Zanik Mięśni Pośladkowych

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 21:47

Określenie atrofii pośladków

Zanik mięśni pośladkowych jest z reguły powikłaniem różnych schorzeń, częściej o charakterze neuronalnym lub następstw pourazowych z całkowitą lub częściową utratą zdolności motorycznych. W niektórych przypadkach choroba jest spowodowana czynnikiem dziedzicznym. Tkanka mięśniowa pośladków jest znacznie zmniejszona, staje się cieńsza, degeneruje się i jest zastępowana tkanką łączną i tłuszczową, czasem całkowicie zanika.

Przyczyny i objawy atrofii mięśni pośladkowych

Zanik mięśni dzieli się na prostą (lub pierwotną) i neurogenną (lub wtórną). W pierwotnym wariancie atrofii mięśni (miopatia) sama tkanka mięśniowa jest dotknięta w wyniku naruszenia unerwienia (zaopatrzenia włókien mięśniowych w nerwy). Istotną rolę odgrywają czynniki, które dają impuls do początku powstawania procesu patologicznego - nadmierny wysiłek fizyczny i ogólny stan organizmu ludzkiego, różne choroby zakaźne i nerwobóle, urazy.

Zanik wtórny lub neurogenny zwykle towarzyszy niektórym poważnym chorobom, w których atakowane są neurony ruchowe rdzenia kręgowego, korzeni nerwowych lub nerwów obwodowych. Atrofia jest często spowodowana urazem pni nerwowych lub chorobami zakaźnymi, które powodują śmierć komórek nerwowych w rdzeniu kręgowym; choroby neurologiczne - osteochondroza kręgosłupa lędźwiowego, zapalenie stawów i artroza.

Długotrwała przymusowa bezczynność pacjenta w wyniku udarów, paraliżu, niedowładów prowadzi również do rozwoju atrofii mięśni pośladkowych. W niektórych przypadkach jest to postępujący zanik mięśni lub miopatia związana z płcią, choroba jest dziedziczna.

Obraz kliniczny zależy od podstawowej przyczyny wystąpienia i rozwoju atrofii mięśni pośladkowych. Jeśli choroba jest pierwotna, to charakteryzuje się powolnym i stopniowym objawem - przy postępującej dystrofii mięśniowej pacjent ma specyficzny „kaczy chód”.

W wtórnej postaci zaniku mięśni pośladkowych symptomatologia zależy od stopnia uszkodzenia i charakteru choroby podstawowej. W przypadku zespołu nerwu pośladkowego górnego obserwuje się ból w górnej części pośladka i biodra. W przypadku dziedzicznej miopatii, która występuje tylko u chłopców we wczesnym dzieciństwie, charakterystyczny jest również rozwój atrofii mięśni pośladków, co w połączeniu z innymi objawami choroby prowadzi do całkowitego unieruchomienia dziecka.

Zjawiska miopatyczne ulegają znacznemu nasileniu pod wpływem różnych niekorzystnych czynników - infekcji, intoksykacji, nadmiernego wysiłku. Różnią się symetrią procesu, zanikiem jednej grupy mięśniowej, inne zwiększają kompensacyjnie. Częściej objętość tkanki mięśniowej wzrasta nie z powodu włókien mięśniowych, ale w wyniku ich zastąpienia przez tkankę tłuszczową i łączną. Mięśnie stają się duże, ale słabe, wiotkie, nie ma w nich siły.

n

Przyczyną atrofii jest również zapalenie ścięgna pośladkowego lub zapalenie ścięgien mięśnia sercowego z powodu dynamicznego postępu zaburzeń ruchowych. W tej chorobie dotyczy to ścięgien, a proces przechodzi do tkanki mięśniowej. Obserwuje się osłabienie mięśni, dochodzi do atrofii, nasilają się zaburzenia motoryczne - pacjentowi trudno jest podnieść się z pozycji poziomej. Postęp choroby często prowadzi do zerwania połączenia mięśnia ze ścięgnem, z bólem po kliknięciu i ograniczeniem ruchomości kończyny.

Osłabienie i zanik tkanki mięśniowej okolicy pośladkowej wiąże się z naruszeniem ich unerwienia przez górny i dolny nerw pośladkowy, co prowadzi do pewnych trudności w prostowaniu zgiętego tułowia, wyprostowaniu i rotacji kończyny dolnej w udzie. Paraliż mięśnia pośladkowego dużego staje się zauważalny podczas biegania, skakania, wchodzenia po schodach lub pochyleniach. Podczas chodzenia po równym podłożu paraliż nie jest zauważalny.

Diagnostyka i leczenie atrofii mięśni pośladkowych

Diagnostyka przeprowadzana jest na podstawie badania i dokładnego zebrania wywiadu, w razie potrzeby stosuje się inne metody badawcze. Wybór taktyki i możliwości leczenia zależy od stopnia zaawansowania choroby, a także od głębokości uszkodzenia tkanki mięśniowej.

W każdym razie terapia powinna przede wszystkim mieć na celu leczenie choroby podstawowej, która spowodowała rozwój atrofii. Terapia objawowa pomoże złagodzić i poprawić stan pacjenta. Aktywnie nie stosuje się leczenia farmakologicznego, a mianowicie fizjoterapii. W ciężkich przypadkach przeprowadza się jedynie leczenie zachowawcze, którego celem jest zapobieganie pogorszeniu się stanu pacjenta, a także wsparcie moralne i psychologiczne oraz odpowiednia opieka.

Autor artykułu: Mochalov Pavel Alexandrovich | d. m. n. terapeuta

Edukacja: Moskiewski Instytut Medyczny. IM Sechenov, specjalność - „Medycyna ogólna” w 1991 roku, w 1993 roku „Choroby zawodowe”, w 1996 roku „Terapia”.