Jak Leczy Się Staphylococcus Aureus? 12 Najlepszych Leków Do Leczenia Gronkowców

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 21:47

Jak leczy się Staphylococcus aureus? 12 najlepszych leków do leczenia gronkowców

Ciało ludzkie może służyć jako dom dla tysięcy drobnoustrojów i bakterii, a takie sąsiedztwo niekoniecznie kończy się chorobą. Immunitet niezawodnie nas chroni, krępując aktywność nieproszonych gości i zmuszając ich do przestrzegania zasad dobrej formy. Staphylococcus aureus nie jest wyjątkiem; zwykle występuje u około jednej trzeciej światowej populacji, ale na razie nie objawia się w żaden sposób.

Osłabienie odporności, banalna hipotermia czy obecność w organizmie innej infekcji, przeciwko której zastosowano antybiotyki - to powody, dla których Staphylococcus aureus może przejść do ofensywy. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć dwie rzeczy: nie można leczyć antybiotykami w przypadku najmniejszego złego samopoczucia lub przeziębienia, a stosowanie ich przeciw gronkowcowi złocistemu jest po prostu bezcelowe. Nadal nie pozbędziesz się nosiciela, ale wprowadzisz swojego gronkowca złocistego do leków przeciwbakteryjnych i zniwelujesz ich skuteczność w przyszłości, kiedy mogą być naprawdę potrzebne.

Jedynym rozsądnym środkiem zapobiegania infekcjom gronkowcowym jest miejscowa higiena skóry, błon śluzowych i górnych dróg oddechowych w zimnych porach roku, a także przyjmowanie leków wzmacniających układ odpornościowy. Powołanie antybiotyków jest uzasadnione tylko w przypadku poważnych, zagrażających życiu chorób: zapalenia płuc, zapalenia wsierdzia, zapalenia kości i szpiku, wielu ropnych ropni na skórze i tkankach miękkich, czyrakach na twarzy i głowie (w bliskim sąsiedztwie mózgu). Ale przed wyborem antybiotyku przeciwko gronkowcom, wykwalifikowany lekarz zawsze wykonuje posiew bakterii.

W stacji sanitarno-epidemiologicznej, przychodni dermatowenerologicznej lub gabinecie specjalisty (laryngologa, dermatologa, ginekologa, urologa, pulmonologa, gastroenterologa, specjalisty chorób zakaźnych) pobiera się posiew bakteryjny z miejsca lokalizacji zakażenia gronkowcami. Może to być wymaz z gardła, ropny ropień na skórze, pochwie lub cewki moczowej, a także próbka krwi, plwociny, moczu, śliny, soku żołądkowego, nasienia i innych płynów ustrojowych.

Otrzymany materiał umieszcza się w pożywce, po chwili rozmnaża się kolonia gronkowców, a asystent laboratoryjny może określić, jaki to rodzaj patogenu i na jakie antybiotyki jest wrażliwy.

Wynik szczepienia wygląda jak lista, na której jedno z oznaczeń literowych znajduje się naprzeciw nazw wszystkich obecnie stosowanych leków przeciwdrobnoustrojowych:

• S (podatny) - wrażliwy;
• I (średniozaawansowany) - umiarkowanie wrażliwy;
• R (odporny) - odporny.

Spośród antybiotyków z grupy „S” lub w skrajnych przypadkach „I” lekarz prowadzący wybiera lek, którym pacjent od kilku lat nie leczył żadnej choroby. Jest więc więcej szans na sukces i uniknięcie szybkiej adaptacji gronkowców do antybiotyku. Jest to szczególnie ważne w przypadku leczenia przewlekłych i często nawracających infekcji gronkowcowych.

Zadowolony:

• Antybiotyki i gronkowce
• Czy można całkowicie pozbyć się gronkowca?
• Jak reorganizuje się gronkowiec?
• 12 najlepszych leków do leczenia gronkowców
• Infekcja gronkowcowa i hormony

Antybiotyki i gronkowce

W rzeczywistości istnieje tylko jeden obiektywny powód stosowania antybiotyków przeciwko tak opornemu i elastycznemu patogenowi, jak gronkowiec złocisty - oczekiwane korzyści przeważą nad nieuniknioną szkodą. Dopiero gdy infekcja ogarnęła całe ciało, dostała się do krwiobiegu, wywołała gorączkę, a naturalne mechanizmy obronne nie wystarczą, by zwalczyć chorobę, trzeba sięgnąć po antybiotykoterapię.

Ale istnieją trzy dobre powody, aby zaprzestać stosowania antybiotyków podczas leczenia gronkowca złocistego:

• Aby poradzić sobie z niektórymi typami patogenów, na przykład Staphylococcus aureus, mogą być tylko cefalosporyny drugiej lub trzeciej generacji, półsyntetyczne penicyliny (oksacylina, metycylina) i najsilniejsze współczesne antybiotyki (wankomycyna, teikoplanina, fusidyna, linezolid). Coraz bardziej konieczne jest uciekanie się do skrajnych środków, ponieważ w ciągu ostatnich 5-10 lat gronkowce zmutowały i nabyły enzym beta-laktamazę, którym skutecznie niszczą cefalosporyny i metycylinę. W przypadku takich patogenów istnieje termin MRSA (oporny na metycylinę Staphylococcus aureus) i trzeba je zniszczyć kombinacjami leków, na przykład fusydyny z biseptolem. A jeśli pacjent używał antybiotyków w sposób niekontrolowany przed wystąpieniem rozległej infekcji gronkowcowej, patogen może być niewrażliwy;

• Bez względu na to, jak skuteczny jest antybiotyk, w praktyce efekt jego stosowania przeciwko gronkowcom jest prawie zawsze przejściowy. Na przykład w przypadku furunculosis, po skutecznym ustąpieniu infekcji u 60% pacjentów, choroba powraca i nie można już sobie z nią poradzić za pomocą tego samego leku, ponieważ patogen się przystosował. Oczywiście taką cenę warto zapłacić tylko za „wydostanie się ze szczytu”, kiedy po prostu nie da się ustabilizować stanu pacjenta z infekcją gronkowcową bez antybiotyku;
• Antybiotyki nie wybierają ofiar - oprócz bakterii, przeciwko którym je stosujesz, niszczą inne mikroorganizmy, w tym pożyteczne. Długotrwałe leczenie lekami przeciwbakteryjnymi prawie zawsze wywołuje dysbiozę w przewodzie pokarmowym i narządach moczowo-płciowych, a także zwiększa ryzyko aktywacji innych infekcji występujących w organizmie w postaci nośnika.

Czy można całkowicie pozbyć się gronkowca?

Powiedzmy od razu - nie, nie możesz. Tylko w bardzo rzadkich przypadkach, gdy gronkowiec dostał się na niewielki obszar skóry i z jakiegoś powodu uaktywniła się odporność człowieka, makrofagi radzą sobie z nieproszonym gościem, a potem mówią o „przejściowym przenoszeniu gronkowców”. Jeśli taka sytuacja zostanie odkryta, to czysty przypadek. Częściej patogenowi udaje się zdobyć przyczółek w nowym miejscu, zwłaszcza jeśli kontakt był rozległy (kąpiel w zakażonym stawie, używanie zakażonej odzieży, pościeli, ręczników). Nabyty w szpitalu, przedszkolu, szkole lub na letnim obozie gronkowiec złocisty zwykle żyje w organizmie do końca życia.

Dlaczego układ odpornościowy zdrowego dziecka lub osoby dorosłej nie pozbywa się tej groźnej bakterii? Ponieważ nie ma obiektywnych powodów, dopóki powóz nie zamieni się w chorobę. Staphylococcus siedzący skromnie w kącie nie wzbudza żadnego zainteresowania układem odpornościowym, leukocyty i makrofagi nie deklarują polowania na niego, a niezbędne przeciwciała nie są wytwarzane we krwi. Ale co zrobić, gdy np. Dziecko co roku jesienno-zimowego boryka się z gronkowcowym bólem gardła lub planuje ciążę dziewczynka, która wie o obecności szkodliwej bakterii w swoim organizmie?

W takich przypadkach konieczne jest uciekanie się do terapii immunostymulującej i higieny dostępnych obszarów problemowych: gardła, nosogardzieli, skóry, pochwy. Takie środki nie pozwolą na pozbycie się gronkowca na zawsze, ale znacznie zmniejszą liczbę jego kolonii i zmniejszą ryzyko przejścia nosiciela w niebezpieczną chorobę.

Jak reorganizuje się gronkowiec?

Sanitacja profilaktyczna jest bardzo skutecznym środkiem, który zaleca się regularnie uciekać się do wszystkich nosicieli gronkowców. Pracownicy placówek edukacyjnych i medycznych dla dzieci dwa razy w roku pobierają wymazy z nosa, a jeśli wynik jest pozytywny, przeprowadza się sanację, a następnie ponownie przeprowadza się analizę, próbując uzyskać całkowity brak gronkowca w górnych drogach oddechowych. Jest to bardzo ważne, ponieważ jest to jedyny sposób, aby zabezpieczyć się przed rozprzestrzenianiem się patogenu przez unoszące się w powietrzu kropelki.

Jeśli Ty lub Twoje dziecko co roku macie nawroty zapalenia migdałków, furunculosis i innych chorób ropno-zapalnych, których przyczyną (zgodnie z wynikami badań, a nie przypuszczeniami) jest Staphylococcus aureus, warto uzupełnić apteczkę domową środkami do miejscowej sanitacji. Za pomocą tych leków wykonuje się płukanie gardła, zaszczepianie nosa, umieszczanie wacików w kanałach nosowych, irygację lub drażnienie dróg rodnych, wcieranie i smarowanie skóry lub błon śluzowych, w zależności od umiejscowienia nośnika. W każdym przypadku musisz wybrać odpowiednią wersję leku i ściśle przestrzegać instrukcji.

Oto lista wszystkich skutecznych rozwiązań i maści przeciwko gronkowcom:

• Roztwór oleju octanu retinolu (witaminy A);
• Roztwór do elektrolizy podchlorynu sodu;
• Roztwór furacyliny;
• Wywar z dziurawca;
• Żel aloesowy;
• Maść Bactroban;
• Maść heksachlorofenowa;
• Chlorophyllipt;
• Lizozym;
• Rivanol;
• Kwas borowy;
• Lugol lub roztwór jodu;
• Nadmanganian potasu;
• Błękit metylenowy;
• Octenisept;
• Fukortsin (płyn Castellani).

12 najlepszych leków do leczenia gronkowców

Przygotowaliśmy dla Ciebie hitową paradę dwunastu najbardziej skutecznych i bezpiecznych środków, przy pomocy których współcześni specjaliści leczą gronkowca złocistego. Ale niech ta informacja nie będzie powodem do samoleczenia, ponieważ tylko wykwalifikowany lekarz po dokładnej diagnozie może przepisać lek, który jest odpowiedni dla Ciebie i nie spowoduje niepożądanych skutków ubocznych. Szczególnie ważne jest, aby pokazać dobremu lekarzowi dziecko z infekcją gronkowcową i nie być zbyt leniwym, aby przejść niezbędne testy.

Lizaty bakteryjne

Grupa lizatów obejmuje preparaty będące fragmentaryczną kulturą wielobakteryjną. W organizmie cząsteczki bakterii (w tym gronkowca) nie mogą wywołać infekcji na pełną skalę, ponieważ zaburzona jest ich struktura komórkowa. Ale mogą wywołać odpowiedź immunologiczną i produkcję przeciwciał. Lizaty mają wiele zalet - bezpieczeństwo, brak nałogu, przeciwwskazania i skutki uboczne, możliwość ich przyjmowania w razie potrzeby, a nie ustalonego schematu leczenia. Jest tylko jedna wada - wysoki koszt. Najpopularniejsze lizaty do leczenia gronkowców: imudon, respibron, bronchomunal, spray IRS-19.

Toksoid gronkowcowy

Ten lek jest toksyną (trującym produktem ubocznym) gronkowców wyhodowanych w laboratorium. Toksyna jest oczyszczana i unieszkodliwiana, a następnie umieszczana w 1 ml ampułkach i pakowana w pudełka po 10 ampułek. Ta objętość toksoidu gronkowcowego wystarcza na jeden cykl leczenia, którego wynikiem będzie wytworzenie stabilnej odporności u osoby dorosłej. Toxoid jest przeciwwskazany u dzieci.

Wprowadzenie leku odbywa się w szpitalu przez dziesięć dni, na przemian pod prawym i lewym łopatką. Pielęgniarka uważnie obserwuje stan pacjenta przez pierwsze 30 minut po wstrzyknięciu, możliwe są reakcje alergiczne, aż do wstrząsu anafilaktycznego. Podczas całego przebiegu leczenia można zaobserwować podgorączkową temperaturę ciała, zaczerwienienie i obrzęk skóry w miejscu wstrzyknięcia toksoidu.

Antifagin gronkowcowy (szczepionka)

W przeciwieństwie do toksoidu, szczepionka jest kompleksem gotowych antygenów odpornych na ciepło dla wszystkich możliwych typów gronkowców. Jest również sprzedawany w ampułkach 1 ml i kartonach po 10 ampułek. Szczepienie przeciwko gronkowcom jest dozwolone od szóstego miesiąca życia, jednak dozwolone są wyjątki, najważniejsze jest to, aby masa ciała dziecka wynosiła co najmniej 2,5 kg. Antyfagina gronkowcowa powoduje wytworzenie się odporności swoistej, która z czasem może zostać utracona, dlatego zaleca się coroczne ponowne szczepienie. W Rosji wszystkie te środki nie znajdują się na liście obowiązkowych szczepień, ale na prośbę rodziców dziecko może zostać zaszczepione przeciwko gronkowcom.

KIP (złożony preparat immunoglobulin)

Ten lek do leczenia gronkowców i innych infekcji bakteryjnych jest wytwarzany z krwi oddanej przez suszenie. KIP to proszek białkowy zawierający przeciwciała trzech typów (IgA (15-25%), IgM (15-25%), IgG (50-70%), pakowany w szklane ampułki o pojemności 5 ml. staphylococcus, ponieważ zawiera największą ilość przeciwciał IgA i IgM w porównaniu z innymi lekami immunoglobulinami.

Przeciwciała IgM skutecznie niszczą gronkowce, shigella, salmonellę, Escherichia i inne patogeny infekcji jelitowych, przeciwciała IgA zapobiegają namnażaniu się i przyleganiu bakterii do komórek organizmu, a przeciwciała IgG neutralizują toksyny i pomagają w niszczeniu gronkowców przez makrofagi - bojowników naszej odporności. Tak więc oprzyrządowanie ma kilka zalet jednocześnie: wszechstronność, złożone działanie, wygodne przyjmowanie doustne i brak przeciwwskazań.

Antystafylokokowa ludzka immunoglobulina

Jest to również proszek białkowy pozyskiwany z krwi oddanej, ale różni się od KIP wąską specjalizacją: zawiera przeciwciała tylko dla egzotoksyny gronkowca alfa. Przyjmując taki lek, pacjent z infekcją gronkowcową otrzymuje tymczasową pomoc od dawcy. Z chwilą zaprzestania przyjmowania immunoglobuliny efekt ustąpi, gdyż takie leczenie nie zmusza organizmu do produkcji własnych przeciwciał przeciwko gronkowcom, a jedynie kompensuje ich brak. Dożylne podanie dawcy przeciwstafilokokowej immunoglobuliny tymczasowo oszczędza w przypadku ciężkich chorób, na przykład z posocznicą, zapaleniem wsierdzia lub zapaleniem płuc na tle AIDS.

Aloes

Preparaty na bazie ekstraktu z aloesu (kapsułki, żele, zastrzyki, maści, syropy) sprawdziły się nie tylko w leczeniu gronkowców. Wysoka aktywność biologiczna aloesu pozwala wzmocnić układ odpornościowy, poradzić sobie z infekcją dowolnej lokalizacji oraz szybko złagodzić stan pacjenta. Na przykład podskórne podanie roztworu aloesu na czyrak gronkowcowy w ciągu kilku dni zmniejsza obrzęk, neutralizuje ból i zatrzymuje ostry proces zapalny.

Ale jak każdy silny naturalny środek pobudzający, aloes ma przeciwwskazania. Nie jest zalecany kobietom w ciąży, a także kobietom z ciężkimi miesiączkami, endometriozą i policystyczną chorobą, ponieważ aloes zwiększa krążenie krwi i może wywołać krwawienie wewnętrzne. Zwiększa również aktywność gruczołów dokrewnych, co jest bardzo niebezpieczne dla wrzodów żołądka i zapalenia trzustki. Krótko mówiąc, przed podjęciem decyzji o leczeniu aloesem konieczna jest kompleksowa ocena stanu organizmu pacjenta z infekcją gronkowcową.

Chlorophyllipt

Inną rośliną leczniczą, która radzi sobie z gronkowcami, jest eukaliptus. Z soku z liści eukaliptusa sporządza się roztwór alkoholu (o stężeniu od 0,25 do 1%) do użytku wewnętrznego i lokalnego, a także roztwór oleju (stężenie 2%) do stosowania dopochwowego do erozji szyjki macicy gronkowcowej.

Słaby alkoholowy roztwór chlorofilu dodaje się do wody i pije w przypadku infekcji jelitowych, a także wkrapla i wkłada do nosa, przepłukuje ból gardła, wprowadza lewatywy - czyli stosuje się do odkażania błon śluzowych. Bardziej skoncentrowany preparat nadaje się do leczenia skóry dotkniętej ropniami, wrzodami, czyrakami i przetokami. W rzadkich przypadkach (posocznica, zapalenie otrzewnej, ropniak opłucnej, ropień płucny) chlorofil wstrzykuje się dożylnie lub bezpośrednio do jamy ciała.

Przed pierwszym użyciem zawsze przeprowadza się test na reakcję alergiczną: pacjent wypija pół szklanki wody z rozpuszczonymi 25 kroplami chlorofilu, a jeśli w ciągu jednego dnia nie obserwuje się żadnych negatywnych skutków, można leczyć gronkowca tym lekiem. Chlorophyllipt jest przepisywany tylko dorosłym i dzieciom powyżej dwunastu lat.

Mupirocyna

To międzynarodowa niezastrzeżona nazwa antybiotyku, który jest substancją czynną kilku maści leczniczych: Bonderma, Supirocin, Bactroban. Mupirocyna ma bardzo szeroki zakres zastosowań; działa na gronkowce, gonokoki, pneumokoki i paciorkowce, w tym aureus i metycylinę oporne.

Za pomocą maści na bazie mupirocyny przeprowadza się miejscowe leczenie infekcji gronkowcowych skóry i nosa. Istnieją dwa rodzaje maści z różnymi stężeniami antybiotyku, osobno na skórę, osobno na błonę śluzową. Teoretycznie ropnie, wrzody i czyraki można smarować dowolnym rodzajem maści, ale wystarczy włożyć do nosa specjalnie do tego przeznaczony lek. Maści z mupirocyną można stosować od szóstego roku życia, bardzo rzadko wywołują skutki uboczne i reakcje alergiczne, świetnie sprawdzają się przy miejscowym leczeniu gronkowców.

Baneocin

To także maść do użytku zewnętrznego, której aktywnym składnikiem jest tandem dwóch antybiotyków: neomycyny i bacytracyny. Oba środki przeciwbakteryjne działają na gronkowce, ale razem działają lepiej, pokrywają większą liczbę szczepów, a uzależnienie rozwija się od nich wolniej.

Baneocyna prawie nie wchłania się do krwiobiegu przy stosowaniu miejscowym, ale tworzy w skórze bardzo duże stężenie antybiotyków, dlatego dobrze radzi sobie z ropniami, wrzodami i czyrakami wywołanymi przez gronkowce. Niemniej jednak, podobnie jak wszystkie antybiotyki z grupy aminoglikozydów, bacytracyna i neomycyna są niebezpieczne ze względu na ich skutki uboczne: depresję słuchu i wzroku, upośledzoną czynność nerek i zaburzenia krążenia impulsów nerwowych w mięśniach. Dlatego zaleca się stosowanie baneocyny tylko w leczeniu infekcji gronkowcowych, które obejmują nie więcej niż jeden procent powierzchni skóry (w przybliżeniu od dłoni).

Maść Baneocin jest dostępna bez recepty i jest dozwolona dla dzieci, ale nie jest zalecana kobietom w ciąży i karmiącym ze względu na ryzyko przedostania się antybiotyków do krwi i mleka matki.

Fusidin

Fusidin, kwas fusydowy (fusydowy), fusydan sodu - to nazwy jednego antybiotyku, być może najskuteczniejszego przeciwko większości szczepów gronkowców. Na bazie tego leku powstają maści o stężeniu 2% (fucidin, fusiderm), które są przeznaczone do miejscowego leczenia gronkowców. Maści tych nie należy nakładać na błony śluzowe, a nawet na skórę mogą powodować podrażnienia i zaczerwienienia, ale zwykle po tygodniu regularnego stosowania infekcja gronkowcowa jest zlokalizowana, a stan zapalny goi się całkowicie.

Krem Fusiderm to jeden z najlepszych środków na trądzik na twarzy wywołany przez gronkowce. W przypadku długotrwałego uporczywego trądzika płaczącego na czerwono konieczne jest poddanie go skrobaniu do analizy, a jeśli lekarz wykryje szczepy gronkowca, to właśnie fusiderm będzie optymalnym wyborem do leczenia, które zwykle trwa 14 dni, aw 93% przypadków kończy się sukcesem.

Możliwe jest stosowanie maści na bazie fusydyny nie tylko dla dorosłych, ale także dla dzieci w wieku powyżej jednego miesiąca, ponieważ ten antybiotyk nie powoduje niebezpiecznych skutków ubocznych i prawie nie przenika do krwioobiegu po zastosowaniu miejscowym. Jednak zwykle nie zaleca się tego kobietom w ciąży i matkom karmiącym, ponieważ wpływ fusydyny na dziecko, gdy dostanie się ona do układu krążenia, nie został jeszcze dostatecznie zbadany.

Galavit

Ściśle mówiąc, lek galavit nie jest wskazany do leczenia gronkowców, ale jego stosowanie w praktyce daje nadzieję na sukces w walce z opornymi szczepami. Galavit to stosunkowo nowy immunomodulator i rzadki gość na półkach naszych aptek. Badania kliniczne w Europie Zachodniej wykazały, że ma ona jednocześnie dwa działania: immunostymulujące i bakteriobójcze, a to samo w sobie jest wielkim przełomem.

Immunomodulacyjne działanie galavitu wynika z jego zdolności do spowalniania zbyt aktywnych makrofagów, dzięki czemu przez dłuższy czas działają destrukcyjnie na patogeny, w tym gronkowce. Innymi słowy, lek ten pozwala naszemu organizmowi na bardziej racjonalne i pełne wykorzystanie swoich mechanizmów obronnych.

Galavit jest dostępny w postaci tabletek językowych, roztworu do wstrzykiwań i czopków doodbytniczych, dlatego wygodnie jest go stosować w leczeniu infekcji gronkowcowych o dowolnej lokalizacji. Lek jest dopuszczony do stosowania przez dorosłych i dzieci powyżej szóstego roku życia, ale nie jest zalecany kobietom w ciąży i karmiącym, po prostu z powodu niewystarczającej wiedzy.

Infekcja gronkowcowa i hormony

Podsumowując, rozsądne byłoby powiedzenie kilku słów o leczeniu gronkowców lekami hormonalnymi. Glukokortykoidy, czyli syntetyczne pochodne ludzkich hormonów kortykosteroidowych, szybko zatrzymują stany zapalne o dowolnej etiologii. Zakłócają cały łańcuch naturalnych reakcji (pojawił się patogen - zareagował organizm - powstały hormony - rozpoczął się proces zapalny - rozmnażały się leukocyty - pojawił się ropny ropień - pojawił się ból i gorączka). Leki z grupy glukokortykoidów (prednizolon, deksametazon, triamcynolon i inne) na samym początku mocno przerywają ten scenariusz. Ale nie niszczą przyczyny zapalenia, ale po prostu zmuszają organizm do niereagowania na patogen.

Więc co zagraża stosowaniu maści hormonalnych do miejscowego leczenia gronkowców? Fakt, że po szybkim stłumieniu procesu zapalnego i usunięciu bolesnych wrażeń wybuchnie prawdziwy grzmot: hormony uderzyły w naturalną odpowiedź immunologiczną, nie ma przeciwciał przeciwko patogenowi, a teraz organizm staje twarzą w twarz z infekcją całkowicie nieuzbrojony. Wniosek: leczenie gronkowców maściami hormonalnymi jest wskazane tylko wtedy, gdy jest to lek złożony, który zawiera również antybiotyk. A przyjmowanie glukokortykoidów wewnątrz z rozległymi uszkodzeniami gronkowcowymi organizmu, podobnie jak w przypadku każdej innej infekcji krwi, jest surowo zabronione.

Autor artykułu: Alekseeva Maria Yurievna | Terapeuta

Edukacja: od 2010 do 2016 Praktykant szpitala terapeutycznego Centralnego Oddziału Lekarsko-Sanitarnego nr 21, Miasto Elektrostal. Od 2016 roku pracuje w Centrum Diagnostycznym nr 3.