Śródmiąższowe Zapalenie Pęcherza Moczowego - Przyczyny, Objawy I Leczenie śródmiąższowego Zapalenia Pęcherza

2024 Autor: Josephine Shorter | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-07 17:51

Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego

Zadowolony:

• Objawy śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego
• Przyczyny śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego
• Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego

Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego to choroba o charakterze niezakaźnym, charakteryzująca się uszkodzeniem i stanem zapalnym tkanki śródmiąższowej pęcherza moczowego z dalszą przewlekłością procesu. Znajdująca się pod błoną śluzową pęcherza tkanka narażona jest na niszczące działanie moczu, co powoduje silny ból. Ściany narządu są stopniowo zastępowane tkanką łączną i pogrubione, co znacznie zmniejsza objętość pęcherza i prowadzi do naruszenia jego funkcjonalności.

Na tę chorobę cierpią głównie kobiety, ich ogólna liczba przypadków wynosi 90%. Choroba objawia się po 40 latach. Wrzód strzelca często występuje u pacjentów z śródmiąższowym zapaleniem pęcherza. Pod tym względem choroba dzieli się na dwie formy wrzodziejące, które występują w 20% przypadków i nie wrzodowe, które rozpoznaje się w pozostałych 80%.

Objawy śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego

Wśród objawów choroby są:

• Ból, zlokalizowany w okolicy miednicy, można podać na pochwę, odbyt, podbrzusze, mosznę, penisa, kość krzyżową. Kobiety często odczuwają bolesne odczucia podczas stosunku. Również bóle przeszkadzają podczas napełniania narządu moczem i ustępują nieco po wyjściu z toalety. Takie bóle występują przez długi czas, który może trwać rok lub dłużej.
• Konieczne lub imperatywne pragnienie opróżnienia organu. W takim przypadku może się wyróżnić tylko kilka kropel płynu.
• Ilość oddawanego moczu wzrasta i często powoduje, że osoba spędza bezsenne noce. Prowadzi to często do depresji, wzrostu poziomu lęku i izolacji.
• W wydzielanym płynie można znaleźć krew, która staje się wyraźna po zmianie koloru moczu. Jest to często obserwowane po tym, jak pacjent przez długi czas powstrzymywał chęć opróżnienia się.
• Choroba stopniowo postępuje, są okresy remisji i zaostrzeń.

Ponadto obserwuje się wzrost samobójstw wśród osób cierpiących na śródmiąższowe zapalenie pęcherza, co jest spowodowane niedostosowaniem społecznym takich pacjentów. Mężczyźni doświadczają impotencji, a kobiety celowo unikają stosunku płciowego z powodu silnego bólu podczas stosunku.

Przyczyny śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego

Jeśli chodzi o przyczyny wystąpienia choroby, lekarze są zdania, że teoria neuroendokrynna leży u podstaw przejawów patologii.

Oznacza to, że rozwój tej postaci zapalenia pęcherza wynika z następujących faktów:

• Choroba rozwija się w wyniku naruszenia glikozaminoglikanów, które pokrywają górną warstwę pęcherza od wewnątrz. Prowadzi to do jego rozrzedzenia i zwiększonego kontaktu moczu z komórkami śródmiąższowymi.
• Wzrost histaminy wytwarzanej przez komórki tuczne układu odpornościowego w odpowiedzi na zmiany we włóknach nerwowych znajdujących się w ścianie pęcherza. Jednocześnie zwiększona histamina wywołuje stan zapalny, podobny do alergii, co ostatecznie powoduje chorobę.

Ponadto lekarze zidentyfikowali dodatkowe czynniki, które wywołują chorobę:

• Chirurgia w zakresie ginekologiczno-urologicznym;
• Choroby jelit, takie jak spastyczne zapalenie jelita grubego i zespół jelita drażliwego
• Choroby autoimmunologiczne, w szczególności reumatoidalne zapalenie stawów;
• Reakcje alergiczne;
• Genetyczne predyspozycje do rozwoju choroby;
• Narażenie na czynniki toksyczne;
• Astma oskrzelowa;
• Patologie układu nerwowego;
• Naruszenie oddawania moczu spowodowane zarówno cechami anatomicznymi, jak i chorobami układu moczowo-płciowego.

Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego

Terapia chorób opiera się na trzech zasadach: konieczne jest przywrócenie integralności uszkodzonej ściany narządu, zmniejszenie aktywności neurogennej oraz wyeliminowanie istniejącej alergii.

Do ich realizacji stosuje się następujące leki:

• Lekiem przeciwdepresyjnym jest polisiarczan pentozanu sodu. Lek ten ma zdolność przywracania uszkodzonej warstwy glikozaminoglikanów narządu.
• Lek przeciwdepresyjny, który obniża próg bólu, a także pomaga zmniejszyć częstość parcia na mocz. W leczeniu tej postaci choroby najczęściej przepisuje się amitryptylinę. Wpływa na ośrodkową i obwodową aktywność układu nerwowego.
• Leki przeciwalergiczne, które mają na celu zmniejszenie produkcji histaminy. To on ma znaczący wpływ na rozwój choroby, zgodnie z jedną z najbardziej prawdopodobnych teorii jej pochodzenia. Popularne leki to cymetydyna, hydroksyzyna.
• Leki przeciwzapalne, takie jak paracetamol.
• Na szczególną uwagę zasługuje heparyna sodowa, która jest stosowana do instalacji i jest wstrzykiwana dożylnie. Ten lek działa dobrze w połączeniu z hydrokortyzonem, oksybutylem i tolterodyną. Pozytywne efekty leczenia tymi środkami sięgają 73%.
• Stosowanie kwasu hialuronowego w celu ochrony wewnętrznej warstwy pęcherza. Ponadto lek działa jako immunomodulator.
• Sulfotlenek dimetylu ma wpływ. Lek działa relaksująco na chore narząd, działa przeciwzapalnie i przeciwbólowo.

Jeśli leczenie zachowawcze nie przyniesie pożądanego efektu, można zalecić interwencję chirurgiczną. Ma na celu albo usunięcie części uszkodzonej ściany narządu, albo całkowite usunięcie pęcherza i wytworzenie nowego narządu z jelita pacjenta. Lekarze zauważają jednak raczej niski pozytywny efekt operacji, więc uciekają się do nich tylko w skrajnych przypadkach. Do metod inwazyjnych należy również spalenie narządu laserem i wprowadzenie toksyny botulinowej.

Leczenie lekami musi być uzupełnione terapią behawioralną, która trwa co najmniej 6 miesięcy. W tym celu pacjent musi wykonywać zestawy ćwiczeń, w tym ćwiczenia Kegly, a także trenować pęcherz. Nie mniej ważna jest specjalna dieta, która ma na celu wyeliminowanie pokarmów zawierających kwas i potas, a następnie ich stopniowy powrót do menu.

Autor artykułu: Lapikova Valentina Vladimirovna | Ginekolog, reproduktolog

Wykształcenie: Dyplom położnictwa i ginekologii uzyskany na Rosyjskim Państwowym Uniwersytecie Medycznym Federalnej Agencji ds. Opieki Zdrowotnej i Rozwoju Społecznego (2010). W 2013 roku ukończył studia podyplomowe na N. N. N. I. Pirogova.