Leczenie Autonomicznej Polineuropatii

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 21:47

Leczenie autonomicznej polineuropatii

Autonomiczna polineuropatia jest jedną z odmian polineuropatii, w której występuje głównie wpływ na autonomiczny układ nerwowy. Przyczyny choroby mogą być zupełnie inne - może to być infekcja lub nadmierne ochłodzenie. Ponadto choroba może rozwinąć się z powodu wibracji, mikrourazów i innych niekorzystnych przyczyn.

Polineuropatia wegetatywna objawia się wadami wegetatywno-naczyniowymi, do których zalicza się marmurkowatość skóry, obrzęk kończyn górnych i dolnych oraz nagłe wybielenie palców. Zaburzenia wegetatywno-troficzne definiuje się jako nadmierne ścieńczenie skóry, kruchość i kruchość płytki paznokcia, zmniejszoną wrażliwość dystalnych kończyn. Sucha skóra, nadmierne pocenie się ogólne lub miejscowe to jedne z głównych objawów autonomicznych zaburzeń wydzielania.

Leczenie lekami na tę postać choroby nie przynosi efektów. Największą korzyść w leczeniu autonomicznych polineuropatii przynoszą zabiegi balneo- i fizjoterapeutyczne. W celu skutecznej walki z chorobą do metod fizjoterapeutycznych dodaje się masaż i ćwiczenia terapeutyczne.

Jednak przepisując i dobierając odpowiednie zabiegi nie należy zapominać o ograniczonych możliwościach funkcjonalnych pacjentów z tą diagnozą. Leczenie powinno być wystarczająco delikatne, ale skuteczne. Nie należy przeciążać pacjenta, ustawiać wysokich temperatur kąpieli ani przepisywać wysokich stężeń składników aktywnych.

Największą korzyść w leczeniu autonomicznej polineuropatii przynoszą zabiegi hydroterapii, zarówno ogólne, jak i miejscowe. Wywierają silny wpływ na receptory skóry poprzez odpowiednią ekspozycję chemiczną, temperaturową, mechaniczną lub na promieniowanie. Tak więc za najskuteczniejsze zabiegi uważa się kąpiele wirowe miejscowe (zarówno stóp, jak i dłoni), a także ogólne kąpiele radonowe, siarczkowe i mineralne.

Głównymi kryteriami określającymi stopień skuteczności takiej terapii jest przede wszystkim ogólny stan zdrowia pacjenta. Uwzględnia również stan jego układu sercowo-naczyniowego (wskaźniki ciśnienia i tętna, wyniki EKG), aw szczególności stan układu nerwowego pacjenta (obecność i nasilenie bólu, parestezje, charakterystyka snu, ogólne tło emocjonalne).

n

Jeszcze nie tak dawno kąpiele wirowe były stosowane jako skuteczna metoda leczenia autonomicznej polineuropatii. Są to kąpiele miejscowe, które dzięki silnemu działaniu mechanicznemu na kończyny działają niezwykle pozytywnie. Ta metoda jest z powodzeniem stosowana w leczeniu chorób naczyniowych i różnych urazów. Pod wpływem takiej terapii znacznie zmniejsza się zespół bólowy pacjenta, zmniejszają się objawy wegetatywno-naczyniowe choroby.

Inną skuteczną metodą leczenia autonomicznej polineuropatii jest stosowanie kąpieli z naturalnej lub sztucznie przygotowanej wody radonowej. Zabiegi fizjoterapeutyczne z wykorzystaniem kąpieli radonowych zmniejszają obrzęki i osłabiają procesy zapalne oraz pomagają zmniejszyć ból. Takie kąpiele znacznie przyspieszają regenerację uszkodzonych nerwów i ogólnie działają uspokajająco na ośrodkowy układ nerwowy.

Podczas leczenia kąpielami radonowymi ciśnienie krwi spada u pacjentów, a taka fizjoterapia pomaga normalizować nie tylko wysokie ciśnienie krwi, ale także niskie ciśnienie krwi.

Kąpiele siarczkowe są przepisywane w przypadku polineuropatii wegetatywnej w przypadku, gdy choroba objawia się zaburzeniami w pracy układu mięśniowo-szkieletowego. Również z osteochondrozą kręgosłupa, która ma charakter neurologiczny. Takie kąpiele, działając poprzez naczynia i skórę, mają dobroczynny wpływ na cały autonomiczny układ nerwowy.

Innym rodzajem balneoterapii jest kąpiel mineralna. Ta metoda leczenia może być stosowana naprzemiennie z terapią błotną. Ta ostatnia jest szczególnie skuteczna z naruszeniem układu mięśniowo-szkieletowego w przypadkach autonomicznej polineuropatii związanej ze szkodliwością zawodu pacjenta.

Leczenie polineuropatii autonomicznej za pomocą fizjoterapii powinno być prowadzone kompleksowo, nie zapominając o uwzględnieniu różnych zewnętrznych objawów tej choroby, a także o innych współistniejących chorobach, które zdarzają się dość często.

Autor artykułu: Mochalov Pavel Alexandrovich | d. m. n. terapeuta

Edukacja: Moskiewski Instytut Medyczny. IM Sechenov, specjalność - „Medycyna ogólna” w 1991 roku, w 1993 roku „Choroby zawodowe”, w 1996 roku „Terapia”.