Powikłania Zakrzepowo-zatorowe - Jakie Jest Ryzyko? Zapobieganie

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 21:47

Powikłania zakrzepowo-zatorowe

Powikłania zakrzepowo-zatorowe są pilnym problemem w chirurgii. Powodują poważne konsekwencje zdrowotne i mogą doprowadzić do śmierci pacjenta. Jak pokazują statystyki, w samej Rosji każdego roku z powodu nagłej zatorowości płucnej umiera około 100 000 osób. Około 5% pacjentów umiera z rozwojem masywnego PE. W tym przypadku skrzeplina zostaje oderwana, a jej rozpad na małe cząsteczki, które zatykają małe naczynia, rozprzestrzeniając się po ciele wraz z przepływem krwi. Większość skrzepów krwi tworzy się w żyłach kończyn dolnych, a stamtąd dostają się do naczyń serca i płuc.

Zablokowane płuco zaczyna cierpieć na głód tlenu, w wyniku czego jego tkanki obumierają. Im większy skrzep krwi, tym bardziej globalne zmiany patologiczne. Rozległe zmiany w płucach prowadzą do martwicy dużych obszarów. Ten stan nazywa się zawałem płuc. W przyszłości u pacjenta wystąpi niewydolność oddechowa i serca, która staje się przyczyną śmierci. Dlatego zapobieganie powikłaniom zakrzepowo-zatorowym w okresie pooperacyjnym jest ważnym zadaniem stojącym przed lekarzami.

Należy zauważyć, że choroba zakrzepowo-zatorowa może rozwinąć się nie tylko po operacji żył kończyn dolnych. Zagrożone są pacjentki przyjmowane na oddział urologiczny, urazowy i ginekologiczny szpitala. Oznacza to, że są to wszyscy pacjenci, dla których planowana jest operacja lub została już wykonana.

Inne powikłania przenoszonej zakrzepicy żylnej to zakrzepica żyły głównej dolnej, zakrzepica żyły żyły dolnej. Mogą również powodować PE, ale same w sobie są stanami zagrażającymi życiu.

Zadowolony:

• Przyczyny choroby zakrzepowo-zatorowej
• Jakie jest ryzyko wystąpienia powikłań zakrzepowo-zatorowych?
• Objawy powikłań zakrzepowo-zatorowych
• Jak rozpoznać powikłania zakrzepowo-zatorowe
• Leczenie powikłań zakrzepowo-zatorowych
• Jak uniknąć rozwoju powikłań zakrzepowo-zatorowych?

Przyczyny choroby zakrzepowo-zatorowej

Powikłania zakrzepowo-zatorowe rozwijają się zarówno przy zaburzeniu przepływu krwi w naczyniach kończyn dolnych, jak i na tle innych czynników predysponujących.

Istnieją trzy główne przyczyny, które prowadzą do powstania skrzepu krwi. Nazywają się triadą Virchow. Tak więc skrzepliny powstają, gdy przepływ krwi przez żyły zwalnia, gdy naruszona jest integralność ściany naczynia i gdy zwiększa się krzepnięcie krwi. Wszystkie te trzy czynniki rozwijają się u pacjentów we wczesnym okresie po operacji.

Do najbardziej niebezpiecznych interwencji chirurgicznych pod względem ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych należą:

• Operacja na narządach jamy brzusznej. Co więcej, nawet nowoczesna laparoskopia, wykonywana w celach terapeutycznych i diagnostycznych, nie gwarantuje braku ryzyka powikłań, takich jak choroba zakrzepowo-zatorowa. Rozwijają się u 19% ogółu operowanych pacjentów.
• Operacje na wewnętrznych narządach płciowych zlokalizowanych w miednicy małej. Może to obejmować łyżeczkowanie macicy i cięcie cesarskie. Ryzyko wystąpienia choroby zakrzepowo-zatorowej wynosi 11,2%.
• Operacje urologiczne, w tym resekcja prostaty. Ryzyko powikłań sięga 7,1%.
• Operacje wykonywane na oddziałach neurochirurgii. Ryzyko wystąpienia powikłań może sięgać nawet 24%.
• Usunięcie złośliwego guza z organizmu, niezależnie od jego lokalizacji. Ryzyko wzrasta do 30%.
• Zabiegi z powodu kontuzji kończyn dolnych, a także zabiegi wykonywane w ramach protetyki stawu biodrowego lub kolanowego. Jeśli pacjent jest unieruchomiony przez długi czas, prawdopodobieństwo wystąpienia powikłań zakrzepowo-zatorowych wzrasta do 84%.

Czynniki ryzyka:

• Należący do płci żeńskiej. Udowodniono, że skrzepy krwi częściej powstają u kobiet, co jest w dużej mierze spowodowane wahaniami hormonalnymi w ich organizmie.
• Wiek starcze. Wraz ze starzeniem się organizmu wzrasta ryzyko tworzenia się skrzepów krwi w naczyniach krwionośnych.
• Siedzący tryb życia, siedzący tryb życia. Czynniki te przyczyniają się do zastoju krwi w żyłach.
• Żylaki, co prowadzi do przerwania ich aparatu zastawkowego, do spowolnienia przepływu krwi, do zwiększenia agregacji płytek krwi.
• Przyjmowanie hormonalnych środków antykoncepcyjnych. Leki te wpływają na właściwości reologiczne krwi, zagęszczając ją.
• Dziedziczna predyspozycja do trombofilii i zwiększonych zakrzepów krwi.

Jakie jest ryzyko wystąpienia powikłań zakrzepowo-zatorowych?

W zależności od charakteru i wielkości zabiegu chirurgicznego stopień ryzyka powikłań związanych z chorobą zakrzepowo-zatorową jest różny:

• Jeśli operacja nie jest masywna, na przykład pacjent wykonuje laparoskopię lub interwencję przezcewkową na gruczole krokowym, to ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych nie przekracza 0,2%. W tym przypadku nie więcej niż 0,002% wszystkich przypadków kończy się śmiercią. Takie ryzyko uważa się za niskie.
• Operacje o dużej objętości interwencji, np. Resekcja pęcherzyka żółciowego, usunięcie zapalenia wyrostka robaczkowego, cięcie cesarskie, resekcja macicy, operacje na żołądku i jelitach, usunięcie gruczolaka prostaty - wszystkie te zabiegi wiążą się ze średnim ryzykiem powikłań zakrzepowo-zatorowych. Rozwijają się w około 5% przypadków.
• Usunięcie guza złośliwego, operacja złamań kończyn dolnych z wymianą stawów, a także zabiegi neurochirurgiczne niosą ze sobą duże ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych. U pacjentów w 80% przypadków powstaje zakrzepica żył głębokich nogi, w 40% przypadków zakrzepica żyły głównej dolnej, w 10% przypadków rozwija się zator tętnicy płucnej. W takim przypadku niektórzy pacjenci umierają.

Objawy powikłań zakrzepowo-zatorowych

W przypadku zakrzepicy żył głębokich nóg osoba odczuwa bolesne odczucia w kostce i stopie. Skóra w tym miejscu zmienia swój naturalny kolor, staje się fioletowa lub niebieska. Skrzep zatyka żyły, co powoduje silny ból i niedostateczne ukrwienie tkanek kończyn dolnych. Dlatego jeśli pacjent po operacji skarży się na ból kończyn dolnych, nie należy ich ignorować.

Zatorowość płucna objawia się na różne sposoby. Jeśli małe naczynie zostało zablokowane, powikłanie może pozostać nierozpoznane do pewnego momentu. W rezultacie cierpią układ oddechowy i sercowy. Często u tych pacjentów rozwija się przewlekłe zakrzepowo-zatorowe nadciśnienie płucne.

Wskażą na to takie zaburzenia zdrowia jak:

• Napadowy suchy kaszel.
• Wyładowanie podczas kaszlu flegmy z krwią.
• Ból w klatce piersiowej.
• Nagle rozwijająca się duszność, której nie może towarzyszyć aktywność fizyczna.
• Uczucie braku powietrza.
• Epizody utraty przytomności.

Jeśli zator tętnicy płucnej jest masywny, wówczas u pacjenta pojawia się silny ból w mostku, nasila się duszność, aw wydzielinie oddzielonej od płuc znajduje się krew. Skóra szyi, twarzy i płatków uszu staje się sinicza. Pomiędzy sutkami pojawia się pozioma linia, która również zmienia kolor na niebieski. Śmierć kliniczna może się szybko rozwinąć, jeśli nie ma odpowiedniej terapii, pacjent umiera. Czasami śmierć przychodzi bardzo szybko: człowiek po prostu wstaje i upada. Po kilku minutach jego życie się kończy.

Jak rozpoznać powikłania zakrzepowo-zatorowe

Jedną z pouczających metod diagnozowania zakrzepicy żył kończyn dolnych jest ultrasonografia naczyń.

Zatorowość płucną z masami zakrzepowymi można wykryć za pomocą radiografii, ale jeśli nie ma globalnych zmian w tkance płucnej, choroba może pozostać nierozpoznana. Jednocześnie wywiad i ocena stanu pacjenta są pomocne w określeniu choroby zakrzepowo-zatorowej.

Badanie krwi na obecność D-dimerów pod kątem właściwości reologicznych (poziom fibryny, INR, APTT, PTT, PTI) - wszystkie te badania pozwalają na wyjaśnienie diagnozy. Leczenie rozpoczyna się natychmiast po wykryciu problemu.

Leczenie powikłań zakrzepowo-zatorowych

Jeśli pacjent z zatorowością płucną nie otrzyma opieki medycznej, jego śmierć następuje w 90% przypadków. Dlatego terapię należy przeprowadzić jak najwcześniej.

Lekarz powinien skierować wysiłki w celu rozpuszczenia skrzepu krwi, a także zwiększenia płynności krwi. Dlatego pacjentowi pokazano dożylne podawanie następujących leków:

• Heparyny drobnocząsteczkowe. Przez 5-7 dni pacjentowi podaje się heparynę w dawce 31-33 000 IU dziennie. Lub zamień heparynę na enoksaparynę w dawce 180 mg dziennie.
• Leki trombolityczne: Streptokinaza (250 000 IU w ciągu pierwszych pół godziny, a następnie 100 000 IU w ciągu pierwszych 24 godzin) i Alteplaza (100 mg w ciągu pierwszych 24 godzin).

W przypadku podawania doustnego może być wskazane 10 mg warfaryny przez tydzień.

Jeśli to konieczne, u pacjenta z zakrzepicą instaluje się filtr cava. Jest wstrzykiwany do światła żyły głównej dolnej.

Operację powikłań zakrzepowo-zatorowych wykonuje się w następujących przypadkach:

• Nawrót zatorowości płucnej przy wystarczającym leczeniu przeciwzakrzepowym.
• Masywna zakrzepica żyły głównej dolnej.
• Wcześniej przeniesiona lub planowana operacja u pacjenta z zatorowością płucną.

Jak uniknąć rozwoju powikłań zakrzepowo-zatorowych?

Aby zapobiec rozwojowi powikłań zakrzepowo-zatorowych, podejmuje się następujące środki zapobiegawcze:

• Jeśli osoba przeszła operację, należy ją jak najszybciej wychować.
• Pacjent powinien nosić odzież uciskową, która zapobiega zastojowi krwi w żyłach. Jeśli dana osoba nosi elastyczne skarpetki, ryzyko zakrzepicy zmniejsza się do 8,6%, a jeśli nosi pończochy, prawdopodobieństwo jej powstania spada do 3,2%. Jeśli taką bieliznę używa osoba o średnim i minimalnym ryzyku wystąpienia powikłań, prawdopodobieństwo ich wystąpienia wynosi zero. Dlatego odzież uciskowa musi być dostępna dla każdego pacjenta po operacji.
• Okresowa kompresja pneumatyczna służy do poprawy przepływu krwi w żyłach kończyn dolnych. W tym celu stosuje się mankiet do pompowania powietrza, który nakłada się na udo i kostkę pod ciśnieniem 20 mm. rt. Sztuka. i na udzie pod naciskiem 35 mm. rt. Sztuka.
• W celach profilaktycznych pacjentowi wstrzykuje się heparynę jeszcze przed operacją. Wstrzyknięcie wykonuje się podskórnie w dawce 5000 jednostek. Po zabiegu pokazano siedmiodniowy cykl wstrzyknięć w dawce 5000 IU 3-4 razy dziennie.
• Warfaryna jest przepisywana wszystkim pacjentom, którzy nie mają przeciwwskazań do jej stosowania. Dawka wynosi 2,5 mg / dzień. Zabieg trwa 30-45 dni.

Autor artykułu: Volkov Dmitry Sergeevich | c. m. n. chirurg, flebolog

Wykształcenie: Moskiewski Państwowy Uniwersytet Medycyny i Stomatologii (1996). W 2003 roku uzyskał dyplom Centrum Medycyny Dydaktycznej i Naukowej Administracji Prezydenta Federacji Rosyjskiej.