innych narządów, ale działa tylko na błonę śluzową żołądka, wymuszając wytwarza mniej kwasu solnego i pepsynogenu;
• Buscopan. Lek działa blokująco na receptory M-cholinergiczne żołądka, nerek, pęcherzyka żółciowego i moczowego, działa również przeciwskurczowo. Buscopan łagodzi skurcze mięśni gładkich i nieco obniża poziom wydzielania soku żołądkowego, co pozwala na objawowe ustąpienie pacjentom z wrzodami żołądka;
• Platyphyllin. Blokuje receptory M-cholinergiczne narządów wewnętrznych i oczu około 8 razy słabiej niż atropina, a także w pewnym stopniu blokuje receptory H-cholinergiczne. Przewyższa atropinę, ponieważ rzadziej powoduje tachykardię. Platyphyllin działa rozkurczowo na ściany żołądka i jelit, rozszerza naczynia krwionośne i obniża ciśnienie krwi;
• Metacin. Należy również do łagodniejszych niż atropina blokerów receptora M-cholinergicznego. Dobrze zmniejsza napięcie woreczka żółciowego i pęcherza, łagodzi skurcze i likwiduje bóle żołądka, hamuje wydzielanie soku żołądkowego, potu, śliny, normalizuje ciśnienie krwi. Rzadziej niż atropina powoduje niepożądane przyspieszenie akcji serca, rozszerzenie źrenic i podwyższone ciśnienie wewnątrzgałkowe;
• Etpenal. Blokery receptorów cholinergicznych obu typów - „H” i „M”. Skuteczny środek znieczulający miejscowo, który ma dobry wpływ na centralny i obwodowy układ nerwowy. Etpenal jest stosowany w objawowym leczeniu wrzodów żołądka, a także astmy oskrzelowej i choroby Parkinsona, gdyż łagodzi skurcze i zmniejsza drżenie.

Leki zobojętniające:

• Almagel. Lek chłonny, otulający i przeciwbólowy, dobrze znany na wszystkie wrzody. Almagel chroni błonę śluzową żołądka przed destrukcyjnym działaniem nadmiaru kwasu solnego i pepsyny, absorbuje toksyczne produkty przemiany materii bakterii i zaburza wchłanianie fosforanów. Tym samym nie leczy wrzodów żołądka, ale pomaga złagodzić bolesne objawy i zmniejszyć szkody wyrządzone przez proces zapalny na całym ciele pacjenta;
• Maalox. Preparat zobojętniający kwas na bazie wodorotlenków magnezu i glinu. Maalox reaguje z kwasem solnym i neutralizuje jego nadmiar, ponadto nie występuje powtórne, kompensujące wydzielanie. Lek ten normalizuje poziom pH i chroni błonę śluzową żołądka, ale podobnie jak Almagel nie eliminuje samej przyczyny choroby wrzodowej;
• Gastal. Bardziej zaawansowany, złożony środek zobojętniający kwas, który oprócz wodorotlenków magnezu i glinu zawiera węglan magnezu. Bezpośrednio po spożyciu pozwala przez dwie godziny sztucznie utrzymać fizjologicznie normalny poziom pH w żołądku - 3,5, neutralizując nadmiar kwasu solnego. Wrzód żołądka nie goi się, ale chroni przed bólem i zgagą;
• Phosphalugel. Preparat zobojętniający kwas na bazie fosforanu glinu. Ma bardziej wyraźny i trwały efekt niż powyższe leki tego samego typu. Fosfalugel nie tylko neutralizuje nadmiar kwasu solnego, ale także hamuje aktywność enzymu pepsyny. Niezawodnie otacza ściany żołądka, tworząc barierę ochronną dla czynników drażniących, ale nie działa destrukcyjnie na Helicobacter pylori, dlatego może być stosowany tylko do objawowego złagodzenia stanu pacjentów z chorobą wrzodową;
• Wodorowęglan sodu. Soda oczyszczona to najprostszy i najtańszy środek zobojętniający kwas. Roztwór sody pomaga złagodzić zgagę i ból brzucha przy zapaleniu żołądka i wrzodach, a także jest stosowany do zwalczania kwasicy spowodowanej ogólnym zatruciem organizmu lub cukrzycą.

Temat: Lista leków zobojętniających sok żołądkowy, ich działanie, cechy

Środki przeciwwymiotne:

• Motilium. Substancją czynną jest domperidon, przeciwieństwo dopaminy. Lek blokuje działanie receptorów dopaminy i zwiększa napięcie dolnego zwieracza przełyku, przyspiesza przepływ pokarmu przez przewód pokarmowy, stymuluje motorykę żołądka i jelit. Motilium nie wpływa na wydzielanie soku żołądkowego, po prostu łagodzi napady nudności i wymiotów przy zapaleniu żołądka i wrzodach żołądka;
• Cerucal. Lek, który zapobiega przenoszeniu impulsów nerwowych przez kanały trzewne z receptorów dopaminy do ośrodka wymiotów w mózgu, a także pobudza motorykę jelit, zwiększa napięcie dolnego zwieracza przełyku i wspomaga energiczny ruch pokarmu przez przewód pokarmowy. Tak więc, nawet jeśli istnieją obiektywne przyczyny wymiotów, można ich uniknąć;
• Metoklopramid. Lek blokuje receptory dopaminy i serotoniny, dzięki czemu można nie tylko powstrzymać wymioty, ale także czkawkę i biegunkę, która może być efektem ubocznym zbyt szybkiego przemieszczania pokarmu z żołądka do odbytnicy. Metoklopramid nie wpływa na funkcje wydzielnicze, ale nadal nie ma wystarczająco uzasadnionej opinii lekarskiej, że lek ten sprzyja gojeniu się wrzodów żołądka.

Środki przeciwskurczowe:

• Galidor. Substancją czynną jest bencyclar - miotropowy środek przeciwskurczowy, bloker kanałów wapniowych, receptorów serotoninowych i współczulnych węzłów nerwowych. Doskonale łagodzi skurcze naczyń krwionośnych i mięśni gładkich, zwiększa elastyczność erytrocytów, obniża ciśnienie krwi, ale może nieznacznie zwiększać tętno. Halidor w dużych dawkach uważany jest za środek uspokajający. W przypadku wrzodów żołądka jest wskazany jako środek przeciwbólowy;
• Dibazol. Miotropowy przeciwskurczowy, pochodna benzimidazolu. Działa wygładzająco na mięśnie narządów wewnętrznych, naczynia krwionośne i naczynia włosowate, normalizuje ciśnienie krwi, rozszerza naczynia mózgowe i przyspiesza przekazywanie impulsów nerwowych między synapsami. Doskonale łagodzi bóle głowy i mięśni, ale działa krótko, dlatego w leczeniu wrzodów żołądka zwykle przepisuje się bardziej zaawansowane i nowoczesne leki przeciwskurczowe;
• Papaweryna. Bloker kanału wapniowego, miotropowy łagodny środek przeciwskurczowy. Rozszerza naczynia krwionośne i naczynia włosowate, obniża ciśnienie krwi i napięcie mięśni gładkich, dobrze łagodzi bóle narządów wewnętrznych wywołane skurczem mięśni, ale nie działa długo i nie działa wystarczająco na przywspółczulny układ nerwowy, aby uchronić się przed silnym bólem w przypadku wrzodów żołądka. Dlatego obecnie papaweryna nie jest uważana za skuteczny lek przeciwbólowy;
• No-Shpa. Najpopularniejszy środek przeciwskurczowy. Substancja czynna, drotaweryna, ma bardzo podobną budowę i działanie farmakologiczne do papaweryny, ale działa silniej i dłużej. No-Shpa zapobiega napływowi cząsteczek wapnia do komórek mięśni gładkich, łagodząc w ten sposób ból w migrenach, okresowych dolegliwościach kobiecych i chorobie wrzodowej. Zakres stosowania No-Shpy jest bardzo szeroki i to właśnie ten miotropowy środek przeciwskurczowy jest przepisywany w przypadkach, gdy blokery antycholinergiczne są przeciwwskazane pacjentowi z jakiegokolwiek powodu - leki, które lepiej łagodzą ból, ale nie są odpowiednie dla każdego.

Blokery zwojów:

• Benzoheksonium. Hamuje przewodzenie impulsów między zwojami (duże węzły nerwowe) układu współczulnego i przywspółczulnego, a także hamuje czynność wszystkich gruczołów dokrewnych, w tym błony śluzowej żołądka, kory nadnerczy i trzustki. Benzoheksonium jest stosowane w objawowym leczeniu wrzodów żołądka, zapalenia pęcherzyka żółciowego, astmy oskrzelowej, kamicy żółciowej i wielu innych chorób;
• Dimekolin. Bardziej doskonały analog benzoheksonium. Wykazuje wyraźne działanie przeciwskurczowe na naczynia krwionośne, mięśnie i narządy wewnętrzne poprzez blokowanie impulsów nerwowych między zwojami, dlatego jest z powodzeniem stosowany w łagodzeniu ostrych napadów bólu w chorobie wrzodowej, zapaleniu trzustki, zapaleniu wątroby, marskości wątroby, zapaleniu pęcherzyka żółciowego, kamicy żółciowej. Czasami dimekolina jest przepisywana pacjentom z przetrwałym nadciśnieniem tętniczym;
• Camphonius. Czwartorzędowy związek amoniowy. Dobrze obniża ciśnienie, zmniejsza napięcie tętnic wieńcowych i obwodowych naczyń krwionośnych, wygładza mięśnie narządów wewnętrznych. Kamfonia, podobnie jak wszystkie blokery zwojów, służy do objawowego łagodzenia stanu pacjentów z wrzodami żołądka, ponadto lek jest czasami przepisywany pacjentom z nadciśnieniem tętniczym i pacjentom z zarostowym zapaleniem wsierdzia.
• Quateron. Jednowarstwowy związek amoniowy. Lepiej jest hamować przewodzenie impulsów nerwowych między zwojami przywspółczulnego układu nerwowego niż współczulnego, dlatego stosuje się go właśnie do łagodzenia bólu wrzodów i pacjentów ze specyficznym zapaleniem jelita grubego. Quateron nieznacznie rozszerza tętnice wieńcowe, dlatego rzadko jest przepisywany jako lek przeciwnadciśnieniowy;
• Temekhin. Koliduje z przekazywaniem impulsów nerwowych z włókien wegetatywnych przedzwojowych do pozwojowych, dzięki czemu skutecznie łagodzi skurcze mięśni i rozszerza naczynia krwionośne. Temekhin ma korzystny wpływ na tętniczki, dlatego jest odpowiedni przy przetrwałym nadciśnieniu tętniczym i dusznicy bolesnej, a pacjentom z wrzodami żołądka jest przepisywany w celu zmniejszenia nadmiernego wydzielania żołądka i zmniejszenia bólu wywołanego zjawiskami spastycznymi.

Autor artykułu: Gorshenina Elena Ivanovna | Gastroenterolog

Wykształcenie: Dyplom ze specjalności „Medycyna ogólna” uzyskany na Rosyjskim Państwowym Uniwersytecie Medycznym im N. I. Pirogova (2005). Studia podyplomowe na specjalności „Gastroenterologia” - centrum medyczno-dydaktyczne.