Miażdżyca Na Twarzy - Objawy I Leczenie

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-07 17:51

Miażdżyca na twarzy

Miażdżyca nie jest guzem, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka, ale specjalną łagodną formacją - torbielą łojową. Najczęściej występuje w strefach łojotokowych: na twarzy (skrzydełka nosa, policzki, czoło, trójkąt nosowo-wargowy, podbródek), za uszami. Naturalnie powoduje to dyskomfort i tworzy poważny defekt kosmetyczny. W zależności od wielkości i stanu miażdżycy dobiera się sposób jego usunięcia. Jednak w warunkach współczesnej medycyny taka operacja nie jest trudna i prawie nigdy nie prowadzi do powstania zauważalnej blizny.

Zadowolony:

• Pochodzenie miażdżycy
• Przyczyny rozwoju miażdżycy na twarzy
• Objawy choroby
• Cechy miażdżycy w różnych częściach twarzy
• Diagnostyka
• Leczenie i usuwanie miażdżycy na twarzy
• Zapobieganie

Pochodzenie miażdżycy

Gromadzenie się detrytusu (wydzielanie gruczołów łojowych) w połączeniu z zablokowaniem przewodu wydalniczego jest główną przyczyną powstawania miażdżycy. Najczęściej cystę retencyjną rozpoznaje się u pacjentów obu płci w wieku od 16 do 60 lat. W rzadkich przypadkach jest to wrodzona anomalia rozwoju wewnątrzmacicznego płodu i występuje u małych dzieci.

Skóra ludzkiego ciała jest chroniona przez około 90 tysięcy gruczołów łojowych. Dzięki temu zatrzymuje wilgoć, utrzymuje stałą temperaturę ciała oraz posiada właściwości bakteriobójcze. Wszystkie te funkcje są realizowane dzięki temu, że gruczoł łojowy wytwarza określony sekret, jednocześnie dzieląc swoje komórki i częściowo je niszcząc. Cykl ten trwa 3-4 tygodnie, podczas których zawartość gruczołu zostaje całkowicie odnowiona.

Detrytus jest wytwarzany przez trzy rodzaje gruczołów łojowych:

• Duże gruczoły na nosie, policzkach, brodzie, skórze głowy;
• Gruczoły środkowe w okolicy włosów welusowych;
• Małe gruczoły w długich mieszkach włosowych górnej warstwy skóry.

Kanał wydalniczy może otwierać się zarówno do mieszka włosowego, jak i do powierzchni skóry.

Przyczyny rozwoju miażdżycy na twarzy

Czynniki wywołujące gromadzenie się wydzielin i blokowanie gruczołów łojowych:

• Brak równowagi hormonalnej w okresie dojrzewania lub w okresie menopauzy (menopauza);
• Wpływ na płód hormonów organizmu matki w przypadku wrodzonej miażdżycy;
• Choroby ośrodkowego układu nerwowego i autonomicznego układu nerwowego, które zakłócają regulację metabolizmu lipidów;
• Zakłócenia metabolizmu;
• Patologia nadnerczy;
• Choroby przewodu żołądkowo-jelitowego;
• Łojotokowe zapalenie skóry.

Im starsza kobieta, tym mniej tłusta staje się jej skóra w porównaniu z okresem dojrzewania. Pod tym względem skóra mężczyzn dłużej zachowuje elastyczność dzięki wpływowi testosteronu. Biorąc pod uwagę rozwój patologii na tle chorób autoimmunologicznych i dziedzicznych, cechy skóry związane z wiekiem nie mają znaczenia.

Objawy choroby

Przez długi czas miażdżyca na twarzy nie objawia się niczym, wypełnienie torbieli następuje w ciągu 6-10 miesięcy. Detrytus składa się z cząstek śluzu i tłuszczu, komórek nabłonka, cząsteczek cholesterolu. Wielkość miażdżycy na twarzy waha się od kilku milimetrów do 5-7 cm średnicy. Najczęściej osoba przypadkowo zauważa miażdżycę, znajdując na skórze twarzy niezwykły gęsty nowotwór.

Objawy:

• Gęsta konsystencja;
• Prawidłowy zaokrąglony kształt;
• Brak bolesnych wrażeń;
• Skóra nad torbielą jest ruchoma, nie fałduje się, jej struktura i kolor nie ulegają zmianie;
• Przy zapaleniu torbieli i tworzeniu się ropnia skóra staje się czerwona, pojawia się obrzęk tkanek, ropna zawartość pojawia się w górnej części torbieli;
• Wraz z tworzeniem się ropowicy ropne wydzieliny rozprzestrzeniają się w tkance podskórnej, tkanki ulegają martwicy, a temperatura ciała wzrasta.

Jeśli nie podejmiesz działań w celu leczenia ropiejącego miażdżycy na twarzy, możliwa jest sepsa i śmierć.

Cechy miażdżycy w różnych częściach twarzy

Objawy miażdżycy na twarzy zależą od tego, gdzie się znajduje. Najczęściej cysta gruczołów łojowych występuje na policzkach, czole, skrzydłach nosa, powiekach, rzadziej na nosie.

• Miażdżyca na policzku. Duża liczba gruczołów łojowych w tym obszarze twarzy wywołuje pojawienie się miażdżycy na policzku. Torbiel pojawia się z powodu naruszenia zasad pielęgnacji skóry, zaburzeń hormonalnych, jako powikłanie łojotoku. Operacja usunięcia formacji na policzku kończy się powstaniem blizny, ponieważ torbiel należy wyciąć wraz z torebką, w której została utworzona. Dlatego wskazane jest jak najszybsze pozbycie się miażdżycy.

• Miażdżyca na nosie. Najczęściej torbiel gruczołów łojowych tworzy się na skrzydłach nosa jako powikłanie trądziku, łojotoku, zaburzenia równowagi hormonalnej. Należy go odróżnić od tłuszczaka, brodawczaka, wrzodu wewnętrznego, ropowicy i torbieli skórnej. Jeśli miażdżyca na nosie ulegnie zapaleniu, tego procesu nie można całkowicie zatrzymać, dopóki kapsułka nie zostanie usunięta. Torbiel nie może się samodzielnie rozpuścić, ponieważ składa się z sebum, substancji zrogowaciałej i cholesterolu. Aby usunąć cysty na nosie, stosuje się metodę laserową lub fal radiowych, a także całkowite wyłuszczenie.
• Miażdżyca na czole. Torbiel łojowa na czole najczęściej tworzy się na granicy skóry głowy, gdzie znajduje się wiele mieszków włosowych. Ta formacja wymaga różnicowania z tłuszczakiem, włókniakiem, syfilityczną dziąsłem. Usuwanie miażdżycy na czole odbywa się metodą laserową lub falą radiową, w której wydalana jest nie tylko zawartość torbieli, ale także torebka, w której powstała miażdżyca.
• Miażdżyca na brwiach. Tworzy się w mieszku włosowym brwi, zwykle osiągając niewielki rozmiar. Często otwiera się samoistnie, co prowadzi do nawrotu miażdżycy. Usunięcie torbieli przeprowadza się ambulatoryjnie, przebiega bez komplikacji. Blizna jest ukryta za szczeciniastymi włoskami brwi, dzięki czemu jest niewidoczna.
• Miażdżyca na górnej i dolnej powiece. Ponieważ gruczołów łojowych na górnej powiece jest więcej niż na dolnej, miażdżyca w tej części twarzy jest rozpoznawana 2 razy częściej. Ale rzadko osiąga duży rozmiar, wygląda jak mały węzeł. Ta formacja czasami ropie i spontanicznie się otwiera. Należy go odróżnić od brodawczaka, gradówki, rogowacenia, gruczolaka i znamię wieku, brodawki starczej. Szczególnie niebezpieczny jest błąd w różnicowaniu miażdżycy od tłuszczaka, który może przekształcić się w mięsaka limfatycznego.

Usunięcie miażdżycy w oku odbywa się bez czekania na ropienie, a powstałe tkanki poddaje się badaniu histologicznemu w celu wykluczenia procesu złośliwego.

Diagnostyka

Specjalista jest w stanie postawić prawidłową diagnozę poprzez oględziny i badanie palpacyjne formacji. Aby wyjaśnić morfologię usuniętych tkanek, wykonuje się ich badanie histologiczne. Rozpoznanie miażdżycy w nosie i oczach wymaga badania CT, USG lub RTG w wielu projekcjach. Leczeniem miażdżycy twarzy zajmuje się chirurg szczękowo-twarzowy, dermatolog-onkolog.

Leczenie i usuwanie miażdżycy na twarzy

Ze względu na specyfikę swojej budowy torbiel gruczołu łojowego na twarzy nie może się samodzielnie rozpuścić. Tradycyjne receptury i środki medycyny zachowawczej są nieskuteczne, ich stosowanie jest bezużyteczne. Jedynym niezawodnym sposobem jest całkowite i radykalne usunięcie miażdżycy wraz z torebką, w której się znajduje.

Jeśli dojdzie do samoistnego otwarcia torbieli, stan ten jest niebezpieczny, ponieważ ropna wydzielina przenika do tkanki podskórnej i może powodować ropień, ropowicę, a nawet posocznicę (zatrucie krwi).

Miażdżycę w „zimnym” stadium można usunąć bez powikłań i powstawania widocznej blizny. Do jej wyłuszczenia wykorzystuje się osiągnięcia chirurgii laserowej lub radiowej. Po nożu laserowym nie pozostają żadne blizny ani blizny. Operacja wykonywana jest w 20-30 minut w znieczuleniu miejscowym.

Usuwanie miażdżycy ze stanem zapalnym odbywa się w kilku etapach. Najpierw otwiera się ropień, usuwając jego zawartość wraz z instalacją drenażu. Przez 5-7 dni pacjent przyjmuje leki przeciwbakteryjne w celu złagodzenia objawów zapalenia. Po 2-3 tygodniach miażdżyca zostaje całkowicie usunięta wraz z kapsułką.

Powikłania pooperacyjne są bardzo rzadkie, dlatego zabieg usunięcia torbieli łojowej uważany jest za nieskomplikowany zabieg. Waporyzacja fal radiowych (parowanie) miażdżycy to nowoczesna metoda bezkontaktowa, w której tkanki nie są uszkadzane, ale jakby rozsuwane bez znaczącego uszkodzenia. Służy do usuwania torbieli gruczołu łojowego na policzkach, na powiekach, w okolicy trójkąta nosowo-wargowego.

Zapobieganie

Aby zapobiec pojawianiu się miażdżycy na twarzy, należy dokładnie pielęgnować skórę, przeprowadzić profesjonalne czyszczenie.

Skuteczne środki zapobiegające miażdżycy:

• Usuwanie nadmiaru tłuszczu ze skóry za pomocą kąpieli parowych;
• Korekta diety - ograniczenie spożycia potraw pikantnych, tłustych, węglowodanowych, wprowadzenie do menu potraw bogatych w witaminy i błonnik;
• Codzienne usuwanie makijażu z twarzy przed pójściem spać;
• Realizacja zaleceń kosmetyczki dotyczących pielęgnacji skóry;
• Przyjmowanie kompleksów witaminowo-mineralnych w celu utrzymania elastyczności skóry twarzy;
• Ograniczenie ekspozycji skóry twarzy i ciała na promienie ultrafioletowe, stosowanie kosmetyków przeciwsłonecznych;
• Ochrona skóry zimą przed odwodnieniem i wysuszeniem;
• Wzmocniona pielęgnacja skóry w okresach przejściowych (okres dojrzewania, menopauza) - stosowanie środków myjących, racjonalne budowanie jadłospisu;
• Odmowa samodzielnego usuwania zaskórników i zaskórników, wyciskania ich.

Nie bój się, że miażdżyca jest złośliwa, to znaczy stanie się złośliwym guzem. Aby uniknąć negatywnych doświadczeń związanych z dyskomfortem psychicznym związanym z defektem kosmetycznym, należy natychmiast skonsultować się z lekarzem, jeśli na skórze pojawi się nietypowa formacja.

Autor artykułu: Volkov Dmitry Sergeevich | c. m. n. chirurg, flebolog

Wykształcenie: Moskiewski Państwowy Uniwersytet Medycyny i Stomatologii (1996). W 2003 roku uzyskał dyplom Centrum Medycyny Dydaktycznej i Naukowej Administracji Prezydenta Federacji Rosyjskiej.