Jesion - Użyteczne Właściwości I Zastosowania Jesionu, Uprawa Jesionu, Kwiat Jesionu. Jesion Biały, Kaukaski, Holostolbikovy, Rubra

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 21:47

Fraxinella

Przydatne właściwości i zastosowania białego popiołu

Charakterystyka botaniczna jesionu

Jesion to wysoka, wieloletnia roślina zielna z olejkami eterycznymi w kwiatach. Należy do rodziny Rutaceae, system korzeniowy jesionu jest bogaty w rozgałęzienia. Łodyga jesionu jest smukła, lekko kudłata, osiąga wysokość 90 cm, w jej górnej części można znaleźć wiele czarnych kropek, które są gruczołami.

Liście jesionu są z reguły pierzaste, z 5-7 małymi parami listków. Liście zawierają również wiele gruczołów, które wyglądają jak wiele dziur. Kwiatostany jesionu są racemiczne i mają bogatą gamę kolorów: od różowawo-białych do liliowo-fioletowych odcieni. Kwiaty mają do 5 płatków z ciemnofioletowymi żyłkami. Kształt płatków charakteryzuje się zaokrąglonym wydłużeniem, które zwęża się do jednego lub dwóch nie spiczastych rogów. Owoce jesionu mają postać pudełka.

Jesion kwitnie od czerwca do lipca, ale owoce dojrzewają w sierpniu. Podczas kwitnienia jesion wytwarza bardzo silny cytrusowy zapach. Wynika to z obecności w kwiatach ogromnej ilości olejków eterycznych. Zioło to rośnie głównie na Syberii, w krajach Europy Wschodniej, w Chinach, Indiach, Mongolii i krajach Azji Środkowej. Rzadko występuje na Uralu.

Przydatne właściwości popiołu

W korzeniach i łodygach jesionu znajduje się wiele przydatnych substancji, dzięki którym można leczyć wiele chorób. Kwiaty, liście i łodygi są bogate w olejki eteryczne. Wiadomo, że jesion jest bogaty w alkaloidy (skimianinę, dyktaminę, cholinę), diktamnolakton, saponiny, bergapten, antocyjany i glikozydy flawonowe. Korzeń zawiera kwasy tłuszczowe i sitosterole.

Aby przygotować surowce lecznicze na potrzeby ich zbioru, ważne jest prawidłowe zbieranie, suszenie i zapewnienie właściwego przechowywania. Korzenie wykopuje się wiosną lub późną jesienią i suszy; reszta rośliny jest również suszona. Czynności te przeprowadza się w temperaturze nieprzekraczającej 30 ° C. Niektóre środki homeopatyczne wytwarzane z jesionu wymagają świeżych liści i kwiatów.

Podczas zbioru jesionów zaleca się zawsze nosić rękawiczki i unikać dostania się trawy na nagą skórę, ponieważ roślina ta może spowodować oparzenia. Wiadomo, że gdy zapałka zostanie przyniesiona do kwitnącego kwiatu popiołu, zapala się mały niebieski płomień, co wyjaśnia obecność lotnych olejków eterycznych. Z tego samego powodu nie zaleca się wąchania kwiatów jesionu - ryzyko poważnych oparzeń jest wysokie. Jesion uważany jest za roślinę trującą.

Znajdujący się w roślinie bergapten uważany jest za substancję wywołującą wrażliwość na światło, dlatego należy zachować ostrożność przygotowując napary z jesionów.

Aplikacja jesionu

Ze względu na bogaty skład chemiczny jesion ma szerokie zastosowanie w medycynie ludowej. Można z niego przygotować wiele skutecznych wywarów i naparów, które będą przydatne dla wszystkich układów narządów ludzkich. Dla układu moczowo-płciowego roślina jest niezastąpionym lekarstwem i działa jako skuteczny środek moczopędny regulujący cykl menstruacyjny kobiet, jej napary pomagają przy przewlekłych postaciach zapalenia pęcherza moczowego i kamicy nerkowej.

Popiół doskonale eliminuje problemy z wzdęciami i doskonale wykorzystuje robaki. W przypadku przewodu pokarmowego napary ziołowe służą jako lek w leczeniu wzdęć i nieżytu żołądka. Tak wszechstronna roślina lecznicza jak jesion, przygotowana w specjalnych proporcjach, jest dobrym lekarstwem na epilepsję i astenię, przepracowanie i bezsenność. Jest również używany jako tonik, aby ożywić organizm. Ekstrakty z wody popiołu są stosowane w zapaleniu korzonków nerwowych.

Preparat przygotowany z korzeni jesionu radzi sobie z zapaleniami skóry i egzemą. Popiół jest znany z leczenia chorób przenoszonych drogą płciową, takich jak zapalenie pochwy wywołane przez Trichomonas.

Przepisy na napary i wywary

Przepis numer 1. Służy do leczenia chorób kobiecych infuzją korzeni jesionu. Ten przepis jest przeznaczony do leczenia mięśniaków, erozji szyjki macicy i mastopatii. Pozwól parzyć 50 g korzenia popiołu w 0,5 litra wódki. Schemat odbioru: 3 razy dziennie po 1 łyżeczce wody rozcieńczonej w szklance. Przebieg tego zabiegu powtarza się po przerwie miesięcznej.

Recepta numer 2. Narzędzie służy do leczenia impotencji. Nasiona w ilości 50 sztuk należy zalać wódką (0,5 l), napar przechowywać przez 2 tygodnie. Schemat odbioru: 1 łyżka stołowa 3 razy dziennie.

Przepis nr 3. Bulion ten jest stosowany w leczeniu zapalenia pęcherza i żółtaczki. Konieczne jest pobranie kory z korzeni jesionu w połączeniu z wiciokrzewem w łącznej ilości 6 g i po dodaniu lukrecji w ilości 3 g zagotowanie. Stosowanie: 2 razy dziennie po 1 łyżeczce.

Dittany

Jesion biały (druga nazwa rośliny to „płonący krzew”) to roślina wieloletnia o silnym charakterystycznym zapachu. Łodyga jesionu białego osiąga 1,5 m wysokości, jest lekko puszysta, bez gałęzi, lepka w dotyku, ściśle wydłużona ku górze, prosta. Liście tej rośliny są nieparzysto pierzaste, z parami liści lancetowatych do 5–7 kawałków, jasnozielonych, z tendencją do góry pod kątem 45 °.

Kwiatostany mają duże kwiaty w ilości od 3 do 5 sztuk. Kwiaty są biało-różowe z czerwonymi żyłkami, które zdobią kwiat. Kwiaty mają długie słupki, których kolor pasuje do samego kwiatu. Na końcu obnosi się fioletowy pręcik. Jesion biały kwitnie w czerwcu-lipcu, rozprzestrzeniając ostry zapach po całej dzielnicy, aw sierpniu odpadają jego owoce, które pachną cynamonem.

W czasie upałów z jesionu uwalniane są olejki eteryczne, w wyniku czego widać nad nim rodzaj mgły. Wynika to z samozapłonu tych substancji. Na skraju lasu, na skalistych bystrzach rośnie jesion, który nie boi się promieni słonecznych. Woli gleby wapienne. W medycynie ludowej napary i wywary z jesionu białego stosuje się przy histerii, zaburzeniach przewodu pokarmowego, chorobach serca, chorobach kobiecych i męskich itp. Roślina nie jest stosowana w oficjalnej medycynie medycznej.

Jesion kaukaski

Jesion kaukaski lub Dictamnus caucasicus jest uważany za rzadkie zioło wieloletnie. Dla wzrostu gatunek ten wybiera teren skaliste; warunki skaliste są również uważane za korzystne. Wysokość łodygi jesionu kaukaskiego wynosi od 30 do 80 cm Łodyga rośliny jest kudłata, pokryta kręconymi włoskami. Liście, podobnie jak wszystkie rodzaje jesionu, są pierzaste, mają specjalny jajowaty kształt, duże, z wieloma otworami, przez które przechodzą olejki eteryczne. Z reguły liście rośliny są zielone.

Kwiaty jesionu kaukaskiego są duże, liliowo-białe, niekiedy fioletowo-różowe z charakterystycznymi pasmami fioletu. Kwiat zawiera do 5 działek, również pokrytych gruczołami. Wszystkie płatki mają różne rozmiary. Kwitnie od maja do czerwca. Roślina działa toksycznie na organizmy żywe.

Ze względu na dużą zawartość alkaloidów i lotnych olejków eterycznych, popiół kaukaski wykazuje miejscowe właściwości drażniące. Po kontakcie z tą rośliną w ciągu dnia rozpoczyna się zapalenie skóry, aw szczególnych przypadkach dochodzi do wstrząsów alergicznych. Niepożądane jest dotykanie jesionu kaukaskiego. Niebezpieczny jest również zapach tej pięknej rośliny.

Jesion Holosteum

Jesion pustakolumnowy lub Dictamnus gymnostylis Stev., Jest dość wysokim ziołem (do 70 cm), które charakteryzuje się obecnością pięknych różowych kwiatów o dużych rozmiarach. Prawie wszystkie części rośliny (łodygi, ogonki liściowe i owoce) są silnie owłosione, mają włosy gruczołowe, przez które uwalnia się olejek eteryczny, którego zapach jest bardzo nieprzyjemny. Co więcej, olejek ten powoduje powstawanie pęcherzy.

Jakikolwiek kontakt z rośliną może spowodować oparzenia skóry, skutkujące silnymi pęcherzami. Trujący olejek eteryczny ma swój cel - chronić roślinę przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych. Jesion uprawiany jako roślina ozdobna. Ten rodzaj jesionu ma działanie lecznicze i jest stosowany w medycynie ludowej.

Jesion rośnie na Krymie, w regionie Dniepru na Ukrainie, w regionie Wołżsko-Don w Rosji oraz w Republice Mołdawii. Wszystkie części rośliny - nadziemne i korzenie - są używane jako surowce lecznicze. Alkaloidy i olejki eteryczne znaleziono w korzeniach, olejek eteryczny w nadziemnej części rośliny, furokumaryny (ksantotoksyna, psoralen) w owocach i oleje tłuszczowe w nasionach.

Wywary i napary przygotowane na bazie tej rośliny polecane są jako skuteczny środek moczopędny i przeciwrobacze. Preparaty z jesionu są również skuteczne w leczeniu epilepsji, stanów depresyjnych, biegunek i kamieni nerkowych. Odwary jako czynnik zewnętrzny stosuje się w leczeniu reumatyzmu. Zbiór rośliny należy wykonać z najwyższą starannością. Należy używać rękawiczek. Leczenie można przeprowadzić wyłącznie pod nadzorem lekarza i należy unikać przedawkowania.

Przepisy na gotowanie wywarów i naparów

Przepis numer 1. W leczeniu stanów depresyjnych należy pobrać 6 gramów gotowego surowca (pokruszone korzenie) i zalać 200 ml wody. Następnie należy podpalić pojemnik i gotować przez 5 minut, a następnie nalegać i odcedzać przez 1 godzinę. Schemat dawkowania: 1/4 szklanki po posiłku 3 razy dziennie.

Przepis nr 2. W leczeniu biegunki należy wziąć 5 gramów gotowych surowców (nasiona jesionu holosolnikovaya) i zalać wodą (200 ml), podpalić i gotować przez 5 minut, a następnie nalegać i przecedzić przez 1 godzinę. Schemat przyjmowania: 1–2 łyżki stołowe godzinę po posiłku 3 razy dziennie.

Autor artykułu: Sokolova Nina Vladimirovna | Fitoterapeuta

Wykształcenie: Dyplom z „medycyny ogólnej” i „terapii” uzyskany na Uniwersytecie im. NI Pirogova (2005 i 2006). Szkolenie zaawansowane na Wydziale Fitoterapii Uniwersytetu Przyjaźni Ludów w Moskwie (2008).