Wapń - Norma We Krwi, Zjonizowana I Całkowita, Przyczyny Wzrostu I Spadku

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-07 17:51

Wapń: jaka jest jego norma we krwi?

Wapń to pierwiastek śladowy, który pod względem zawartości w organizmie znacznie przewyższa skład ilościowy innych pierwiastków chemicznych. Wapń (Ca ²⁺) rozwiązuje wiele problemów, zapewniając ważne funkcje organizmu człowieka.

Wapń we krwi zawiera nie więcej niż 1% całkowitej ilości wapnia w organizmie. Pozostałe 99% stanowią zęby i szkielet, w których wapń reprezentowany jest przez minerał Ca ₁₀ (PO ₄) ₆ (OH) ₂ i jest połączony z fosforem.

• Prawidłowy poziom wapnia we krwi waha się w granicach 2,0-2,8 mmol / l. Według niektórych raportów normalny zakres może wynosić 2,15-2,5 mmol / l.
• 1,1-1,4 mmol / l to normalny poziom zjonizowanego wapnia we krwi.
• 0,1-0,4 g wapnia jest usuwane z organizmu przez nerki zdrowej osoby wraz z moczem co 24 godziny.

Zadowolony:

• Dlaczego potrzebujemy wapnia?
• Od czego zależy poziom wapnia we krwi?
• Przyczyny niskiego poziomu wapnia we krwi
• Objawy niskiego i wysokiego poziomu wapnia we krwi
• Co może wpłynąć na wyniki analizy?
• Kiedy potrzebne są dodatkowe metody badawcze?

Dlaczego potrzebujemy wapnia?

Określenie poziomu wapnia we krwi jest często wymagane do diagnozy różnych chorób.

Rzeczywiście, w organizmie odpowiada za wiele ważnych funkcji:

• Bez wapnia normalna kurczliwość mięśni jest niemożliwa.
• Wapń bierze udział w przekazywaniu impulsów nerwowych, reguluje rytm pracy serca. Funkcje te są kontrolowane przez wapń wraz z magnezem.
• Wapń stymuluje pracę wielu enzymów, uczestniczy w przemianach żelaza.
• Zęby i kości nie miałyby siły, gdyby nie było w nich wystarczającej ilości wapnia i fosforu.
• Wapń wpływa na przepuszczalność komórek.
• Wapń bierze udział w tworzeniu się skrzepu na etapie konwersji protrombiny do trombiny. Jeśli pierwiastek śladowy nie wystarczy, normalne krzepnięcie krwi jest niemożliwe.
• Wapń aktywuje pracę niektórych hormonów w organizmie.
• Wapń bierze udział w normalnym funkcjonowaniu gruczołów dokrewnych. Tak więc bez niego przytarczyca nie może w pełni działać.
• Wapń bierze udział w procesach odbioru komórkowego, w których komórki wymieniają między sobą informacje.
• Osoba nie może być zdrowa, jeśli w jej ciele nie ma wystarczającej ilości wapnia. Bez tego pierwiastka śladowego niemożliwe jest uzyskanie wysokiej jakości i pełnego snu.

Prawidłowe wartości wapnia w organizmie zależą od wieku osoby:

• 1,90-2,60 - noworodek w pierwszych 10 dniach życia.
• 2,25-2,75 - dziecko powyżej 10 dnia życia i poniżej 2 lat.
• 2,20-2,70 - dziecko 2-4 lata.
• 2,10-2,55 - nastolatka w wieku 12-18 lat.
• 2.15-2.50 - dorosły 18-60 lat.
• 2,20 -2,55 - osoba starsza 60-90 lat.
• 2,05-2,40 - osoby powyżej 90 roku życia.

W zależności od wieku i płci osoby dzienne spożycie wapnia będzie się różnić.

Dawkowanie jest podane w miligramach:

• 200 - dla dzieci do 6 miesięcy.
• 400 - dla dzieci od sześciu miesięcy do roku.
• 600 - dla dzieci w wieku 1-4 lat.
• 1000 - dla dzieci w wieku 4-11 lat.
• 1200 - dla nastolatków w wieku 11-17 lat.
• 1200 - dla wszystkich dorosłych.
• 1200 - dla mężczyzn w wieku 50-70 lat.
• 1400 - dla kobiet w wieku 50-70 lat.
• 1300 - dla osób powyżej 70.
• 1500 - dla kobiet spodziewających się dziecka lub matek karmiących piersią.

Nie należy zakładać, że duże ilości wapnia w organizmie są korzystne dla zdrowia. Jeśli jego stężenie w osoczu przekracza dopuszczalne wartości, prowadzi to do spadku poziomu fosforu. Jeśli we krwi jest mało wapnia, ilość fosforanów w nim zacznie wzrastać. Oba te stany są patologiczne i wiążą się z zaburzeniami w najważniejszych funkcjach organizmu.

Od czego zależy poziom wapnia we krwi?

Poziom wapnia we krwi ma bezpośredni związek z jego metabolizmem w kościach szkieletu, jakością jego wchłaniania w jelicie i reabsorpcją przez nerki. Za równowagę wapnia w organizmie odpowiadają inne pierwiastki śladowe, przede wszystkim magnez i fosfor. Do zwiększania lub obniżania poziomu wapnia we krwi są również zdolne hormony płciowe, hormony gruczołów dokrewnych, nadnerczy, a także aktywna postać witaminy D3.

Tak więc następujące składniki silniej niż inne wpływają na poziom wapnia we krwi:

• Parathormon (parathormon). Jest produkowany przez przytarczyce. Przy jego nadmiernym uwalnianiu, a także na tle zwiększonej zawartości fosforu we krwi, w organizmie zostaną uruchomione procesy zahamowania tworzenia się tkanki kostnej. Parathormon prowadzi do tego, że poziom wapnia we krwi wzrasta, aw kościach spada.
• Z drugiej strony kalcytonina obniża poziom wapnia we krwi, transportując go do tkanki kostnej.
• Witamina D3, która jest produkowana w postaci aktywnej przez nerki, może prowadzić do wzrostu poziomu wapnia we krwi, gdyż wzmaga wchłanianie tego pierwiastka śladowego w jelicie.

We krwi wapń może występować w kilku formach:

• Jony wapnia - CA ²⁺. Ta forma wapnia nazywana jest wolną lub zjonizowaną. Z całkowitej ilości wapnia zjonizowany pierwiastek śladowy stanowi około 55-58%.
• Wapń, który jest związany z frakcjami białkowymi. Stanowi około 35-38%.
• Sole wapnia, które stanowią około 10%. Wapń obecny we krwi w tej postaci nazywany jest kompleksem. Może działać w połączeniu z fosforanami - Ca ₃ (PO ₄) ₂, cytrynianami - Ca ₃ (C ₆ H ₅ O ₇) ₂, mleczanami - 2 (C ₃ H ₅ O ₃) * Ca) i wodorowęglanami - Ca (HCO ₃).

Jeśli lekarze mówią o wzroście poziomu wapnia we krwi, oznacza to, że wszystkie jego formy są zwiększone. Tylko wapń zjonizowany wykazuje aktywność metaboliczną. To on jest bardziej zaangażowany we wszystkie potrzeby ludzkiego ciała. Ponadto do diagnozy różnych stanów nie jest wymagane oznaczanie ilości zjonizowanego wapnia. To badanie jest wysoce specjalistyczne. Aby uzyskać odpowiednie dane, możesz ustalić całkowity poziom tego pierwiastka śladowego we krwi.

Jeśli stężenie białka we krwi jest niskie, analiza może wykazać prawidłowy poziom wapnia. Aby znaleźć jego rzeczywiste wartości, konieczne będzie zastosowanie techniki, która ma na celu obliczenie zjonizowanej postaci pierwiastka śladowego, ponieważ to on zastępuje skompleksowaną formę wapnia. Konieczne są dalsze badania, aby zidentyfikować taki brak.

Jeśli osoba z chorobami przewlekłymi ma niski poziom białka we krwi, prowadzi to do rozwoju niedoboru wapnia w surowicy. Najczęściej podobną sytuację obserwuje się w przypadku uszkodzeń nerek i wątroby. Poziom tego mikroelementu również spada, pod warunkiem, że dana osoba nie otrzymuje go z pożywieniem. U kobiet niosących dziecko może nastąpić spadek poziomu wapnia, ale stężenie albuminy we krwi zawsze będzie się zmniejszać.

Przyczyny niskiego poziomu wapnia we krwi

Hipokalcemia to naukowa nazwa stanu charakteryzującego się niskim poziomem wapnia we krwi. Najczęściej jego spadek spowodowany jest spadkiem poziomu albuminy (białka krwi). W takim przypadku występuje niedobór tylko wapnia związanego z białkami, a zjonizowany wapń pozostaje w normalnych granicach.

Inne przyczyny, które mogą prowadzić do hipokalcemii:

• Wadliwe działanie przytarczyc, spożycie parathormonu do krwiobiegu.
• Brak przytarczyc w wyniku operacji.
• Brak witaminy D.
• Niewydolność nerek o przebiegu przewlekłym, zapalenie nerek.
• Spazmofilia i krzywica u dziecka.
• Ostry niedobór magnezu w organizmie człowieka.
• Odporność organizmu na działanie parathormonu ze względu na wrodzone wady rozwojowe.
• Niska zawartość wapnia w żywności spożywanej przez osobę.
• Wysoki poziom fosforanów we krwi.
• Ciężka biegunka.
• Poważne uszkodzenie wątroby (marskość).
• Obecność w organizmie przerzutów osteoblastycznych, które wymagają dużej ilości wapnia, aby kontynuować swój patologiczny wzrost.
• Hiperplastyczne zmiany w tkance nadnerczy.
• Przyjmowanie leków stosowanych w leczeniu padaczki.
• Transfuzja imponujących objętości krwi, która zawiera w swoim składzie cytrynian.
• Alkaloza w ostrej fazie.
• Choroby takie jak: alkoholizm, ostre zapalenie trzustki, zapalenie okrężnicy. Są połączone w jedną grupę, ponieważ każdy z nich nie pozwala na normalne wchłanianie wapnia do krwi z przewodu pokarmowego.

Objawy niskiego i wysokiego poziomu wapnia we krwi

Poziom wapnia we krwi określa się nie tylko w obecności jakichkolwiek patologii, ale także wtedy, gdy absolutnie zdrowa osoba przechodzi badanie lekarskie. Jednak badanie to nie może odzwierciedlać dokładnego stanu tkanki kostnej.

Następujące objawy wskazują na wysoki poziom wapnia we krwi:

• Całkowity lub częściowy brak apetytu.
• Ataki nudności, którym mogą towarzyszyć wymioty.
• Tendencja do zaparć.
• Ból brzucha.
• Częste nocne wyjścia do toalety w celu opróżnienia pęcherza.
• Ciągłe pragnienie.
• Ból kości.
• Bóle głowy.
• Zwiększone zmęczenie.
• Blues, depresja i apatia.

Niski poziom wapnia we krwi będzie wskazywany przez takie objawy, jak:

• Skurcze brzucha.
• Drżenie rąk i palców.
• Drętwienie w okolicy trójkąta nosowo-wargowego.
• Arytmie.
• Skurcze mięśni stóp i dłoni.

Jeśli dana osoba nie ma objawów wskazujących na niedobór lub nadmiar wapnia, ale analiza wskazuje na coś przeciwnego, konieczne jest kompleksowe badanie.

W tym celu środki diagnostyczne, takie jak:

• Określenie poziomu zjonizowanego wapnia we krwi.
• Określenie poziomu wapnia we krwi.
• Oznaczanie poziomu fosforu we krwi.
• Określenie poziomu magnezu we krwi.
• Oznaczanie poziomu witaminy D we krwi.
• Określenie poziomu parathormonu.

Czasami, aby zdiagnozować określoną chorobę, konieczne jest ustalenie stosunku wapnia we krwi w stosunku do innych substancji. Na przykład takie badania mogą określić nadmierne wydalanie wapnia z moczem lub jego niewystarczające spożycie z pożywieniem.

Jeśli pacjent cierpi na niewydolność nerek lub przeszedł przeszczep tego narządu, wówczas poziom wapnia we krwi mierzy się w sposób zaplanowany. Analizę tę przeprowadza się również u wszystkich pacjentów ze szpiczakiem i nieprawidłowościami w EKG, z nowotworami złośliwymi w klatce piersiowej, płucach, tarczycy, mózgu i gardle.

Co może wpłynąć na wyniki analizy?

U noworodka począwszy od 4 dnia urodzenia następuje wzrost poziomu wapnia we krwi, co jest fizjologiczną normą. Proces ten można zaobserwować zarówno w ciele dzieci urodzonych na czas, jak i u wcześniaków.

U dorosłych stężenie wapnia może wzrosnąć po zastosowaniu następujących leków:

• Leki zobojętniające kwas.
• Leki hormonalne: androgeny, progesteron, parathormon.
• Witaminy A, D ₃, D ₂.
• Tamoksyfen.
• Leki zawierające sole litu.

Następujące leki mogą obniżać poziom wapnia we krwi:

• Gentamycyna.
• Kalcytonina.
• Przygotowania do eliminacji napadów.
• Sole magnezu.
• Leki przeczyszczające.

Inne przyczyny, które mogą mieć wpływ na wyniki analizy:

• Pobieranie próbek zhemolizowanej surowicy do analizy.
• Pobieranie krwi na tle odwodnienia.
• Pobieranie krwi na tle hiperwolemii, którą można zaobserwować przy dożylnym podaniu imponujących objętości roztworu izotonicznego.

Przydatne informacje na temat wapnia we krwi:

• U wcześniaków o niskiej masie ciała codziennie pobiera się krew w celu oznaczenia zjonizowanego wapnia. Pozwala to uniknąć rozwoju hipokalcemii, która we wczesnych stadiach może nie objawiać się w żaden sposób.
• Poziom wapnia w moczu i krwi nie odzwierciedla poziomu wapnia w kości. Aby określić poziom wapnia w kościach, stosuje się taką metodę diagnostyczną, jak densytometria.
• Im starsza osoba, tym niższy poziom wapnia we krwi. To samo dotyczy kobiet w ciąży.
• Im wyższy poziom albuminy we krwi, tym wyższy poziom wapnia. To białko nie ma wpływu na zjonizowany wapń.

Przed przystąpieniem do testu będziesz musiał przestać jeść na 12 godzin. 30 minut przed zabiegiem należy wykluczyć wszelką aktywność fizyczną, nie palić i być w spokojnym stanie.

Kiedy potrzebne są dodatkowe metody badawcze?

Konieczne jest określenie stopnia aktywności jonów wapnia, pod warunkiem, że jego poziom we krwi jest zmniejszony lub zwiększony i rozwijają się objawy tych zaburzeń. Poziom zjonizowanego wapnia jest mierzony przy pH = 7,40.

Możesz również zmierzyć zawartość wapnia w moczu, która określi ilość pierwiastka śladowego wydalanego przez nerki. Badanie to przeprowadza się przy zmianach stężenia wapnia we krwi.

Autor artykułu: Shutov Maxim Evgenievich | Hematolog

Wykształcenie: W 2013 roku ukończył Kurski Państwowy Uniwersytet Medyczny i uzyskał dyplom „Medycyny Ogólnej”. Po 2 latach ukończyła rezydenturę na specjalności „Onkologia”. W 2016 roku ukończył studia podyplomowe w Narodowym Centrum Medyczno-Chirurgicznym im. Pirogowa.