Jąkanie U Dorosłych (logoneurosis) - Co To Jest? I Czy To Jest Leczone? Przyczyny I Objawy

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-07 17:51

Jąkanie się u dorosłych

Jąkanie u dorosłych często zaczyna się w dzieciństwie. Sporadyczne leczenie nie zawsze jest pomocne. Dlatego wielu pacjentów po prostu poddaje się i godzi na naruszenie. W rzeczywistości można poradzić sobie z logoneurozą, ale wymaga to dużego wysiłku.

Pierwsze wzmianki o jąkaniu jako wadzie wymowy można znaleźć w starożytnych zapisach. Jednak naukowcy starali się zrozumieć naturę choroby dopiero pod koniec XIX wieku. Do tego czasu nie było skutecznych metod leczenia tego zaburzenia. Wynika to z faktu, że jąkanie nie jest zjawiskiem bardzo powszechnym i samo w sobie nie stanowi zagrożenia dla życia ludzkiego. Dodatkowo bardzo trudno było sobie z tym problemem poradzić metodami, które były wcześniej dostępne.

Chorzy zostali sami z problemem. Doprowadziło to do tego, że osoba została wycofana, próbowała ograniczyć komunikację ze społeczeństwem. Tak było w starożytności, ale wiele osób jest nadal izolowanych, ponieważ nie wiedzą, jak rozwiązać swój problem.

Dlatego nie jest zaskakujące, że jąkająca się osoba stara się mówić tak mało, jak to możliwe, zwłaszcza w obecności nieznajomych. Dopiero w XX wieku w medycynie byli w stanie ocenić wagę problemu i zaczęli badać możliwe metody jego rozwiązania.

Współczesna medycyna uważa jąkanie za chorobę o charakterze neuropsychiatrycznym, ale z objawami mowy.

Leczenie polega na indywidualnym podejściu do każdego pacjenta. Aby terapia była skuteczna, należy zidentyfikować i wyeliminować przyczyny naruszenia.

Zadowolony:

• Jąkanie - co to jest?
• Objawy jąkania
• Przyczyny jąkania
• Diagnostyka jąkania
• Jakie terapie oferuje współczesna medycyna?
• Koszt i czas trwania leczenia
• Zapobieganie i prognozowanie jąkania

Jąkanie - co to jest?

Jąkanie jest najczęstszym rodzajem zaburzeń mowy. Najczęściej występuje u dzieci w wieku od dwóch do siedmiu lat. Podczas jąkania dochodzi do zaburzeń koordynacji pracy mięśni mowy, oddychania i głosu, a także płynności i rytmu mowy. Dla osoby zdrowej 7% z powyższych rodzajów zakłóceń mowy jest normalnych. Oznaki jąkania to oczywiste spowolnienia, gdy częstotliwość przerw w mowie wynosi 10% lub więcej i trwają od sekundy do pół minuty. Jednocześnie w narządach uczestniczących w akcie mowy (język, usta czy krtań) występują drgawki.

W większości zdiagnozowanych przypadków jąkanie rozwija się od dzieciństwa (w wieku 2-4 lat). W tym okresie mowa dziecka nie została jeszcze uformowana, funkcja mowy wyróżnia się znaczną kruchością, a mowa rozwija się najaktywniej.

Czasami ta choroba trwa kilka miesięcy, a czasami wiele lat. Większość jąkających się dzieci, w przeciwieństwie do jąkających się dorosłych, dochodzi do siebie spontanicznie. Chłopcy są bardziej podatni na jąkanie niż dziewczynki. Wynika to z niższej stabilności emocjonalnej mężczyzn.

Warto zauważyć, że prawie wszystkie jąkające się osoby potrafią mówić płynnie i bez wahania, gdy są same ze sobą, rozmawiają z wyimaginowanym rozmówcą, czytają z kimś unisono, są zaangażowani emocjonalnie, śpiewają, szepczą lub znacząco zmieniają sposób mówienia. W rozmowie z nieznajomymi, gdy mówisz przed publicznością, w pośpiechu, jąkanie natychmiast się nasila. Można to wytłumaczyć stresem emocjonalnym i podekscytowaniem, jakie dziecko odczuwa podczas komunikowania się z innymi. Ale w znajomym, wspierającym środowisku (zwykle z rodziną i przyjaciółmi) jąkanie jest prawie niezauważalne.

Objawy jąkania

Podczas wymowy słów twarz pacjenta jest zniekształcona grymasami, których nie jest w stanie kontrolować. Tiki są często widoczne na twarzy. Jest to termin określający powtarzające się drżenie mięśni.

Dźwięk, który osoba chce wydać, jest tak, jakby wpadał na jakąś przeszkodę. Aby „wypchnąć” go z gardła, pacjent musi podjąć wysiłek.

Jąkanie może przybierać dwie formy: toniczną i kloniczną. W tonicznej formie wykroczenia osoba rozciąga samogłoski i dźwięczne dźwięki, robi zbyt długie pauzy między słowami, łamie dźwięki wewnątrz pojedynczej sylaby.

Kliniczna postać zaburzenia charakteryzuje się powtarzaniem spółgłosek, sylab lub krótkich słów.

Czasami pacjenci mają mieszaną postać logoneurozy. Niezależnie od rodzaju choroby mowa człowieka jest zawsze przerywana, ma charakter spastyczny.

Jąkanie, które rozwija się u osoby dorosłej, jest cechą jego zewnętrznej mowy. Badania pokazują, że mowa wewnętrzna nie jest zaburzona. Nie będzie cierpieć nawet wtedy, gdy zewnętrzne jąkanie osiąga maksymalny stopień manifestacji.

Fakt, że mowa wewnętrzna nie ma zmian patologicznych, jest uważany za mocny dowód na możliwość całkowitego wyzdrowienia dorosłego pacjenta.

Jąkanie częściej dotyka mężczyzn niż kobiety. Jak pokazują statystyki, tylko dwie kobiety jąkają się na 5 mężczyzn. Wynika to z cech strukturalnych ich mózgu.

Przyczyny jąkania

Jąkanie może być neurotyczne (w tym przypadku mówi się o logoneurozie), organiczne i podobne do nerwicy. Lekarz w trakcie rozmowy z pacjentem będzie musiał dowiedzieć się, czy pacjent stale się jąka, czy też zdarza się to od czasu do czasu, gdy występują pewne czynniki.

Aby określić charakter choroby, pacjent jest kierowany na encefalografię mózgu. Jeśli w trakcie diagnostyki wykryte zostaną naruszenia w pracy jej sekcji, to jąkanie uważa się za organiczne. W takim przypadku osoba będzie się jąkać, niezależnie od czynników zewnętrznych.

Przyczyny tego naruszenia mogą być następujące:

• Przełożony udar, TBI i inne choroby związane z uszkodzeniem sfery motorycznej. W tym przypadku jąkanie rozwija się jako powikłanie tych patologii.
• Guz mózgu. Może wywierać presję na impulsy nerwowe, które trafiają do aparatu mowy. Wpływa to na wymowę słów i dźwięków.

Logoneuroza u dorosłych może być wynikiem silnego stresu lub poważnego szoku nerwowego. Ta forma zaburzenia występuje przy stresie emocjonalnym.

Jąkanie neurotyczne staje się zauważalne, gdy osoba musi rozmawiać w nieznanym środowisku lub z nieznajomymi.

Czasami u dorosłych jąkanie jest tymczasowe. Rozwija się po silnym strachu, w napadzie złości, w stanie namiętności. Po pewnym czasie jąkanie mija. Czasami można poradzić sobie z naruszeniem przy szklance herbaty lub nawet niewielkiej dawce alkoholu.

Logoneuroza, która rozwija się na tle stresu, wymaga wczesnej profesjonalnej pomocy. Jeśli go nie ma, u pacjenta powstanie pewien stereotyp. Jąkanie stanie się chroniczne. Będzie to skomplikowane przez naruszenie mowy zewnętrznej, mogą pojawić się drgawki, tiki, drganie. Nasila się dyskomfort psychiczny, co negatywnie wpływa na interakcje z innymi ludźmi.

Wideo: Snezhko R. A. mówi o przyczynach jąkania:

Jąkanie rzadko rozwija się w wieku dorosłym. Najczęściej ten problem prześladuje osobę od dzieciństwa. Przyczyny można sprowadzić do zaburzeń organicznych, do patologii nerwicowych. Jednak u wszystkich pacjentów jąkanie jest trwałe.

Leczenie utrudnia fakt, że problem ten jest często dziedziczny, a sam pacjent ukształtował już trwałe stereotypy dotyczące mowy. Terapia może trwać kilka lat. Jeśli pacjent ma wystarczająco dużo cierpliwości, aby ukończyć kurs leczenia, jego mowa zostaje w pełni przywrócona.

Diagnostyka jąkania

Diagnoza choroby leży w kompetencji takich specjalistów jak: neurolog i psycholog. Diagnoza nie jest trudna, ponieważ problemy z mową są słyszalne nawet dla osoby bez specjalnego wykształcenia. O jąkaniu mówi się, gdy pacjent ma odchylenia w mowie od normalnego rytmu i artykulacji. O wiele trudniej jest określić przyczyny naruszenia.

Czasami mowa charakteryzuje się przerywaną mową u osób, które nie cierpią na jąkanie, dlatego lekarz musi dokładnie zdiagnozować zaburzenie. Ważne jest, aby ocenić częstotliwość i czas trwania przerw w mówieniu.

Jest do tego specjalna technika. Ma na celu zliczanie zatrzymań, które występują na każde 100 słów wypowiedzianych przez pacjenta. Jeśli nie cierpi na jąkanie, procent przerw wyniesie 7%. U osób z logoneurozą odsetek ten sięga 10%, a nawet więcej.

Należy również zwrócić uwagę na to, jak długo trwają przerwy podczas wymawiania słów. U osób zdrowych pauzy te są niewidoczne, podczas gdy u jąkających się pacjentów wręcz przeciwnie, są wyraźne. Mogą trwać 1-30 sekund. W tym przypadku mięśnie twarzy pacjenta są napięte.

Jakie terapie oferuje współczesna medycyna?

Aby poradzić sobie z jąkaniem, musisz podejść do problemu w sposób kompleksowy. W pracy z pacjentem należy wziąć pod uwagę aspekty psychologiczne, biologiczne i społeczne.

Terapia przebiega w kilku kierunkach: farmakoterapia, logopedia i korekta psychoterapeutyczna.

Farmakoterapia

Leki są przepisywane pacjentom w celu wyeliminowania napadów i ustabilizowania reakcji neurologicznych.

Terapia prowadzona jest przy użyciu leków takich jak:

• Leki przeciwskurczowe i przeciwdrgawkowe: Finlepsin, Midocalm, Magnerot. Ponadto pacjenci przyjmują witaminy z grupy B (Milgamma).
• Środki uspokajające, które pomagają wyeliminować napięcie nerwowe. Są to takie leki jak: Afobazol, Glycine, Grandaxin, Novopassit, Dormiplant, wyciąg z waleriany, melisy i matki.

Prowadzenie terapii mowy

Praca z logopedą pozwala wyeliminować wypracowane w człowieku stereotypy mowy, pozbyć się nawyków zniekształcających wymowę dźwięków i słów.

Leczenie odbywa się w następujących obszarach:

• Nauczenie pacjenta prawidłowej techniki mowy, ustalenie oddychania. Pacjent uczy się opanować własny głos, rozwijać prawidłową artykulację.
• Wypracowywanie nowych technik mówienia podczas czytania opowiadań i podczas normalnej rozmowy.
• Doprowadzenie ukształtowanych umiejętności do automatyzmu. Z pacjentem opracowywane są różne sytuacje mowy, uczą go zachowania równowagi emocjonalnej i radzenia sobie z trudnościami, które pojawiają się podczas komunikowania się z innymi ludźmi.

Podany plan leczenia ma charakter orientacyjny. Logopedzi stale aktualizują swoje metody leczenia. Dla każdego pacjenta program jest opracowywany indywidualnie. Zajęcia mogą odbywać się w grupie. Czasami szkolenie odbywa się osobiście z każdym pacjentem.

Szeroko stosowana jest metoda leczenia jąkania według L. Z. Harutyunyana. Według niej lekarz kształtuje u pacjenta nową zdolność motoryczną mowy.

Korekta psychoterapeutyczna

Korekta psychoterapeutyczna odbywa się w następujących obszarach:

• Sugestywne metody wywierania wpływu. Sprowadzają się do hipnozy, której poddawany jest pacjent. Ilość sesji dobierana jest indywidualnie. Podczas pracy z osobą lekarz koncentruje się na sferze emocjonalnej, na cechach oddechu, artykulacji i ruchach aparatu głosowego.
• Racjonalne metody leczenia. Sprowadzają się do rozmowy z osobą. Ich celem jest nauczenie pacjenta odpowiedniego odniesienia się do jego problemu i nadanie mu impetu do podjęcia wysiłków, aby go pokonać.
• Edukacja pacjenta z wykorzystaniem technik autotreningu. Takie umiejętności pozwolą w przyszłości na samodzielne udzielanie sobie pomocy psychologicznej.

Fizjoterapia jest jedną z pomocniczych metod terapii. Ćwiczenia mają na celu wypracowanie mięśni odpowiedzialnych za mowę. Pozytywnie wpływają na funkcjonowanie układu nerwowego.

Gimnastyka oddechowa zaproponowana przez Strelnikovą, a także zajęcia jogi, mogą utrwalić wynik. Dodatkowe terapie obejmują akupunkturę i akupunkturę.

Terapie alternatywne są często stosowane jako dodatkowa pomoc dla osób z jąkaniem. Jednocześnie należy wybrać specjalistę, który będzie miał dobre zalecenia i doświadczenie w pracy z takimi pacjentami.

Istnieją metody leczenia jąkania, których skuteczność nie została udowodniona. Na przykład modlitwa o jąkanie. Jeśli chcesz, możesz to przeczytać, ale nie zaleca się szukania pomocy u ekspertów, którzy konspirują i biorą za to pieniądze.

Wideo: Snezhko R. A. mówi o nieadekwatności nowoczesnych metod leczenia jąkania:

Koszt i czas trwania leczenia

Jeśli ktoś spotkał „profesjonalistę”, który za pewną kwotę gwarantuje, że za pomocą jednej sesji hipnozy uchroni go przed jąkaniem, to takiej obietnicy nie należy wierzyć. Nie będzie możliwe natychmiastowe rozwiązanie problemu lub powróci on przy najmniejszym emocjonalnym podnieceniu. Osoba powinna zrozumieć, że leczenie jąkania to długi proces, który wymaga zintegrowanego podejścia. To jedyny sposób na radykalne rozwiązanie problemu.

Warunki ustalamy indywidualnie z lekarzem. Wszystko zależy od charakterystyki przebiegu choroby. Kurs podstawowy ogranicza się do miesięcznego pobytu w szpitalu. Następnie w trybie ambulatoryjnym będzie musiał być leczony przez kolejne 3-6 miesięcy, a czasem nawet rok. W niektórych przypadkach terapię powtarza się co roku.

Kiedy pacjent zauważa, że udaje mu się pokonać pewną barierę, jest natchniony, co staje się doskonałą podstawą do dalszego doskonalenia mowy. Koszt zabiegów różni się w zależności od regionu i kraju.

Orientacyjne opłaty za kurs:

• 60-100 tysięcy rubli - Centralne Centrum Rozrywki w Moskwie.
• 50 tysięcy rubli - Centralne Centrum Rozrywki Kijów.
• 55-60 tysięcy dolarów - Izrael, klinika Hadassah.
• 45-50 tysięcy rubli - MC Nadieżda, Mińsk.
• 100 tysięcy rubli Centrum Zdrowej Mowy, Jekaterynburg.

Radzenie sobie z jąkaniem i minimalizowanie prawdopodobieństwa nawrotu choroby jest możliwe tylko wtedy, gdy z pacjentem pracują specjaliści różnych specjalności.

Zapobieganie i prognozowanie jąkania

Zapobieganie jąkaniu sprowadza się do dbania o zdrowie psychiczne. Nie można pozbyć się stresu, ale całkiem możliwe jest wzmocnienie własnej psychiki i równowagi psychicznej.

Jeśli ktoś zauważy, że w jego mowie pojawiają się najmniejsze zakłócenia, które nasilają się u szczytu podniecenia emocjonalnego, należy skontaktować się z lekarzem. Możesz znaleźć specjalistę w Internecie. Programy opracowane pod kierunkiem następujących autorów są skuteczne: Asatiani N. M. i Vlasova N. A., Nekrasov Yu. B., Shklovsky V. M. Wszystkie mają na celu kompleksowe badanie mowy pacjenta i łączenie różnych kierunków: psychoterapeutyczna, neurologiczna, logopedyczna.

Jeśli osoba cierpi na jąkanie, nie powinieneś znosić tego problemu. Musisz udać się do lekarza, skorzystać z wysokiej jakości terapii i cieszyć się komunikacją z innymi ludźmi.

Autor artykułu: Mochalov Pavel Alexandrovich | d. m. n. terapeuta

Edukacja: Moskiewski Instytut Medyczny. IM Sechenov, specjalność - „Medycyna ogólna” w 1991 roku, w 1993 roku „Choroby zawodowe”, w 1996 roku „Terapia”.