Stwardnienie Rozsiane - Pierwsze Oznaki, Objawy I Przyczyny. Lista Leków

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-07 17:51

Lista przyczyn, objawów i leków na stwardnienie rozsiane

Stwardnienie rozsiane jest patologią neurologiczną charakteryzującą się postępującym przebiegiem z licznymi zmianami w ośrodkowym układzie nerwowym i mniejszą liczbą zmian w obwodowym układzie nerwowym. W neurologii można spotkać terminy „stwardnienie rozsiane”, „stwardnienie plamiste”, „stwardnienie płytki nazębnej”, „stwardniające zapalenie mózgu i rdzenia kręgowego”, wszystkie są określeniem tej samej choroby. Przebieg patologii jest falujący, charakter przewlekły.

Jeśli wcześniej większość osób ze stwardnieniem rozsianym mieszkała w krajach daleko od równika, to w tej chwili nie ma wyraźnego rozmieszczenia geograficznego. W ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci nastąpił wzrost patologii w większości regionów świata, chociaż kraje o klimacie umiarkowanym nadal przodują. Tam wskaźniki sięgają od 50 do 100 osób na 100 000 mieszkańców.

Najczęściej kobiety chorują, chociaż około jednej trzeciej przypadków stwardnienia rozsianego występuje w populacji mężczyzn na naszej planecie. Patologia objawia się częściej w młodym wieku, dotykając osób aktywnych w wieku od 20 do 45 lat - to prawie 60% wszystkich przypadków. Najczęściej stwardnienie rozsiane rozpoznaje się u osób wykonujących pracę umysłową.

Ponadto naukowcy w tym momencie dokonują rewizji granic wiekowych wystąpienia choroby w kierunku ich ekspansji. Tak więc w medycynie przypadki rozwoju stwardnienia rozsianego są opisywane w wieku dwóch lat, a także w wieku 10-15 lat. Liczba pacjentów w dzieciństwie waha się według różnych danych od 2 do 8% ogółu przypadków. Grupa ryzyka obejmuje teraz osoby powyżej 50 roku życia.

Zadowolony:

• Przyczyny stwardnienia rozsianego
• Pierwsze oznaki stwardnienia rozsianego
• Główne objawy stwardnienia rozsianego
• Konsekwencje stwardnienia rozsianego
• Diagnostyka stwardnienia rozsianego
• Odpowiedzi na popularne pytania
• Leki i leki na stwardnienie rozsiane

Przyczyny stwardnienia rozsianego

W wyniku działania szeregu czynników następuje wzrost zdolności transmisyjnej bariery krew-mózg (jej głównym zadaniem jest ochrona antygenów mózgowych przed niszczącym działaniem własnych komórek układu odpornościowego). W rezultacie więcej limfocytów T dostaje się do tkanki mózgowej i rozpoczyna się proces zapalny. Skutkiem tego zapalenia jest zniszczenie osłonki mielinowej nerwu, ponieważ układ odpornościowy postrzega antygeny mieliny jako obce. Przekazywanie impulsów nerwowych w tej samej objętości staje się niemożliwe i osoba zaczyna cierpieć na objawy choroby.

Przyczyny stwardnienia rozsianego to liczne czynniki zewnętrzne i wewnętrzne, dlatego uważa się je za patologię wieloczynnikową.

Szczególną uwagę naukowców przyciągają następujące okoliczności etiologiczne:

• Wpływ wirusów na początek choroby. Są to retrowirusy, wirusy opryszczki, wirusy odry i różyczki, mononukleoza zakaźna, zwłaszcza w połączeniu z endogennymi retrowirusami. Negatywny wpływ mają przenoszone infekcje bakteryjne - paciorkowce, gronkowce itp. Jednak naukowcy doszli do wniosku, że nie ma ani jednego wirusa, który bezpośrednio prowadziłby do rozwoju choroby. Są jednak czynnikami wyzwalającymi, które wspierają i indukują rozwój procesów zapalnych i autoimmunologicznych, stymulując tym samym zmiany neurodegeneracyjne.

• Wpływ przewlekłego zatrucia na organizm człowieka. Szczególnie niebezpieczne jest zatrucie chemikaliami, rozpuszczalnikami organicznymi, metalami, benzyną itp. Życie w strefie niekorzystnej dla środowiska, zwłaszcza w dzieciństwie, jest uważane za czynnik negatywny.
• Cechy diety. Pod tym względem tłuszcze i białka zwierzęce są niebezpieczne, ich nadmierne spożycie w wieku poniżej 15 lat. Jeśli dana osoba cierpi na otyłość od 20 roku życia, ryzyko rozwoju choroby wzrasta 2-krotnie. Udowodniono również, że nadmierne spożycie soli kuchennej prowadzi do patologicznej aktywności układu odpornościowego.
• Częsty stres psychoemocjonalny, przewlekły stres.
• Zmeczenie fizyczne.
• Urazy głowy i pleców, operacje chirurgiczne.
• Genetyczne predyspozycje do rozwoju choroby. Jest to szczególnie widoczne w rodzinnej historii stwardnienia rozsianego. Ryzyko choroby u krewnych waha się od 3 do 10%.
• Przyjmowanie doustnych środków antykoncepcyjnych zwiększa ryzyko rozwoju choroby o 35%.
• Podwyższony poziom cukru we krwi prowadzi do szybkiego postępu choroby.

Ponadto naukowcy zidentyfikowali epidemiologiczne czynniki ryzyka rozwoju choroby:

• Należący do rasy europejskiej. Na przykład wśród Eskimosów, rdzennych Indian, Majori i niektórych innych ras choroba występuje niezwykle rzadko.
• Rodzinne stwardnienie rozsiane
• Należąc do płci żeńskiej, we wszystkich populacjach pacjentów przeważają kobiety, jednak niekorzystny przebieg choroby jest charakterystyczny dla mężczyzn.
• Zmiana miejsca zamieszkania wpływa na zmianę zapadalności na chorobę wśród ludności migracyjnej.
• Znane są przypadki gwałtownego wzrostu zachorowalności na ograniczonym obszarze w określonych odstępach czasu.

Pierwsze oznaki stwardnienia rozsianego

Objawy stwardnienia rozsianego w 40% przypadków choroby to zaburzenia funkcji motorycznych, takie jak osłabienie mięśni, zaburzenia koordynacji ruchów. Ponadto w 40% przypadków dochodzi do naruszeń wrażliwości kończyn - na przykład drętwienia, kolki w dłoniach i stopach.

W 20% przypadków stwardnienia rozsianego występują zaburzenia widzenia, zaburzenia ruchu podczas chodzenia, dobrowolne oddawanie moczu, zmęczenie i zaburzenia seksualne. Przy długim przebiegu choroby obserwuje się spadek inteligencji.

Oznaki rozwoju stwardnienia rozsianego zależą od umiejscowienia ogniska demielinizacji. Dlatego symptomatologia u różnych pacjentów jest zróżnicowana i często nieprzewidywalna. Nigdy nie jest możliwe jednoczesne wykrycie całego zespołu objawów u jednego pacjenta w tym samym czasie.

Pierwsze oznaki choroby są skutkiem demielinizacji, która powoduje upośledzenie przepływu impulsów elektrycznych wzdłuż włókien nerwowych. Najczęściej objawiają się gwałtownie; lekarze rzadko obserwują niedostrzegalny, utajony przebieg choroby.

Tak więc najczęstsze wczesne objawy stwardnienia rozsianego to:

• Wynikające z tego uczucie mrowienia i drętwienia kończyn.
• Z jednej strony nawracające uczucie osłabienia kończyn, które jest najczęściej obserwowane.
• Pogorszenie widzenia, zmniejszona jasność, podwójne widzenie. Ponadto przed oczami może pojawić się zasłona, omijająca ślepotę na jedno lub oba oczy. Zaburzenia okulomotoryczne, takie jak zez, podwójne widzenie, oczopląs pionowy i oftalmoplegia międzyjądrowa są częstymi wczesnymi objawami początku choroby.
• Zaburzenia miednicy. Jest to naruszenie procesu oddawania moczu, które obserwuje się u prawie połowy wszystkich pacjentów. Ten objaw u 15% osób ze stwardnieniem rozsianym jest jedynym objawem. Możliwe niepełne opróżnienie pęcherza, oddawanie moczu w nocy (gdy wydalane jest więcej moczu w nocy niż w dzień), trudności w oddawaniu moczu, nietrzymanie moczu, wystąpienie nagłej potrzeby opróżnienia, przerywane oddawanie moczu.
• Już w początkowych stadiach choroby dochodzi do nasilenia się zmęczenia czyli tzw. „Syndromu chronicznego zmęczenia”.
• Pierwszymi objawami zbliżającej się choroby mogą być: zapalenie nerwu twarzowego, zawroty głowy, chwiejność podczas chodzenia, ataksja (statyczna i dynamiczna), oczopląs poziomy, niedociśnienie itp.

Główne objawy stwardnienia rozsianego

W miarę postępu choroby obserwuje się następujące objawy stwardnienia rozsianego:

• Upośledzenie zmysłów. Wrażenia nietypowe dla zdrowej osoby: drętwienie, swędzenie, pieczenie skóry, mrowienie, przemijające bóle - wszystkie te objawy coraz częściej zaczynają niepokoić pacjenta. Zaburzenia sensoryczne zaczynają się od części dystalnych, a mianowicie od palców kończyny, z jej stopniowym całkowitym uchwyceniem. Naruszenia są często jednostronne, ale czasami następuje przejście do drugiej kończyny. Osłabienie na początkowych etapach rozwoju choroby może być mylone ze zmęczeniem, ale wraz z postępem stwardnienia, wykonywanie nawet prostych ruchów będzie trudniejsze. Kończyny stają się obce, nie ma zdolności do utrzymania siły mięśni.
• Zaburzenia widzenia. Ze strony narządu wzroku dochodzi do naruszenia percepcji kolorów, rozwoju zapalenia nerwu wzrokowego, możliwy jest ostry spadek widzenia. Najczęściej porażka jest również jednostronna. Niewyraźne widzenie i podwójne widzenie, brak przyjaznego ruchu oczu przy próbie ich odłożenia na bok to objawy choroby.
• Drżenie kończyn. Ten objaw znacząco zaburza jakość życia pacjenta. Możliwe, że nie tylko kończyny, ale także ciało ludzkie będzie narażone na drżenie. Dzieje się tak w wyniku niekontrolowanych skurczów mięśni, co prowadzi do niemożności wykonywania czynności porodowych i społecznych.
• Bóle głowy. Ból głowy jest bardzo częstym objawem choroby. Naukowcy sugerują, że jego występowanie wiąże się z zaburzeniami mięśni i depresją. W przypadku stwardnienia rozsianego ból głowy występuje trzykrotnie częściej niż w przypadku innych chorób o charakterze neurologicznym. Czasami może być zwiastunem zbliżającego się zaostrzenia choroby lub oznaką początku patologii. (czytaj także: przyczyny, oznaki i objawy bólu głowy, konsekwencje)
• Dysfunkcje połykania i zaburzenia mowy. Objawy te zwykle pojawiają się równolegle. Jeśli w 50% przypadków pacjenci nie zwracają uwagi na zaburzenia połykania, to nie sposób nie zauważyć błędów w mowie. Przejawia się to w jej sztywności, rozmazaniu, niewyraźności.
• Zaburzenia chodu. Trudności w chodzeniu są spowodowane drętwieniem stóp, brakiem równowagi, skurczami mięśni, osłabieniem mięśni, drżeniem.
• Skurcz mięśnia. To właśnie ten objaw często staje się przyczyną niepełnosprawności pacjenta. W wyniku powstających skurczów osoba nie jest w stanie odpowiednio kontrolować ruchów rąk i nóg.
• Zwiększona wrażliwość na ciepło. Zaostrzenie objawów choroby jest możliwe, gdy organizm się przegrzewa. Takie sytuacje często zdarzają się na plaży, w saunie, w łaźni.
• Zaburzenia psychiczne, obniżone zdolności poznawcze. Ten objaw jest typowy dla 50% wszystkich pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Doświadczają upośledzenia umysłowego, upośledzenia pamięci, zmniejszonej koncentracji uwagi, trudności w postrzeganiu informacji, trudno jest przejść z jednego rodzaju czynności na inny. W efekcie pacjent nie jest w stanie wykonywać nawet podstawowych codziennych czynności.
• Zawroty głowy. Ten objaw pojawia się na wczesnym etapie rozwoju choroby i pogarsza się w miarę jej postępu. Człowiek może odczuwać zarówno własną niestabilność, jak i cierpieć z powodu „ruchu” swojego otoczenia. (czytaj też: zawroty głowy - rodzaje i przyczyny)
• Zespół chronicznego zmęczenia. Nadmierne zmęczenie jest najbardziej widoczne po południu. Pacjent odczuwa nie tylko osłabienie mięśniowe, ale także emocjonalne, wyczerpanie psychiczne, senność i letarg.
• Zaburzenia popędu seksualnego. Do 90% mężczyzn i do 70% kobiet cierpi na zaburzenia seksualne. To naruszenie może być wynikiem zarówno problemów psychologicznych, jak i uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Libido spada, proces erekcji i wytrysku zostaje zakłócony. Jednak nawet 50% mężczyzn nie traci porannej erekcji. Kobiety nie są w stanie osiągnąć orgazmu, współżycie może być bolesne, a często dochodzi do zmniejszenia wrażliwości w okolicy narządów płciowych.
• Problemy z odpoczynkiem nocnym. Pacjentom trudniej jest zasnąć, co jest najczęściej spowodowane skurczami kończyn i innymi wrażeniami dotykowymi. Sen staje się niespokojny, w wyniku czego w ciągu dnia osoba doświadcza otępienia świadomości, braku jasności myśli.
• Autonomiczne zaburzenia regulacji. Im dłużej choroba trwa, tym większe ryzyko rozwoju zaburzeń autonomicznych. Osoba cierpi na poranną hipotermię, nadmierną potliwość stóp w połączeniu z osłabieniem mięśni, niedociśnienie tętnicze, zawroty głowy i zaburzenia rytmu serca.
• Nastroje depresyjne, podwyższony poziom lęku. Depresja może być konsekwencją choroby podstawowej lub reakcji danej osoby na zdiagnozowany problem. W związku z tym często zdarzają się próby samobójcze, alkoholizm. W rezultacie człowiek staje się całkowicie niedostosowany społecznie, jego osobowość zostaje zniszczona.
• Naruszenia procesu oddawania moczu. Wszystkie objawy związane z oddawaniem moczu na początkowych etapach rozwoju choroby w miarę jej postępu ulegają nasileniu.
• Dysfunkcja jelit. Ten problem może objawiać się nietrzymaniem stolca lub nawracającymi zaparciami.
• Rzadkie objawy choroby. Około 6% wszystkich pacjentów ze stwardnieniem rozsianym cierpi na upośledzenie słuchu, najczęściej nie rozwija się głuchota, ale utrata słuchu, która występuje w wyniku uszkodzenia nerwu słuchowego.

Zaburzenia węchu to kolejny rzadki, ale powszechny objaw choroby. Przyczyną może być uszkodzenie błon śluzowych nosa, deformacje kości.

Napady padaczkowe występują u 2-3% pacjentów. Może to być spowodowane okresowo występującym nadmiernym pobudzeniem neuronów na skutek oddziaływania na nie pobliskiego ogniska demielinizacji.

Labilność emocjonalna, która objawia się nieoczekiwanymi wahaniami nastroju.

Ponadto na tle istniejących objawów mogą wystąpić wtórne objawy choroby. Tak więc ryzyko infekcji dróg moczowych wzrasta z powodu dysfunkcji układu moczowo-płciowego, może rozwinąć się zapalenie płuc i odleżyny, które stają się wynikiem siedzącego trybu życia itp.

Konsekwencje stwardnienia rozsianego

• Jeśli stwardnienie rozsiane początkowo charakteryzuje się ciężkim przebiegiem, nie wyklucza się ryzyka śmierci z zaburzeniami oddychania i czynności serca.
• Często przyczyną śmierci pacjentów jest zapalenie płuc, które charakteryzuje się ciężkim przebiegiem i wzajemnie się zastępują.
• Występowanie odleżyn jest kolejną konsekwencją stwardnienia rozsianego. One z kolei mogą prowadzić do ciężkiej sepsy, która powoduje śmierć pacjenta. Odleżyny i wysypka pieluszkowa są podatne na ciężko chore osoby, które były przez długi czas w stanie unieruchomionym.

Niepełnosprawność czeka na wszystkich pacjentów ze stwardnieniem rozsianym, jednak przy odpowiedniej terapii można jej uniknąć przez długi czas.

Diagnostyka stwardnienia rozsianego

Lekarze stosują specjalne kryteria diagnostyczne w celu określenia choroby:

• Obecność objawów wielu ogniskowych zmian w ośrodkowym układzie nerwowym - istocie białej mózgu i rdzenia kręgowego;
• Postępujący rozwój choroby ze stopniowym dodawaniem różnych objawów;
• Niestabilność objawów;
• Postępujący charakter choroby.

MRI mózgu i niektórych części kręgosłupa może ujawnić obecność ognisk demielinizacji i wykryć ich rozmieszczenie. Najczęściej są zlokalizowane w pobliżu komór mózgu, gdzie znajduje się istota biała. Pierwszeństwo ma wykonanie MRI z wprowadzeniem środka kontrastowego, który umożliwia dokładniejszą identyfikację ognisk, w których naruszona jest bariera krew-mózg. Pozwala to określić aktywność procesu zapalnego w czasie badania.

Czasami dla potwierdzenia diagnozy wymagane jest nakłucie kręgosłupa i jego badanie biochemiczne i mikroskopowe. Skład płynu podczas choroby zmienia się w nim, następuje umiarkowany wzrost liczby limfocytów, podczas gdy liczba erytrocytów pozostaje normalna - widać to na podstawie badania mikroskopowego.

Kluczowym punktem analizy biochemicznej płynu jest oznaczenie mieliny i stopnia jej aktywności. Jego ilość w czasie zaostrzenia stwardnienia rozsianego w płynie mózgowo-rdzeniowym będzie się zwiększać, szczególnie w pierwszych 2 tygodniach od początku ostrej fazy choroby.

Może być konieczne zbadanie aktywności bioelektrycznej mózgu, zbadanie VEP, SSEP, słuchowych potencjałów wywołanych, audiometrii i stabilografii.

Badanie okulistyczne jest obowiązkowe we wczesnych stadiach rozwoju choroby.

Odpowiedzi na popularne pytania

• Jak długo ludzie żyją ze stwardnieniem rozsianym? Przewidywana długość życia pacjenta zależy od terminowości rozpoczęcia terapii, charakteru przebiegu choroby, obecności współistniejących patologii. Jeśli nie ma terapii, pacjent nie będzie żył dłużej niż 20 lat od daty diagnozy. Gdy negatywne czynniki wpływające są zminimalizowane, średnia długość życia osoby jest zmniejszona średnio o 7 lat w porównaniu z oczekiwaną długością życia osoby zdrowej. Ponadto wiek, w którym choroba się objawia, wpływa na długość życia. Im starsza osoba, tym większe ryzyko szybkiego rozwoju stwardnienia i śmierci w ciągu pierwszych pięciu lat.
• Czy stwardnienie rozsiane jest dziedziczne? Stwardnienie rozsiane nie jest uważane za chorobę dziedziczną, chociaż istnieje skłonność do predyspozycji wewnątrzrodzinnych. Lekarze tłumaczą to monotonią prowokacyjnych czynników wpływających na rozwój choroby w warunkach jednej rodziny.
• Czy mogę pić alkohol na stwardnienie rozsiane? Badania przeprowadzone przez bułgarskich naukowców wykazały, że niskie spożycie alkoholu ma działanie przeciwzapalne w stwardnieniu rozsianym. Jednak pod tym względem dawki są ważne. Wraz z początkiem zatrucia u pacjentów zaburzenia koordynacji i mowy są bardziej wyraźne, a wraz z nadużywaniem napojów alkoholowych zwiększa się liczba zaostrzeń choroby. Ponadto niektórzy lekarze twierdzą, że rokowanie pogarsza się nawet przy małych dawkach. Dlatego kwestia zgodności alkoholu i stwardnienia rozsianego jest nadal otwarta i każda osoba samodzielnie podejmuje decyzję.
• Czy można wziąć kąpiel parową ze stwardnieniem rozsianym? Nie. Każdy wzrost temperatury ciała (podczas kąpieli, letnich upałów, z gorączką itp.) Prowadzi do pogorszenia stanu pacjenta, do zaburzenia przewodnictwa nerwowego. Podczas wizyty w wannie nasili się uczucie drętwienia kończyn, zmęczenie, drżenie. Ponadto pogarsza się pogorszenie widzenia i osłabienie funkcji poznawczych. Warto jednak wziąć pod uwagę, że objawy choroby będą się zmniejszać wraz ze spadkiem temperatury ciała. Oznacza to, że kąpiel nie prowadzi do trwałych organicznych zmian w stwardnieniu.

Dr Myasnikov o stwardnieniu rozsianym:

Leki i leki na stwardnienie rozsiane

Stwardnienie rozsiane jest obecnie uważane za nieuleczalne. Jednak pokazuje się ludziom leczenie objawowe, które może poprawić jakość życia pacjenta. Ma przepisane leki hormonalne, środki zwiększające odporność. Leczenie uzdrowiskowe pozytywnie wpływa na stan takich osób. Wszystkie te środki mogą wydłużyć czas remisji.

• Leczenie lekami hormonalnymi odbywa się zgodnie ze schematem terapii pulsacyjnej. Oznacza to, że pacjentowi przepisuje się wysokie dawki leków przez okres do 5 dni.
• Przyjmowanie kortykosteroidów zależy od powołania preparatów magnezu i potasu. To może być Panangin i Asparkam.
• W celu ochrony przewodu pokarmowego przepisuje się Omeprazol, Omez, Ortanol, Losek, Ultop.
• Możliwe jest zastosowanie leku immunosupresyjnego - mitoksantronu, który jest przepisywany przy nawracającej i intensywnie postępującej postaci choroby.
• Aby wyeliminować depresję, przepisuje się Ixel, Paxil, Tsipramil, Fluoxetine, a także środki uspokajające, na przykład Fenozemap.
• Detrusitol, Proserin, Amitryptyline pomagają radzić sobie z zaburzeniami miednicy.
• Środki pomocnicze, które mogą zmniejszać objawy choroby, obejmują leki nootropowe, witaminy z grupy B i E, enterosorbenty, przeciwutleniacze.
• Lek z grupy immunomodulatorów - Copaxone pomaga zmniejszyć liczbę zaostrzeń.
• Leki pomagają radzić sobie z bólem - Lyrica, Gabapentin, Finlepsin.

Gliatylina na stwardnienie rozsiane

Jest to lek nootropowy. Jest w stanie oddziaływać bezpośrednio na ośrodkowy układ nerwowy, przyspieszać przekazywanie impulsów nerwowych, poprawiać elastyczność błony, zwiększać funkcjonalność receptorów. Ponadto Gliatilin poprawia przepływ krwi w mózgu, aktywuje mózg. Jest stosowany w celu zapobiegania i korygowania choroby.

Przeciwwskazaniem do wizyty jest indywidualna nietolerancja składników leku, czas karmienia piersią i ciąża. W ostrym okresie wskazane jest domięśniowe podawanie 1 ampułki dziennie. Przebieg terapii trwa z reguły 10 dni, jednak wydłużenie czasu trwania leczenia jest możliwe, jeśli nie można w tym czasie osiągnąć dodatniej dynamiki.

W celu zapobiegania chorobie lek przyjmuje się w postaci kapsułek, dawkę oblicza lekarz. Przebieg leczenia może trwać do sześciu miesięcy.

Sermion ze stwardnieniem rozsianym

Sermion należy do leków blokujących receptory alfa, poprawiających ukrwienie mózgowe i obwodowe. Podczas jego długotrwałego stosowania zauważalnie poprawiają się zdolności poznawcze, zmniejszają się odchylenia behawioralne.

Lek jest przepisywany w dawce 30 mg dwa razy dziennie lub 5-10 mg trzy razy dziennie. Sermion jest przepisywany na długi okres, który nie może być krótszy niż 3 miesiące.

Przełożony zawał mięśnia sercowego, ostre krwawienie, okres ciąży, karmienie piersią, wiek do 18 lat i bradykardia są przeciwwskazaniami do przepisania leku. W przypadku zaburzeń czynności nerek konieczne jest zmniejszenie dawki.

Novantrone na stwardnienie rozsiane

Novantrone odnosi się do leków przepisywanych na raka. Jednak jest zalecany przy stwardnieniu rozsianym, jako środek obniżający układ odpornościowy. Dzięki temu możliwe jest zmniejszenie aktywności procesu zapalnego i zmniejszenie objawów choroby. Lek jest zalecany do przyjęcia z szybko pogarszającym się stanem pacjenta, a także z postępującą nawracającą postacią choroby.

Lek podaje się dożylnie raz na 90 dni lub do 4 razy w roku. Maksymalna dopuszczalna liczba dawek wynosi od 8 do 12.

Skutki uboczne leczenia preparatem Novantrone są dość poważne, w tym nudności, przerzedzenie włosów, wypadanie włosów, spadek liczby leukocytów we krwi.

Ponadto lek nie może być stosowany w przypadku dny moczanowej, infekcji wirusowych, chorych zębów, patologii wątroby, podczas ciąży i laktacji oraz w przypadku niektórych innych chorób. Należy pamiętać, że lek hamuje układ odpornościowy, więc zwiększa się ryzyko rozwoju innych infekcji. W przypadku jakiegokolwiek pogorszenia się stanu należy skonsultować się z lekarzem.

Abaggio ze stwardnieniem rozsianym

Abagio lub teryflumonid są stosowane w leczeniu nawracających postaci stwardnienia rozsianego. Ten lek przyjmuje się codziennie doustnie. Należy do grupy immunomodulatorów, działa przeciwzapalnie.

Możliwe skutki uboczne to nudności, biegunka, zaburzenia czynności wątroby i wypadanie włosów. W przypadku stwardnienia rozsianego przyjmuj 1 tabletkę dziennie. Przebieg leczenia ustala lekarz.

Prolips

Prolips to oczyszczone białka mieliny bydlęcej. Jego odbiór pomaga zapobiegać autoimmunologicznej agresji organizmu. Prolips jest przepisywany w dawce 150 mg, częstotliwość podawania wynosi 1 dzień. Aby zapobiec zaostrzeniom choroby, należy ją przyjmować przez cały rok.

Zalecane jest łączenie leku z wielonienasyconymi kwasami tłuszczowymi Omega 3 i Omega 6 oraz kompleksami witaminowymi, w tym witaminami z grupy B.

Autor artykułu: Sokov Andrey Vladimirovich | Neurolog

Wykształcenie: W 2005 roku odbył staż w Pierwszym Moskiewskim Uniwersytecie Medycznym im. Seszenowa i uzyskał dyplom z neurologii. W 2009 roku ukończył studia podyplomowe na specjalności „Choroby układu nerwowego”.