Dystrofia Naczyniowo-siatkówkowa Siatkówki - Przyczyny, Objawy I Leczenie

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 21:47

Dystrofia naczyniowo-siatkówkowa siatkówki

Zadowolony:

• Co to jest dystrofia naczyniówkowo-siatkówkowa?
• Przyczyny dystrofii naczyniówkowo-siatkówkowej
• Objawy dystrofii naczynioruchowej
• Rozpoznanie dystrofii naczynioruchowej
• Leczenie dystrofii naczynioruchowej

Co to jest dystrofia naczyniówkowo-siatkówkowa?

Dystrofia naczyniowo-siatkówkowa (CHRD) to dystrofia środkowej części siatkówki. Synonimy: centralna dystrofia, starcze zwyrodnienie plamki żółtej. Jest to patologia związana z wiekiem, która występuje w wieku 50-60 lat i częściej występuje u kobiet.

Wraz ze zwyrodnieniem siatkówki związanym z wiekiem w plamkowej (centralnej) części siatkówki zachodzą stopniowe nieodwracalne zmiany, których konsekwencją jest znaczna utrata widzenia centralnego. Tkanka siatkówki zostaje zastąpiona tkanką włóknistą z utworzeniem blizn. Zwykle proces ten rozwija się równolegle w obu oczach, ale w niektórych przypadkach może wystąpić z wyprzedzeniem w jednym oku.

Nawet w ciężkich przypadkach CCRD nie prowadzi do całkowitej ślepoty, ponieważ widzenie peryferyjne pozostaje w normalnych granicach. Jednak to całkowicie traci zdolność do wykonywania pracy wymagającej wyraźnego widzenia (czytanie, pisanie, prowadzenie pojazdu itp.).

Zapadalność na chorobę rośnie wraz z wiekiem: w wieku 51–64 lata jest to 1,6% ogółu populacji, w wieku 65–74 lata - 11%, powyżej 75 lat - 28%.

Choroba ma przewlekły, wolno postępujący przebieg. Należy go odróżnić od odwarstwienia siatkówki - to różne patologie.

Przyczyny dystrofii naczyniówkowo-siatkówkowej

Przyczyny i etiologia CHRD nie są w pełni poznane.

Lista czynników zwiększających prawdopodobieństwo jego rozwoju obejmuje:

• Dziedziczna predyspozycja;
• Osłabienie układu odpornościowego;
• Zaburzenia krążenia w układzie naczyniowym oczu;
• Patologie endokrynologiczne (cukrzyca);
• Krótkowzroczność (krótkowzroczność) średniego i wysokiego stopnia;
• Problemy z układem sercowo-naczyniowym (nadciśnienie, miażdżyca);
• Nadmierna ekspozycja oczu na promieniowanie ultrafioletowe;
• Zakaźne, toksyczne lub urazowe uszkodzenie oczu;
• Złe odżywianie;
• Posiadanie złych nawyków.

Dystrofia naczyniowo-siatkówkowa rozwija się pod wpływem kombinacji czynników. Może to być choroba wrodzona z autosomalnym dominującym typem przenoszenia lub konsekwencja procesu infekcyjnego i zapalnego.

Dodatkowe czynniki ryzyka obejmują:

• Płeć żeńska;
• Lekka pigmentacja skóry i tęczówki oczu;
• Nadużywanie palenia;
• Chirurgiczne leczenie zaćmy w historii.

Objawy dystrofii naczynioruchowej

Istnieją dwie formy CHRD: bez wysięku (sucha, zanikowa) i wysiękowa (mokra).

Sucha dystrofia bez wysięku jest wczesną postacią choroby i występuje w 85-90% przypadków. Charakteryzuje się zaburzeniami metabolicznymi między naczyniami a siatkówką. Substancje koloidalne (produkty rozkładu) gromadzą się pomiędzy warstwą podstawną utworzoną przez błony naczyniowe i siatkówkowe a nabłonkiem barwnikowym siatkówki, dochodzi do redystrybucji barwnika i atrofii nabłonka barwnikowego.

Choroba zaczyna się bezobjawowo i postępuje powoli. Ostrość wzroku pozostaje normalna przez długi czas, ale może wystąpić skrzywienie linii prostych, bifurkacja, zniekształcenie kształtów i rozmiarów przedmiotów. Stopniowo obraz staje się rozmyty, gdy patrzy się bezpośrednio (jak przez warstwę wody), ostrość wzroku zaczyna się zmniejszać. Proces ten może się ustabilizować na pewnym etapie, ale może również prowadzić do całkowitej utraty widzenia centralnego.

W drugim oku choroba zaczyna się rozwijać nie później niż pięć lat po porażce pierwszego. W 10% przypadków sucha dystrofia staje się cięższą postacią mokrą. W takim przypadku następuje przenikanie płynu (krwi) przez ściany nowo powstałych naczyń i jego gromadzenie się pod siatkówką.

Dystrofia wysiękowa ma cztery etapy rozwoju:

1. Oderwanie nabłonka barwnikowego. Ostrość wzroku jest zachowana, możliwe są lekkie objawy nadwzroczności lub astygmatyzmu, pojawienie się mgły lub mętnych plam przed oczami. Proces może mieć odwrotny przebieg (adhezja miejsc oderwania).
2. Oderwanie neuroepithelium. Do powyższych objawów dochodzi znaczące pogorszenie widzenia, aż do utraty umiejętności czytania i pisania. Obserwuje się niewyraźne granice i obrzęk strefy oderwania, patologiczną proliferację naczyń krwionośnych.
3. Krwotoczne oderwanie barwnika i neuroepitelium. Wizja pozostaje słaba. Powstaje duże różowo-brązowe ognisko nagromadzenia pigmentu z wyraźnymi granicami. Cystoidalna siatkówka wystaje do ciała szklistego. Kiedy nowo utworzone naczynia pękają, pojawiają się krwotoki.
4. Etap bliznowaciejący. W miejscu zmiany tworzy się tkanka włóknista i tworzy się blizna.

Rozpoznanie dystrofii naczynioruchowej

Rozpoznanie ustala się na podstawie wywiadów z pacjentami, badań ostrości wzroku, oftalmoskopii, kampimetrii i testu Amslera (badanie centralnego pola widzenia).

Z instrumentalnych metod diagnostycznych stosuje się:

• Perymetria komputerowa;
• Tomografia laserowa siatkówki;
• Elektroretinografia;
• Angiografia fluorescencyjna dna oka.

Leczenie dystrofii naczynioruchowej

Wybór taktyki leczenia zależy od formy i etapu procesu. Głównym celem jest jego stabilizacja i kompensacja. Metody leczenia: medyczne, laserowe, chirurgiczne.

W postaci bez wysięku zaleca się dożylne zastrzyki środków przeciwpłytkowych, antykoagulantów i angioprotektorów, leków rozszerzających naczynia krwionośne (Cavinton), przeciwutleniaczy (Emoxipin), terapii witaminowej. Leczenie powinno być ciągłe i odbywać się 2 razy w roku (jesienią i wiosną).

W postaci wysiękowej przeprowadza się leczenie ogólne i miejscowe, możliwa jest koagulacja laserowa (kauteryzacja) siatkówki w celu wyeliminowania obrzęku i zniszczenia błony neowaskularnej (utworzonej z patologicznych naczyń). Pozwala to wstrzymać dalszy rozwój procesu dystroficznego.

Chirurgia służy poprawie ukrwienia tylnej części oka. Może to być witrektomia (usunięcie części ciała szklistego), wazorekonstrukcja, rewaskularyzacja (przywrócenie prawidłowej sieci mikronaczyniowej).

Rokowanie jest na ogół niekorzystne, ponieważ niemożliwe jest przywrócenie wzroku. Ale nawet przy całkowitej utracie widzenia centralnego, widzenie peryferyjne pozostaje, wystarczające do samoobsługi w życiu codziennym i orientacji w przestrzeni.

n

Autor artykułu: Degtyareva Marina Vitalievna, okulista, okulista